"Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟ - ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ: ΠΡΑΣΙΝΗ ΔΥΝΑΜΗ - ΜΑΥΡΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ" (Email)

Από το να αναπαράγουμε ένα ακόμη βαρετό και μονότονο επικοινωνιακό φιάσκο που στήθηκε πριν από λίγες ώρες στις παραγωγικές Σκουριές από "οικολόγους" και να σκλαβώσουμε κυριολεκτικά μια ολόκληρη ανάρτηση με ανούσια πράγματα, επιλέξαμε να δημοσιεύσουμε ένα νέο καταπληκτικό άρθρο που μας έστειλε ο φίλος αναγνώστης Προμηθεύς.

Όσοι λοιπόν επιθυμείτε να ενημερωθείτε επάνω σε κάποιες άγνωστες πτυχές στο ευρύ κοινό τους ακραίου ιδεολογικού οικολογισμού και όπως αυτός εκφράζεται και υλοποιείται σε παγκόσμιο επίπεδο κάνοντας τις απαραίτητες αναγωγές σε τοπικό, νομίζουμε ότι το άρθρο που ακολουθεί θα κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον σας. 

«Το οικολογικό κίνημα, το οποίο βοήθησα να ιδρυθεί, έχει χάσει την αμεροληψία, την ηθική και την ανθρωπιά του. Δεν επιτρέπεται να ανεχθούμε άλλο τον πόνο και την δοκιμασία που έχει επιβάλει στις οικογένειες των αναπτυσσομένων χωρών.»

Patrick Moore, συνιδρυτής της Greenpeace

«… Ένα από τα πλέον σύνθετα προβλήματα των ημερών μας: Οι περιβαλλοντικά ευαίσθητοι Πλούσιοι (του Βορρά) απαιτούν από τους Φτωχούς του Τρίτου Κόσμου να παύσουν να τρέφονται, να παύσουν να λύνουν τα προβλήματα υγείας τους και τα ενεργειακά τους προβλήματα και να μη καταλάβουν την θέση που δικαιούνται μεταξύ των ευημερούντων λαών της γης.»

Ραββίνος Daniel Lapin, Toward Tradition

«… Οι φτωχοί του κόσμου έχουν κουραστεί να καθοδηγούνται και να υπακούν τις διαταγές των καλοθελητών, που φαίνονται αποφασισμένοι να τους κρατήσουν εγκλωβισμένους στην φτώχεια για τους δικούς τους εγωϊστικούς λόγους ιδεολογίας και άντλησης κονδυλίων.»

James Shikwati, Inter-Region Economic Network Kenya

«Το ριζοσπαστικό οικολογικό κίνημα έχει τόσο πολύ μετακινηθεί προς τον δογματισμό και την αντίληψη ενός κόσμου χωρίς ανθρώπους, ώστε να αγνοεί επίμονα τον πόνο, τον λιμό, τις ασθένειες και τον θάνατο εκατομμυρίων. Αυτές οι ακραίες ομάδες διαθέτουν απίστευτα καλή χρηματοδότηση, δεν φορολογούνται και δεν λογοδοτούν πουθενά. Το ακόμη χειρότερο είναι ότι ωμά αρνούνται τον οποιονδήποτε διάλογο. Αναμένουν από τους οπαδούς τους να στοιχηθούν στην γραμμή, ειδάλλως εξοστρακίζονται αμέσως ως όργανα των εταιρειών.»

Sterling Rome, συγγραφέας (ΗΠΑ)

΄                                                           ***

 Είμαι βέβαιος ότι η συντριπτική πλειονότητα των φίλων αναγνωστών συναντά για πρώτη φορά απόψεις όπως αυτές που εξέθεσα ανωτέρω. Οι λόγοι προφανείς:

- η αφόρητη μονομέρεια που επικρατεί στον «δημόσιο διάλογο» (τρόπος του λέγειν!) στην ταλαίπωρη πατρίδα μας περί τα «οικολογικά» ζητήματα (όπως και περί τόσα άλλα, φευ!),

- η απόλυτη κυριαρχία των πάσης φύσεως και κοπής, αυθαιρέτων, απλουστευτικών και επιστημονικοφανών, πλην όμως αντιεπιστημονικών,  «πρασίνων» ιδεολογημάτων (ακόμη και όταν αξίζουν μόνον διά το…«πράσσειν άλογα»!),

 - η άνευ αντιλογίας ή στοιχειώδους κριτικού ελέγχου αποδοχή των εν λόγω ιδεολογημάτων, δοξασιών και φληναφημάτων από κάθε ημιμαθή έως αδαή, περισπούδαστο «δημοσιογράφο», πολιτικάντη ή «διανοούμενο» που θέλει να δείχνει «οικολογικά ευαισθητοποιημένος» (ουάουουου!!!)

