ΤΡΟΦΗ ΓΙΑ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ (email)

Πτώχευση, μνημόνιο, ξεπούλημα πατρικής γης και δημοσίων υπηρεσιών, νέοι φόροι, νέες απολύσεις, αύξηση του Φ.Π.Α όχι στην ανάπτυξη, ναι στην τρόικα, ναι στην διάλυση της χώρας, όχι στους νέους, ναι σε ένα νέο μεταναστευτικό ρεύμα. Κατάθλιψη, πόνος και μαρασμός.

    Όταν ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής είπε την ιστορική εκείνη φράση, ’’ΑΝΗΚΟΜΕΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΥΣΗΝ’’, μιλούσε μεταφορικά. Οι σημερινές κυβερνήσεις όμως θέλησαν να κυριολεκτήσουν και στην πραγματικότητα να μας παραχωρήσουν άνευ όρων στην δύση. Να παραδώσουν την χώρα των προγόνων τους, την χώρα που γέννησε την δημοκρατία, την χώρα που έδωσε τα φώτα της σε όλο τον κόσμο, την χώρα που με τα χρήματα της ανέστησε πεθαμένες οικονομίες.

    Στην χώρα που δίδαξε σε ολόκληρο τον πλανήτη πολιτισμό και τέχνη τώρα κρέμεται ένα τεράστιο πωλητήριο. Όλα έχουν την τιμή τους. ‘’Περάστε κόσμε. Το αφεντικό τρελάθηκε και τα δίνει όλα τζάμπα’’. Χαρίζουμε την γη που μας δόθηκε από τους προγόνους μας που με αίμα και αγώνες κερδήθηκε. Άλλα έτσι είναι. Όταν δεν πολεμήσεις για κάτι δεν το εκτιμάς απλά το ξεπουλάς.

  

    Θέλουν να μας διώξουν από τον τόπο μας, να είναι ελεύθεροι μετά να ξεπουλήσουν τα πάντα. Τους χαλάμε τα σχέδια. Είμαστε εμπόδιο στα πόδια τους. Τα έχουν όλα υποθηκεύσει αλλά δεν τολμάμε να μας το πουν.

    Τους ζητάμε ανάπτυξη και νέες θέσεις εργασίας. Με τι. Το έχουμε βάλει αυτό στο μυαλό μας? Με το χρυσό που δεν μας ανήκει? Με το πετρέλαιο που έχει δοθεί ήδη? Με το φυσικό αέριο? Όλα αυτά είναι δοσμένα. Δεν μπορούσε η Ελλάδα τόσα χρόνια να τα αξιοποιήσει? Άλλα πως. Πώς να εκμεταλλευτείς κάτι που δεν είναι δικό σου? Kάτι που το έδωσες σε κάποιον άλλο?

    Το σχέδιο ήταν πολύ καλά οργανωμένο και τέλεια υλοποιημένο. Ένα καράβι που μπάζει νερά βουλιάζει. Η Ελλάδα είναι τρύπια από παντού. Το νερό είναι πολύ. Όσο και να βγάλεις δεν φτάνει. Η Ελλάδα όμως ούτε αυτό δεν κάνει. Η Ελλάδα ανοίγει και άλλες τρύπες για να μπει και άλλο νερό για να φτάσουμε μια ώρα αρχύτερα στον πάτο. Ένα πάτο που δεν είναι μακριά. Τον βλέπουμε, σχεδόν τον ακουμπάμε.

    Οι Έλληνες σαν άλλοι επιβάτες ενός  σύγχρονου τιτανικού θέλουν να ξεφύγουν από τον βέβαιο θάνατο και πηδάνε στο κενό. Κάποιοι θα τα καταφέρουν και θα φτάσουν στην όχθη. Κάποιοι άλλοι όχι. 

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