Τετάρτη 2 Μαρτίου 2016

ΟΙ ΚΑΚΙΕΣ ΜΕΝΟΥΝ...


Εχθες (προχθές) σκοτώθηκε ένας άνθρωπος, ένας μεταλλωρύχος την ώρα της δουλειάς. Σήμερα (χθές) έγινε η κηδεία του. Υπήρχε αρκετός κόσμος, άλλοι κλαίγανε δυνατά, άλλοι βουβά, και κάποιοι στενοχωρημένοι έκοβαν βόλτες, δεν τους χωρούσε ο τόπος. 

Οι περισσότεροι από αυτούς μεταλλωρύχοι .Αρκετοί από αυτούς υπογίτες. Τυφλοπόντικες, όπως τους λέτε χρόνια τώρα. Τεμπέληδες, όπως τους ανεβάζετε. Κοπρόσκυλα όπως τους κατεβάζετε.

 Το ότι δεν τους φτάνετε είναι σίγουρο. Θέλει ψυχή για να μπεις στην τρύπα (όπως λέτε την γαλαρία) και εσείς δεν έχετε. 

Θέλει δύναμη να πας αύριο να δουλέψεις εκεί που εχθες σκοτώθηκε ο φίλος σου, ο συνάδελφος σου. 

Μπαίνουν μέσα στην τρύπα και δεν ξέρουν αν θα ξαναβγούν. Και εσείς τους βρίσατε, τους προπηλακίσατε, δημιουργήσατε έριδες και διχόνοιες. 

Πολλές φορές είδαμε στο διαδίκτυο να καταριέστε να πέσουν τα βράχια, να βουλιάξει το Στρατώνι, κτλ…

 Και σήμερα (χθές) ήταν 3-4 άτομα από σας εκεί. ΓΙΑΤΙ? Τι δουλειά είχατε εκεί? 

Σας είδα, ήσασταν στενοχωρημένοι. Για πιο λόγο? Δώσατε κατάρες και έπιασαν. Τι σκεπτόσασταν βλέποντας το φέρετρο? Όποιος φεύγει δεν ξαναγυρνά, τα λόγια σας όμως έχουν μείνει στις ψυχές τους, και οι κακίες σας επίσης.

Αναδημοσίευση από ergoliptesxalkidikis