- αλλά και η ιδεολογική (και, ενίοτε, σωματική) τρομοκρατία που ασκείται εναντίον παντός «αντιφρονούντος».   

Τις ημέρες των Χριστουγέννων λοιπόν, έπεσε στα χέρια μου ένα καταπληκτικό βιβλίο, από εκείνα τα βιβλία που, μόλις τα ανοίξεις, διαισθάνεσαι ότι …«την έβαψες», σε υποχρεώνουν σε αγρυπνία, τα ρουφάς μανιωδώς και δεν σταματάς παρά μόνον αφού φθάσεις στην παροιμιώδη «τελεία και παύλα».

Ο λόγος περί του πονήματος του Paul Driessen υπό τον λίαν εύγλωττο τίτλο: «Eco-Imperialism: Green Power, Black Death» («Οικο-Ιμπεριαλισμός: Πράσινη Δύναμη, Μαύρος Θάνατος»).

Τι λέει το περί ου ο λόγος βιβλίο; Και τι δεν λέει! Ας ακούσουμε τον Εκπρόσωπο του Κογκρέσσου Φυλετικής Ισότητας των ΗΠΑ, που προλογίζει μάλιστα το βιβλίο, Niger Innis: 

«Κάθε πολίτης και κάθε διαμορφωτής πολιτικής με ανησυχίες πρέπει να διαβάσει αυτό το βιβλίο. Οι περιβαλλοντιστές θα το μισήσουν. Οι μάζες των απόκληρων του κόσμου θα το λατρεύσουν. Και όλοι τους θα προκληθούν να επανεξετάσουν τις παραδοχές τους και τις θέσεις του οικολογικού κατεστημένου.»

Με το έργο του ο Paul Driessen ασκεί δριμύτατη και άριστα τεκμηριωμένη κριτική σε αυτό που αποκαλεί «Ιδεολογικό Περιβαλλοντισμό» ή «Ιδεολογικό Οικολογισμό». Η ειδοποιός διαφορά του, ωστόσο, έναντι άλλων αναλόγων, καλογραμμένων βιβλίων συνίσταται στο ότι ο συγγραφέας δεν αρκείται «μόνον» στο να καταδείξει, νηφάλια και επιστημονικά, τις (πάμπολλες) περιπτώσεις, όπου τα (φερόμενα ως) «θέσφατα» του Οικολογισμού αποδεικνύονται αυθαίρετες παραδοχές, μισές αλήθειες ή και χονδροειδή ψεύδη, «μαγειρεμένα» ή «πειραγμένα» επιστημονικά στοιχεία και δεδομένα, και τα τοιαύτα.

Ο Paul Driessen προχωρεί ένα βήμα ακόμη και πλήττει τους επαγγελματίες οικολόγους στο σημείο εκείνο που υποτίθεται ότι αποτελούσε, χρόνια τώρα, την πρωταρχική πηγή της ισχύος και της νομιμοποίησής τους:

στην υποτιθέμενη ηθική ανωτερότητά τους, εδραζόμενη στην αξιωματική παραδοχή ότι αυτοί – και μόνον αυτοί – εκπροσωπούν οτιδήποτε ηθικόν, δίκαιον, ευγενές, ανώτερο, «κοινωνικά υπεύθυνο» και «βιώσιμο», και δη εν ονόματι ολοκλήρου του πλανήτη.

 Χωρίς φραστικές παρεκτροπές ή ακρότητες, μιλώντας απλώς την αμείλικτη γλώσσα των στοιχείων, ο Driessen αποκαλύπτει και αποδεικνύει, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι, μακράν του να είναι ηθικές, οι λεγόμενες «πράσινες» πολιτικές διαιωνίζουν και αναπαράγουν την φτώχεια, την μιζέρια, τις ασθένειες, τους λιμούς και την υπανάπτυξη στον πλανήτη και ευθύνονται άμεσα για τον θάνατο εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, ιδίως στον λεγόμενο «Τρίτο Κόσμο». 

