B' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ - 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940: ΜΕ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940 Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΙΔΑΞΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!!!

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (Β’ Π.Π.), ο οποίος θεωρείται συμβατικά ότι ξεκίνησε το έτος 1939, παρότι σχετικές συγκρούσεις είχαν ξεκινήσει από νωρίτερα, και τερματίστηκε το έτος 1945, είχε δηλαδή διάρκεια 6 χρόνια περίπου, και χαρακτηρίζεται ως παγκόσμιος πόλεμος επειδή σε αυτόν ενεπλάκη η πλειονότητα των τότε «δραστήριων» κρατών του κόσμου – συμπεριλαμβανομένων βεβαίως και των, λεγόμενων, «μεγάλων δυνάμεων», οι οποίες τότε ήταν οι  Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής (Η.Π.Α.), η Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (Ε.Σ.Σ.Δ.), το Ηνωμένο Βασίλειο και ειδικότερα η Αγγλία και η Γαλλία, οι οποίες συγκρότησαν τη στρατιωτική συμμαχία των Συμμάχων και βεβαίως η Γερμανία, η οποία πρωτοστάτησε, ενώ από τους περισσότερους η Γερμανία θεωρείται η βασική υπαίτιος του Β’ Π.Π.,

γύρω από την οποία συσπειρώθηκαν χώρες στις οποίες οι τότε ηγεσίες τους ήταν ομοϊδεάτες με τον Χίτλερ και οι οποίες αποτέλεσαν τις δυνάμεις του γερμανικού Άξονα, η πατρίδα μας, η μικρή θεωρητικά Ελλάδα και η τότε γενιά των Ελλήνων, η οποία ουδεμία σχέση έχει με τη σημερινή γενιά των Ελλήνων, όπως αποδεικνύεται από πάρα πολλά παραδείγματα αντίδρασής μας, διαδραμάτισε αξιόλογο και σύμφωνα με ορισμένους, καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη των γεγονότων και στην τελική έκβαση του Β’ Π.Π..

Όταν οι λαοί της γης, και ανάμεσά τους κάποιοι κραταιοί και μεγαλώνυμοι, παραδίδονταν πανικόβλητοι στην πανστρατιά του τότε γερμανού ηγέτη, του Χίτλερ, και στα ανάλγητα και υπεροπλισμένα, για τα δεδομένα της τότε εποχής, γερμανικά στρατεύματά του, η Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα, εκείνη η γενιά των Ελλήνων του 1940, είχαν την τόλμη να ξεδιπλώσουν τις πολυεπίπεδες αρετές τους και να ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στη γερμανική λαίλαπα υπό την τότε ηγεσία του Χίτλερ. 

Με εξαιρετική και απρόβλεπτη, από τον Χίτλερ και τους επιτελείς του, σθεναρή αντίσταση της τότε γενιάς των Ελλήνων, ανδρών και γυναικών, η οποία πήγαζε, αστείρευτα, από την ελληνική ψυχή και κυρίως από τα ιδανικά και τις αξίες με τα οποία ήταν γαλουχημένοι εκείνοι οι Έλληνες, σε αντίθεση με εμάς σήμερα και πολύ περισσότερο σε σχέση με τα παιδιά μας, και ενισχυόμενη από τις αλλεπάλληλες επιτυχίες στα μέτωπα των μαχών, το έθνος μας δίδαξε στον τότε κόσμο αφενός και αφετέρου διαχρονικά στον μετέπειτα κόσμο ότι τα σύνεργα του αφανισμού δεν αξίζουν τίποτε μπροστά στο μοναδικό και ανίκητο υπερόπλο που λέγεται ελληνική ψυχή, σε συνδυασμό ασφαλώς με την ακλόνητη πίστη στον Τριαδικό Θεό, στην Υπεραγία Θεοτόκο, στους Αγίους και στις Αγίες της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Κυρίου μου Ιησού Χριστού.

