ΤΙ ΑΛΛΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ ΜΙΑ ΕΠΕΝΔΥΣΗ ΣΤΗ Β.ΕΛΛΑΔΑ?

Του Γιώργου Μητράκη

Η είδηση για δήθεν απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας να ακυρώσει την πρωτοβουλία του υπουργού Παραγωγικής Ανασυγκρότησης Πάνου Σκουρλέτη, ο οποίος τον περασμένο Αύγουστο, μία ημέρα πριν από την προκήρυξη των εκλογών του Σεπτεμβρίου, ανακαλούσε την λειτουργία των μεταλλείων της «Ελληνικός Χρυσός» στην Χαλκιδική, διαψεύστηκε λίγο αργότερα από το γραφείο του Προέδρου του ανωτάτου ακυρωτικού δικαστηρίου της χώρας.

Για την ακρίβεια ο πρόεδρος του ΣτΕ ανακοίνωσε ότι η εξέταση της υπόθεσης δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, οπότε οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να περιμένουν. 

Η εμπειρία λέει ότι σε αυτές τις περιπτώσεις συνήθως «όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά». Αλλά αυτό δεν είναι αυτή τη στιγμή το μείζον. Εκείνο που αξίζει να σημειωθεί είναι ότι με διάφορες αφορμές τα τελευταία 12 χρόνια η υπόθεση της επένδυσης στα μεταλλεία Χαλκιδικής έχει απασχολήσει το ΣτΕ 14 ή 15 φορές, με τις μέχρι στιγμής αποφάσεις να δικαιώνουν την εταιρία. 

Πιθανότατα πρόκειται για ρεκόρ, τουλάχιστον για τον πολιτισμένο κόσμο, όπου οι διαφορές ανάμεσα σε εταιρίες, πολίτες, πολιτεία και δικαστήρια λύνονται με λογικούς ρυθμούς και σε προβλέψιμους χρόνους.

Λαμβάνονται αποφάσεις και το επίδικο θέμα προχωράει, σταματάει ή αλλάζει πορεία, ανεξαρτήτως του ποιόν συμφέρει ή ποιος εκφράζει αντιρρήσεις. Διαφορετικά, όταν οι καταστάσεις μακραίνουν τόσο πολύ και όλα είναι διαρκώς υπό αίρεση δημιουργούνται καταστάσεις αρνησιδικίας και ομηρίας. 

Κι επειδή η απονομή δικαιοσύνης στη χώρα μας είναι και πολύ αργή και σχετικώς πολύπλοκη και πολυδαίδαλη –κάτι που οφείλεται στην πολυνομία για την οποία φροντίζουν οι πολιτικές δυνάμεις- πάντα οι ξένοι υποψήφιοι επενδυτές θέτουν το πρόβλημα στο τραπέζι, χωρίς φυσικά να λαμβάνουν πειστικές απαντήσεις και χωρίς να γίνεται τίποτα. Γι’ αυτό φεύγουν. Κι αν οι καναδοί της Eldorado Gold παρέμειναν είναι διότι τα μέταλλα δεν... φυτρώνουν οπουδήποτε, παρά μόνο σε συγκεκριμένα σημεία.  

Όσο κι αν φαίνεται σε κάποιους υπερβολικό ο τρόπος που επιλύονται οι εμπορικές, επιχειρηματικές και άλλες διαφορές σε μία χώρα βαραίνουν αισθητά στον επενδυτικό δείκτη. Η λογική είναι απλή: κάποιος, ντόπιος ή ξένος, ξεκινάει να κάνει μια δουλειά και οφείλει να γνωρίζει εάν αυτό που σχεδιάζει και με τον τρόπο που θεωρεί ότι μπορεί να το κάνει είναι αποδεκτό με βάση τη νομοθεσία. 

Άρα η απάντηση πρέπει να  δοθεί σύντομα και υπεύθυνα, ώστε να προχωρήσει στο σχεδιασμό. Ή να τον τροποποιήσει με βάση υποδείξεις. Ή να τον ματαιώσει.

Στη χώρα που επί δεκαετίες το δημόσιο πλήρωνε επιδόματα έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία ή μπόνους καυσοξύλων τίποτε που σχετίζεται με τη γραφειοκρατία, τις καθυστερήσεις και τα συμπαραμαρτούντα δεν μοιάζει παράξενο. Θυμηθείτε τον κουρέα της Κέρκυρας, που ήθελε να ανοίξει κουρείο και του πήρε δύο χρόνια για να βγάλει άδεια! Στο τέλος αναγκάστηκε να απευθυνθεί στον πρόεδρο της Κομισιόν για να λύσει το πρόβλημά του!

 Μόνο που η περίπτωση των μεταλλείων στη Χαλκιδική είναι διαφορετική. Αφορά μια ξένη επένδυση προϋπολογισμού 1,5 δισ. δολ., πιθανότατα τη μεγαλύτερη του είδους της που έγινε ποτέ στη χώρα. 

Αφορά, δηλαδή, την διεθνή εικόνα της Ελλάδας, που αναζητά όσο τίποτε άλλο ξένες επενδύσεις για να λύσει το οικονομικό και κοινωνικό της πρόβλημα. Αφορά, ακόμη, περί τους 2.000 εργαζομένους απευθείας και μερικές ακόμη χιλιάδες παραπλεύρως, αλλά και την οικονομική βιωσιμότητα μιας ολόκληρης περιοχής με έντεκα χωριά. Τίποτε από αυτά δεν είναι αστείο κι επομένως αξίζουν μια γρήγορη και ξεκάθαρη απάντηση. 

Το επόμενο διάστημα θα φανεί αν 12 χρόνια και 14 ή 15 δικαστικές αποφάσεις σε ανώτατο επίπεδο αρκούν για να ολοκληρωθεί αυτή η... μαύρη κωμωδία.  

Αναδημοσίευση από www.voria.gr

ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ BLOG: Τι άλλο χρειάζεται; Ποινικοποίηση με νόμο εδώ και τώρα του λαϊκισμού, της δημαγωγίας, της προπαγάνδας, του τυχοδιωκτισμού και της ψηφοθηρίας. Αν ΠΟΤΈ συμβούν αυτά θα γίνει κράτος και η Ελλάδα. Μέχρι τότε θα έχουν άποψη, λόγο και δύναμη οι κάθε λογής τσαρλατάνοι εντός και εκτός θεσμών... 

Αυτή η πολύ σοβαρή απόφαση δεν αφορά μόνο τους πολιτικούς αλλά και εμάς τους πολίτες που προσφέρουμε αξιώματα με την ψήφο μας στους παπατζήδες.