Πράγματι, τα δεδομένα είναι ανατριχιαστικά. Παραμυθιασμένοι από την «οικολογική» προπαγάνδα 32 ώρες το 24ωρο, οι περισσότεροι εξ ημών στην «Δύση» δεν έχουμε ιδέα για την φρικτή, υπό πλήρη εξέλιξη, «πράσινη» γενοκτονία που συντελείται, τις τελευταίες δεκαετίες, στον (καταχρηστικώς λεγόμενο) «Τρίτο Κόσμο».

Με όχημα τις δομές και τους μηχανισμούς της λεγομένης «Παγκοσμίου Διακυβερνήσεως» («Global Governance») – ΟΗΕ, Ε.Ε., Διεθνείς Οργανισμοί και όλο εκείνο το ιδιότυπο Υπερεθνικό Υπερ-Κράτος και Παρα-Κράτος των ΜΚΟ, σαν αυτό που περιέγραψε, προ 15ετίας περίπου, ο Αμερικανός στοχαστής John Fonte στο βαρυσήμαντο πόνημά του «Φιλελεύθερη Δημοκρατία εναντίον Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού» – οι εκπρόσωποι του Οικολογικού Φουνταμενταλισμού κατάφεραν, τις τελευταίες δεκαετίες, να επιβάλουν τις «πράσινες» πολιτικές τους σε ολόκληρο τον πλανήτη, καταδικάζοντας ευρύτατα τμήματα του «Τρίτου Κόσμου» στην εξακολουθητική υπανάπτυξη και προξενώντας τον θάνατο πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων. 

Όπως παρατηρεί ο Garry Griffith, οι προνομιούχοι «καλοζωϊσμένοι γραφειοκράτες της Ε.Ε., του ΟΗΕ, της Αμερικανικής Κυβερνήσεως και μιας πλειάδας οργανώσεων προστασίας του περιβάλλοντος επιβάλλουν τις αστήρικτες, ακραίες απόψεις τους στα αναπτυσσόμενα έθνη – αρνούμενοι σε αυτά τα έθνη τα βασικά βήματα της οικονομικής τους εξελίξεως και εξαφανίζοντας, ουσιαστικά, κάθε ελπίδα βελτιώσεως του βιοτικού επιπέδου τους.»

Όσοι στην Δύση καλοπίστως ανησυχούν για το «περιβάλλον» και καλοπροαιρέτως σπεύδουν να ενταχθούν στα «οικολογικά κινήματα» αγνοούν, προφανώς, ότι οι Οικολογιστές έχουν καταδικάσει, δεκαετίες τώρα, την συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού της γης στην ανέχεια, την μιζέρια και την λιμοκτονία, αρνούμενοι πεισματωδώς σε αυτά τα ανθρώπινα πλάσματα την χρήση παραδοσιακών πηγών και μορφών ενεργείας, όπως οι γαιάνθρακες, ο λιγνίτης και τα υγρά καύσιμα.

Μάλιστα, οι εκπρόσωποι του Ιδεολογικού Οικολογισμού, οι οποίοι έχουν στρογγυλοκαθήσει από χρόνια στις σχετικές διεθνείς δομές εξουσίας και οργανισμούς και έχουν επιβάλει τις «πράσινες» δοξασίες ως απόλυτες αλήθειες, έχουν δώσει μάχη και εξακολουθούν να καταπολεμούν λυσσωδώς την προοπτική να επιτραπεί, επιτέλους, στους απόκληρους του Τρίτου Κόσμου να προβούν και αυτοί σε χρήση και εκμετάλλευση εκείνων των πηγών και μορφών ενεργείας, στις οποίες βασίσθηκαν (και ακόμη βασίζονται, εν πολλοίς, παρά τα μυθεύματα περί του αντιθέτου) η Δυτική Ευρώπη και η Βόρειος Αμερική για την ανάπτυξή τους.

Εν τούτοις, η «Πράσινη» Υπερεθνική Γραφειοκρατική Ελίτ επιμένει να αρνείται το αυτονόητο στους εν λόγω λαούς, υπό το πρόσχημα της προστασίας του περιβάλλοντος, και εμμένει να επιβάλει τις πομπωδώς λεγόμενες «εναλλακτικές πηγές ενεργείας» ως μόνη ακολουθητέα οδό. 

Και τούτο, ενώ είναι γνωστό και μαθηματικά διαπιστωμένο ότι, όσον αφορά στις εν λόγω «εναλλακτικές» πηγές (ηλιακή και αιολική ενέργεια), η τεχνολογία δεν έχει προχωρήσει ούτε κατ’ ελάχιστον στο σημείο εκείνο που ενδεχομένως θα επέτρεπε σε αυτές τις μορφές ενεργείας να καλύψουν τις ανάγκες ενός τόσον τεραστίου αριθμού ανθρώπων– και κυρίως να ικανοποιήσουν το δίκαιο, ηθικό και εύλογο αίτημά τους να απαλλαγούν από την φτώχεια.