Στη γνωστή σε πολλούς, κυρίως στους μεγαλύτερους στην ηλικία, ιστορική φράση «Το Έπος του ‘40» περικλείεται ολόκληρο το θαύμα ενός μικρού, αριθμητικά, λαού, της τότε γενιάς των Ελλήνων, η οποία γενιά των Ελλήνων του ’40 στον Β’ Π.Π., μόνη και αδύναμη, ως προς τα λογικά κριτήρια εκτίμησης της δύναμης κάποιου λαού, αντιστάθηκε αποτελεσματικά και καθοριστικά στην επίθεση του πανίσχυρου και υπεροπλισμένου γερμανικού Άξονα, επιτυγχάνοντας αρκετές νίκες στα μέτωπα των μαχών, χάρη στις οποίες προκλήθηκαν σοβαρές καθυστερήσεις στον προγραμματισμό εκτέλεσης και ολοκλήρωσης των ενεργειών του Χίτλερ και των επιτελών του, οι οποίες με τη σειρά τους έκριναν την τελική έκβαση του Β’ Π.Π., γνωστή στους περισσότερους σήμερα.

Προκειμένου να γίνει σαφές στη σημερινή γενιά των Ελλήνων, η οποία ουδεμία σχέση έχει βεβαίως με την τότε γενιά των Ελλήνων, παρότι μας αρέσει να κοκορευόμαστε και κομπάζουμε για τα κατορθώματά της, ιδιαίτερα στους πολιτικούς που θα λάβουν τις θέσεις τους στις εξέδρες για να φωτογραφηθούν και μπροστά στα μικρόφωνα και στις κάμερες για να προβάλουν την κορμοστασιά τους και τον . . . κενό περιεχομένου, ανούσιο και εμετικό για ορισμένους και σε ορισμένες περιπτώσεις, λόγο τους,  χωρίς να κάνουμε απολύτως τίποτε εμείς σήμερα για να είναι, αναλόγως υπερήφανες οι επόμενες γενιές των Ελλήνων και για εμάς, όπως εμείς είμαστε για τους προγόνους μας, αξίζει να παρατεθεί ενδεικτικά, το ακόλουθο χαρακτηριστικό και ζωντανό απόσπασμα κειμένων τα οποία συντάχθηκαν κατά την περίοδο του Β’ Π.Π. και τα οποία περιγράφουν ανάγλυφα τις συνθήκες και τον τρόπο σκέψης, λειτουργίας και δράσης της γενιάς των Ελλήνων εκείνης της εποχής.

Αξίζει να αφιερώσεις λίγα λεπτά ακόμη . . .

«Νοιώθουμε σαν ένα σώμα. Η Διμοιρία (3η Διμοιρία, 4ου Λόχου) έπαιρνε σάρκα και οστά πραγματικότητας. Αναρωτιόμαστε. Σαράντα χτύποι σε μία καρδιά ή σαράντα καρδιές, ένας χτύπος ; . . .  Το χιόνι και η παγωνιά δεν κάνουν εξαιρέσεις και ο θάνατος ή το τραύμα δεν ξέρει επιλογές . . .Τι μας ένωσε τόσο δυνατά ; Πρώτα, πρώτα οι πίστεις μας. Πιστεύαμε και δεν κρύβαμε την πίστη μας. Πιστεύαμε στον Τριαδικό Θεό, στην Παναγία, στην Ελλάδα . . . Η πίστη μας στο Απίστευτο ήταν η μεγαλύτερη δύναμή μας. Θυμάμαι : Η Διμοιρία έπρεπε να προηγηθεί και να περάσει μία μικρή χαράδρα. Κι άλλοι το είχαν πριν προσπαθήσει, αλλά δεν το κατάφεραν . . . Μέσα στη διαταγή περιείχετο και η εντολή : “να λεχθούν δύο λόγια για να εμψυχωθούν οι άνδρες και να τους αναπτερωθεί το ηθικόν”. Σκεπτόμουνα όλη την νύχτα τα δύο αυτά λόγια που ήθελε ο Ταγματάρχης. Όταν ήρθε η ώρα, άρχισα : “Αν πάμε αραιωμένοι και ο καθένας μας κινείται σε δέκα τετραγωνικά μέτρα, σύμφωνα με το νόμο των πιθανοτήτων . . . η πιθανότητα να μας χτυπήσουν τα βλήματα είναι σχεδόν ανύπαρκτη, μηδαμινή !” Μηδαμινή ήταν η απήχηση στους άνδρες, που μουρμούρισαν . . .  “έτσι πήγαν και άλλοι και την έπαθαν . . .”. Απ’ αυτά και από τα μούτρα του Ταγματάρχη κατάλαβα ότι δεν έκανα τίποτε. Παίρνω φόρα και συνεχίζω : 

