"ΠΟΤΕ ΘΑ ΞΕΣΚΟΥΡΙΑΣΟΥΜΕ?"

Της Ρέας Βιτάλη

Η Χαλκιδική είναι ευλογημένος τόπος. Υπάρχουν σημεία της που ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να συλλάβει την ομορφιά της. Υπάρχουν και σημεία της που ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να συλλάβει τον βιασμό της ομορφιάς της από ανθρώπινο χέρι. Ακαλαίσθητα κτίσματα, άναρχη δόμηση, βεβήλωση του τοπίου. Ό,τι ισχύει για όλη την Ελλάδα. Περιέργως δεν είδα ποτέ ανθρώπους να διαμαρτύρονται γι΄αυτό. Μέχρι που να μιλήσουμε για επενδύσεις. Περίεργο πράγμα. Σχεδόν ύποπτο.

Η Ελλάδα είναι ευλογημένος τόπος. Δεν υπάρχει σημείο της χώρας μας που να μην τρέμεις ότι θα ασχημονήσεις. Μερικές φορές σκέφτομαι, ότι αν πιαστείς από την ομορφιά της, δεν πρέπει να στήσεις ούτε ένα λιθαράκι πουθενά. Πόσο μάλλον μια επένδυση. Σκανδαλώδης λέξη! Τι κάνεις τότε; Μπορεί αν είσαι ωραίος μάγκας ν΄αποφασίσεις να τη χαρακτηρίσεις τόπο ιερό. Και δεν υπάρχει ιερότητα αλα καρτ. Όλη ιερή. Έτσι την αντιμετωπίσαμε την Ελλάδα; 

Έτσι αντιμετωπίσαμε ιερούς τόπους, όπως η Δήλος για παράδειγμα; Που αργοπεθαίνει κάτω από τα μάτια της πλήρους αδιαφορίας μας; Ποιον αλήθεια κοροϊδεύουμε όταν μιλάμε για περιβαλλοντικές ευαισθησίες; Η νούμερο ένα χώρα σε αυθαίρετα και άναρχη δόμηση. Δείτε τη γειτονιά της Κνωσσού. Από χέρι σύγχρονων. Ποιον κοροϊδεύουμε μυξοκλαίγοντας δήθεν για τα δέντρα στις Σκουριές;

Παρακολουθούσα την αγωνία των ανθρώπων που εξασφάλισαν θέσεις εργασίας στην επένδυση χρυσού στις Σκουριές. Αλήθεια με ποια λογική καλούμαι να πρέπει να κατευθύνω τα πιο ευαίσθητα των συναισθημάτων μου, προκειμένου να νοιαστώ και να συμπονέσω τις καθαρίστριες του δημοσίου που έχασαν τις δουλειές τους -και γι΄αυτό έπεσε καταπάνω τους όλος ο κυβερνητικός μηχανισμός/ «Λέγε με Νάντια», «Λέγε με Ζωή»- ενώ αντιθέτως πρέπει να με λούσει η καχυποψία, η αδιαφορία -να μη σου πω κακία-, για τους εργαζόμενους στις Σκουριές; «Πείτε μας εντέλει τι θέλετε; Τι θέλει το κράτος; Τι απόφαση παίρνουν; Να συνεχίσει η επένδυση ή όχι;» είπε ένας από το πλήθος που κατέφθασαν στην πρωτεύουσα. Έλα μου ντε! Τι θέλουν τελικά;

Αν με ρωτήσεις ποια ήταν διαχρονικά η πιο προσφιλής φράση της αριστεράς θα σου πω «Να το συζητήσουμε». Ακόμα; Ποιοι να το συζητήσουμε; Τόσα χρόνια στην αντιπολίτευση δεν το είχαν συζητήσει; Και τώρα ακόμα να το συζητήσουμε; Υπάρχουν χρονοδιαγράμματα στο «Να το συζητήσουμε»; Τι είναι αυτή η άκρα του τάφου σιωπή; Και όσο θα το συζητάνε τι θα κάνουμε τους άνεργους; Χωράμε κι άλλους; Και τα μηνύματα που στέλνουμε για το πώς συμπεριφερόμαστε σε κάθε λογής επένδυση; Έχουμε πόρους να ζήσουμε εκ των ενόντων;

Αναρωτιέμαι, πώς γίνεται να μην έχει ξεσηκωθεί ο λαός να κατεβεί στο Σύνταγμα, για τόσα και τόσα χυδαία και εγκληματικά που μας έλαχαν και να λέμε με σοβαρότητα και χωρίς ίχνος υποψίας ότι ξαφνικά βρέθηκαν αγνοί περιβαλλοντοερωτευμένοι να αντιπαρατεθούν στους εργαζόμενους στις Σκουριές; Πού κατοικούν όλοι αυτοί που κλαίνε τα δέντρα τις άλλες μέρες του χρόνου; Κι αν δεν αποχωρούσαν οι εργαζόμενοι όπως έπραξαν σοφά; Θα γίνονταν εμφύλιος μπροστά στα μάτια μας; Ποιοι εναντίον ποιων; Πάμε καλά; Πόσο μπορούμε να παίζουμε με τη φωτιά;

Μην με ρωτήσετε αν είμαι υπέρ ή κατά αυτής της επένδυσης. Η κατάρα αυτού του τόπου φορτσάρισε από το «Μαζί θα κυβερνήσουμε». Η πιο χυδαία μετατόπιση ευθύνης στην ιστορία μας. Που δυστυχώς συνεχίζεται στο διηνεκές. Αν ψηφίζουμε για να συν-αποφασίσουμε, συν-κυβερνώντας. Τότε πρέπει να συν-μελετήσουμε. Πρέπει με ψυχραιμία να συν-υπολογίσουμε. Να συν-ζυγίσουμε όλες τις παραμέτρους. Πρέπει να συν-πράξουμε και πράγματα που μπορεί να φαντάζουν σήμερα τέρατα αλλά σε βάθος χρόνου να είναι σωστά. (Ακόμα και η είσοδος μας στην ΕΟΚ κάποτε μετριόταν σαν τέρας. Το ξεχάσατε;). Αλλά τότε γιατί τους ψηφίζουμε; Αν θέλουμε μια δημοκρατία συν-απόφασης για το κάθε τι, όπως της Ελβετίας για παράδειγμα, τι παιδεία προσφέρουμε στους Έλληνες;

Σκουριές. Μια ζωή σκουριές. Άραγε θα ξεσκουριάσουμε ποτέ;

Αναδημοσίευση από www.protagon.gr