Όπως παρατηρεί και ένας αρθρογράφος από την Νότιο Αφρική, «ΜΚΟ, μεγάλες εταιρείες και οικολόγοι ακτιβιστές εργάζονται από κοινού, για να επιβάλουν τις περί του περιβάλλοντος απόψεις ορισμένων  πλουσίων, καλοταϊσμένων ανθρώπων από τις ανεπτυγμένες χώρες στους φτωχούς, λιμοκτονούντες λαούς του Τρίτου Κόσμου – οδηγώντας τους σε παρατεταμένα δεινά.» 

Στην Ζάμπια, επί παραδείγματι, «εκατομμύρια ανθρώπων αφέθηκαν να πεθάνουν της πείνας, εξ αιτίας των αντιεπιστημονικών προκαταλήψεων λίγων ευπόρων οικολόγων», διαβάζουμε στο ντοκουμέντο «Οι Πράσινες Πολιτικές καταδικάζουν την Αφρική στην Λιμοκτονία».

«Οι ιδέες και οι ιδεολογίες έχουν συνέπειες», παρατηρεί ο Don Newman, επικεφαλής αναλυτής του Grassroot Institute στην Χαβάη. Και αναφέρεται στις «θανάσιμες συνέπειες» που επιφέρει μία ιδεολογία, η οποία πρεσβεύει ότι η αξία του «περιβάλλοντος» είναι υπέρτερη της αξίας της ανθρώπινης ζωής. Με φρικτό τρόπο καταδείχθηκε αυτό στην διαβόητη περίπτωση της απαγορεύσεως του DDT.

Δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων της Μαύρης Ηπείρου σώθηκαν από βέβαιο θάνατο χάρη στην καταπολέμηση της ελονοσίας διά του DDT. Ώσπου «πλάκωσαν» οι Οικολόγοι! Οι οποίοι λύσσαξαν κυριολεκτικά κατά του DDT! 

Ολόκληρη εκστρατεία άρχισαν κατά της χρήσεως του χημικού, εξ αιτίας της (εικαζομένης) απειλής που (θεωρητικώς) συνιστούσε το DDT για ένα είδος πτηνού! Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Και μιαν ημέρα των ημερών – καθώς προχωρούσε η περιλάλητη «άλωση των θεσμών εκ των έσω», διά της τακτικής του «εισοδισμού», αλλά και καθώς ολοένα και λιγώτεροι μη «πράσινοι» πολιτικοί ιθύνοντες έδειχναν πρόθυμοι να εξακολουθούν να εναντιώνονται στα φορτικά αιτήματα και τον θορυβώδη ακτιβισμό των οικολογιστών – το «έρμο» το DDT απεσύρθη και οι ψεκασμοί έπαυσαν διά παντός.

Το «κακό χημικό» (προϊόν του Καπιταλισμού, της Βιομηχανικής Επαναστάσεως και της Τεχνολογίας, άλλωστε, καλό θα ήταν;) κατεδικάσθη εις το πυρ το εξώτερον – και η ελονοσία επανήλθε δριμύτερη και θέρισε κάμποσες χιλιάδες δύσμοιρους Μαύρους! 

Ο Paul Driessen ενοχοποιεί ευθέως το διαβόητο «Sierra Club» – μία από τις παλαιότερες και κραταιότερες οργανώσεις του Διεθνούς (διάβαζε: Δυτικού) Οικολογικού Φουνταμενταλισμού – καθώς και ορισμένες άλλες συναφείς «ΜΚΟ» για τον μαζικό θάνατο τόσων ανθρώπων στην Αφρική από ελονοσία. Το χειρότερο είναι η διαπίστωσή του ότι οι εν λόγω Οικολογιστές προτιμούν να εμμένουν πεισματωδώς στην τήρηση του «πολιτικώς ορθού» («πρασίνου») δόγματος παρά να σώσουν ανθρώπινες ζωές.

Υπό το πρίσμα των ανωτέρω εκτεθέντων γίνεται αντιληπτό γιατί ο αρθρογράφος της νοτιοαφρικανικής «Business Day» έκανε λόγο ευθέως για την «ηθική χρεωκοπία του συγχρόνου περιβαλλοντικού κινήματος»…