ΤO ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΟ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΤΗΣ ΕΞΟΡΥΚΤΙΚΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ

Η εξορυκτική είναι κατεξοχήν παρεμβατική δραστηριότητα προς το περιβάλλον, ταυτόχρονα όμως υπάρχουν βιομηχανικά ορυκτά και πετρώματα που χρησιμοποιούνται στην υπηρεσία της προστασίας του περιβάλλοντος («πράσινα» ορυκτά).

Λέγοντας «ναι στο περιβάλλον και ναι στην ανάπτυξη» έχουμε κάνει μια μεγάλη υπέρβαση. Αλλά και έναν μεγάλο συμβιβασμό ταυτόχρονα. Ο συμβιβασμός αυτός έχει κόστος. Και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να το αναλάβουμε. Αλλά στην πράξη αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να μην χρησιμοποιούμε τακτικές «άσπρου μαύρου» και να μην θεωρούμε καμία δραστηριότητα «εκ προοιμνίου» καταδικασμένη.

Η μεταλλευτική δραστηριότητα, όπως και κάθε άλλη αναπτυξιακή δραστηριότητα, αποτελεί μια αναπτυξιακή δυνατότητα, όχι δεδομένη, αλλά που θα πρέπει να εξεταστεί με σοβαρότητα στα πλαίσια της βιώσιμης ανάπτυξης και της περιβαλλοντικής ευθύνης. Χωρίς συμψηφισμούς αλλά και χωρίς προκαταλήψεις.

Η εξορυκτική δραστηριότητα είναι εξαιρετικά ευάλωτη στην περιβαλλοντική υποκριτική «καραμέλα», στην «επίφαση» του περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος, στην δημοσιογραφική υπερβολή και στον τηλεοπτικό ή/και ιντερνετικό φαρισαϊσμό. Στην μόδα με το οικολογικό περίβλημα.. Στη μόδα που χρησιμοποιείται σήμερα για να πουλήσει πράσινα προϊόντα, για να αναδείξει και να γκρεμίσει ανθρώπινα προφίλ, καταστάσεις, think green, act green, be green…

 Η εξορυκτική δραστηριότητα δεν είναι a priori επικίνδυνη ούτε a priori περιβαλλοντικά ασύμφορη. Ο τομέας έχει ορατό περιβαλλοντικό αποτύπωμα μέσα στο φυσικό περιβάλλον, ειδικότερα στην περίπτωση των υπαίθριων εκμεταλλεύσεων (open pit), εντούτοις η αναμενόμενη «βλάβη» είναι υπό προϋποθέσεις περιορισμένη, προσωρινή κι αναστρέψιμη.

Αρκεί στην ανάλυση «κόστους-ωφέλους» να μπουν όλα τα δεδομένα σε όλες τους τις διαστάσεις: τεχνικά, οικονομικά, κοινωνικά, περιβαλλοντικά. Κι ακόμη να διασφαλιστεί η «αρχή της προφύλαξης», βασική αρχή του κοινοτικού δικαίου, υπέρ του πολίτη σε μια βάση το δυνατόν συναινετική που δεν θα αφαιρεί όμως το δικαίωμα της «ανάπτυξης».

Αρκεί η στάθμιση αφενός της εκτιμώμενης περιβαλλοντικής βλάβης και αφετέρου της εκτιμώμενης εθνικής ωφέλειας, να οδηγεί σε συγκερασμό τους κατά τρόπο που θα διασφαλίζει τη «βιώσιμη ανάπτυξη», όπως επιτάσσει ο συντακτικός νομοθέτης και έχει δεχθεί η νομολογία του ΣτΕ σε πολλές περιπτώσεις.

Χρειάζονται ορθολογικές και επιστημονικά τεκμηριωμένες απόψεις από τους φορείς που είναι εξουσιοδοτημένοι γι’ αυτό, ρεαλιστικές και "βέλτιστες" τεχνικές και διαδικασίες, καλές υπηρεσίες από την πολιτεία και προοπτικές για περιβαλλοντική παιδεία, η οποία θα επιτρέψει την διαχρονική εφαρμογή τους στις επόμενες γενιές.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ORYKTOSPLOUTOS.NET