ΘΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ ΚΑΙ Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΒΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ?

Το σκοινί της κοινωνικής γαλήνης στη ΒΑ Χαλκιδική ταλαντώνεται και πάλι επικίνδυνα με φόντο τη μεταλλευτική επένδυση. Οι μεταλλωρύχοι προετοιμάζονται για ένα νέο αγωνιστικό σκηνικό που θα θυμίζει μέρες του καλοκαιριού του 2003, ενώ οι “antigold” από την πλευρά τους αδημονούν, τόσο πολύ που θέλουν από χθες κιόλας να γίνουν πράξη οι προεκλογικές εξαγγελίες της κυβέρνησης για λουκέτο στην επένδυση.

Στη μέση πλέον βρίσκεται η κυβέρνηση, που όπως γράφτηκε σήμερα στην «Καθημερινή» είναι έτοιμη να ικανοποιήσει και τις δυο πλευρές!

Δεν ξέρουμε πως μπορεί να γίνει αυτό. Μακάρι να βρεθεί αυτή η «χρυσή τομή». Ωστόσο νομίζουμε ότι η αμφισημία που διαφαίνεται από τις μέχρι τώρα τοποθετήσεις των κυβερνητικών αξιωματούχων, θολώνει περισσότερο τα πράγματα από το να τα ξεδιαλύνει.

Ήρθε η ώρα όμως! Μέσα στον κυκεώνα των άπειρων προβλημάτων που έχει να αντιμετωπίσει ο κυβερνητικός συνασπισμός έφτασε η στιγμή να ξεκαθαρίσει το τοπίο για το συγκεκριμένο θέμα, κάτι που το έχει όσο τίποτα άλλο ανάγκη η πολύπαθη κοινωνία της περιοχής.

Για να συμβεί όμως αυτό, πρέπει η κυβέρνηση να αποκτήσει την πλήρη εικόνα. Μια πληρότητα που δεν εκπληρώνεται με όρους αντικειμενικότητας και ισορροπίας μέσα από την άκριτη υιοθέτηση των απόψεων των πολέμιων της μεταλλευτικής δραστηριότητας.

Θα ήταν εξαιρετικά ουσιώδες και εποικοδομητικό οι κ. Λαφαζάνης και κ. Τσιρώνης να επισκεφτούν άμεσα και την «άλλη όχθη», δηλαδή τα Μαδεμοχώρια και να διαθέσουν κάποιες ώρες από τον πολύτιμο χρόνο τους για να ακούσουν με προσοχή και σεβασμό και τις θέσεις της μεταλλευτικής κοινότητας, όπως και εκείνη αντίστοιχα τις δικές τους.

Μόνο έτσι νομίζουμε θα είναι σε θέση να οδηγηθούν να ασφαλή συμπεράσματα και κατ’ επέκταση σε αποφάσεις.

Δε γίνεται όμως σχεδόν πάντα η πλευρά της μεταλλευτικής – εργατικής οικογένειας να βιώνει την απόρριψη στο αίτημα της για σοβαρή ακρόαση από τα στελέχη της μέχρι πρότινος αξιωματικής αντιπολίτευσης και νυν κυβερνητικών παραγόντων και να αναγκάζονται να στήνουν καραούλι στους χωματόδρομους και στις διασταυρώσεις κόμβων του οδικού δικτύου του νομού για να ακουστούν και οι δικές τους θέσεις από τον ηγέτη της Αριστεράς, όπως έγινε τον Οκτώβριο του 2011 και τον Ιούνιο του 2013.

Εδώ και λίγες μέρες αυτός ο ηγέτης αξιώθηκε να γίνει είναι πρωθυπουργός και το κόμμα του ο μεγαλύτερος κυβερνητικός εταίρος.

Μάλιστα, πριν τις εκλογές σε μια συνέντευξη του ο κ. Τσίπρας, μεταξύ άλλων, είπε ότι «ερχόμαστε για να ενώσουμε και όχι να διχάσουμε».

Αναμφίβολα, ο κ Τσίπρας το είπε για όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες. Επειδή η εργατική κοινωνία των Μαδεμοχωρίων, είχε την τύχη να ακούσει πρώτη έναντι όλων των υπολοίπων Ελλήνων αυτή τη φράση κατά την περίοδο των δημοτικών εκλογών χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα μέχρι στιγμής, έχει κάθε δικαίωμα να προσβλέπει στην εξομάλυνση των κοινωνικών συνθηκών εντός των τειχών της.

Δίχως όμως το ακριβό αντίτιμο αυτής της λογικής προσδοκίας να είναι η απώλεια κεκτημένων δικαιωμάτων της, που τα έχει κερδίζει με ιδρώτα και μόχθο γενιών και γενιών μεταλλωρύχων.

Το "ήρθαν τ' άγρια να διώξουν τα ήμερα" είναι λύση; Γιατί πρέπει μια ολόκληρη κοινωνία να ανέχεται την επαγγελματική μετάλλαξη από μεταλλωρυχική της σε κάτι που και δεν ξέρει και δε θέλει το κυριότερο να υποστηρίξει; Αναφερόμαστε βεβαίως στις εναλλακτικές προτάσεις (μελισσοκομία, καλλιέργεια ινδικής κάνναβης, πέλλετ) που έχουν ακουστεί κατά καιρούς.

Επειδή κάποιοι με αξιώματα πια στα χέρια τους πιστεύουν ότι αυτό είναι αναπτυξιακά σωστό χωρίς όμως να είναι σε θέση να το αποδείξουν;