“Ένας μεγάλος φιλόσοφος, ο Έγελος, έλεγε, και πολύ σωστά μάλιστα :

Κανείς δεν πεθαίνει πριν τελειώσει το έργο του.

Κι εμείς ακόμα δεν αρχίσαμε.

Η ζωή μας, μας ανήκει ! ! !

Καμία συγκίνηση και η αντίδραση πάλι ψιθυριστά : “της κυρά Λένης της χήρας ο γιός από το Γαλαξείδι είχε τελειώσει όταν χτυπήθηκε ; ”. Νέο αγριοκοίταγμα˙  άρχισα, παρά το κρύο, να ιδρώνω για την ανικανότητά μου.

Και ξαφνικά βγάζω μία αυθόρμητη φωνή : “Παιδιά, έχω τίμιο ξύλο στο φυλακτό μου . . . και γεννήθηκα και του Αγίου Ευτυχούς. Είμαι πάντα τυχερός “παιδί της Παναγίας”. Μαζί μου δεν θα πάθει κανείς τίποτε. Ούτε τριχούλα δεν θα χαθεί . . .”. Ακολούθησε πανδαιμόνιο, ενθουσιασμός – η Διμοιρία ζητωκραύγασε και ένα αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς γέμισε τις ψυχές όλων. Με πεποίθηση και κέφι περάσαμε την χαράδρα σώοι και αβλαβείς. Φτωχέ ορθολογισμέ και αδύναμε λόγε να συγκριθείς με τις πανίσχυρες δυνάμεις της ψυχής . . .»  ! ! !

Αγαπητέ αναγνώστη, σου εύχομαι από καρδίας να απολαύσεις τη φετινή επέτειο του ιστορικού Ελληνικού Έπους του 1940 εναντίον του γερμανικού στρατιωτικού Άξονα, (σήμερα βεβαίως δεν υφίσταται ο εν λόγω στρατιωτικός Άξονα, αλλά έχει μετασχηματιστεί σε οικονομικό Άξονα), για το οποίο Έπος η σημερινή γενιά των Ελλήνων του 2020, περίπου 60 μόλις χρόνια μετά, είμαστε ακόμα υπερήφανοι, κοκορευόμαστε και κομπάζουμε, χάρη στις θυσίες εκείνης της γενιάς των Ελλήνων, ανδρών και γυναικών, του 1940, δεδομένου ότι υφίσταται σοβαρή πιθανότητα να σταματήσει να εορτάζεται το εν λόγω Ελληνικό Έπος του 1940 τα επόμενα χρόνια ή να μεταβληθεί - εμπλουτιστεί ο χαρακτήρας του, με νέα, μοντέρνα ή και εναλλακτικά σύμβολα (π.χ. δήθεν σύμβολα ειρήνης - ακατανόητα και χωρίς δυνατότητα συσχετισμού με τα κλασικά σύμβολα ειρήνης, όπως το λευκό περιστέρι,  απεικονίσεις φυσικών φαινομένων, όπως το ουράνιο τόξο,  κ.α.).

(Πηγή έμπνευσης και άντλησης στοιχείων : Ορθόδοξο Χριστιανικό Νεανικό Περιοδικό : «Προς τη ΝΙΚΗ», τεύχη : α. Νο 824 - Οκτ. 2018 και β. Νο 835 - Οκτ. 2019.)

Με εκτίμηση,

Αθανάσιος Γ. Καρίνας

*Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Blog.