6 λόγοι για τους οποίους προχωρά το ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΟ ΕΡΓΟ στη ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ (Δ)

«Βλέπω στην τηλεόραση τα παιδάκια στην Αφρική και κλαίω. Θα ήθελα να ήμουν κι εγώ τόσο αδύνατη, αλλά χωρίς όλες αυτές τις μύγες γύρω μου» (Mariah Carey, αοιδός)

6. Οφείλουμε να εξορύξουμε κι εμείς

Ως γνωστόν, το 20 % των ανθρώπων του πλανήτη καταναλώνει το 80 % των πόρων. Προφανώς αυτό δεν είναι τυχαίο και δεν είναι «οικολογικό» πρόβλημα. Αποτελεί σύμπτωμα και όχι αιτία, όπως νομίζουν οι «οικολόγοι». Το ζήτημα της ανισότητας "μητροπολιτικών" και "περιφερειακών" χωρών και το γεγονός ότι η ανάπτυξη κάποιων συμβαδίζει με την υπανάπτυξη άλλων, είναι προφανώς πολιτικό. Αντανακλά το διεθνές οικονομικό υπόβαθρο, που δημιουργεί και αναπαράγει σχέσεις κυριαρχίας-εξάρτησης, μέσα από τον διεθνή καταμερισμό εργασίας.

Τις τελευταίες δεκαετίες, τα κράτη του λεγόμενου Δυτικού κόσμου, ανταποκρίθηκαν με ευχαρίστηση στην πίεση των διαφόρων «κοινωνικών» τους κινημάτων και μετέφεραν μετά χαράς τις "ρυπογόνες" δραστηριότητες σε τριτοκοσμικές χώρες. Εκεί επιπλέον το κόστος παραγωγής ήταν κατά πολύ χαμηλότερο. Δεν σταμάτησαν βέβαια την παραγωγή αξίας, υιοθετώντας "καθαρές" και «ευγενείς» δραστηριότητες του τομέα των υπηρεσιών, όπως παραμυθιάζονται οι "οικολόγοι". Η ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΑΞΙΑΣ ΔΕΝ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑΤΑΙ ΜΕ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ και αυτή φυσικά την παραγωγή τη διατήρησαν.

Απλά την μετέφεραν χωροταξικά, με παράλληλο θεσμικό μετασχηματισμό. Βέβαια αυτό δημιούργησε και πρόσθετες ευκαιρίες, ώστε να μεταφέρουν ακόμη και μέρος των "καθαρών" τους βιομηχανιών, όπως των ηλεκτρονικών. Και φυσικά συνέχισαν και συνεχίζουν να καταναλώνουν, αφειδώς και χωρίς τύψεις, (συμπεριλαμβανομένων και των πολιτών των «κοινωνικών» κινημάτων): ρούχα, παπούτσια, κοσμήματα, κομπιούτερ, κινητά τηλέφωνα, τηλεοράσεις, αυτοκίνητα, χειροποίητα χαλιά,…, κατασκευασμένα με τους πόρους και την εργασία των χωρών του Τρίτου Κόσμου.

Από κοντά και οι Ελληνάρες, που ενώ δεν παράγουν τίποτε, θέλουν να καταναλώνουν τα πάντα. Οι εγχώριοι «οικολόγοι», κοπιάροντας καθυστερημένα τους αλλοδαπούς ομοϊδεάτες των περασμένων δεκαετιών, απαιτούν την αποβιομηχάνισή μας και την αποφυγή κάθε «ρυπογόνου» (κατ’ αυτούς) παραγωγικής δραστηριότητας. Επειδή βέβαια παραγωγική δραστηριότητα δεν έχει απομείνει πλέον σχεδόν καμία στην Ελλάδα, προσπαθούν να ακυρώσουν και όποια τυχόν νέα επιχειρείται να υλοποιηθεί.

Λησμονούν φυσικά ότι - ασχέτως υψηλού ή μετρίου επιπέδου κατανάλωσης και ανακύκλωσης - χρειαζόμαστε στην καθημερινή μας ζωή μέταλλα και ορυκτά. Αν δεν τα εξορύξουμε και επεξεργασθούμε εμείς, θα το κάνουν άλλοι για μας. Σε τριτοκοσμικές χώρες. Με εργάτες που αμείβονται 1 δολάριο τη μέρα ή αλληλοσκοτώνονται σε εμφύλιους πολέμους. Κάπου εκεί πέρα. Στην Αφρική ή στη Λατινική Αμερική. Στους υπανάπτυκτους...«Μακριά από μας».

Αν θέλαμε να αναλάβουμε το ελάχιστο μερίδιο ευθύνης μας, θα έπρεπε να εξορύξουμε και να παράγουμε αυτά που μας αναλογούν και μας δίνουν το επίπεδο ζωής που επιθυμούμε. Κι όχι όντας καταναλωτές, να αποπέμπουμε  τις μεταλλευτικές και βιομηχανικές δραστηριότητές μας σε τριτοκοσμικές χώρες και μετά να χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα γι’ αυτές και τους λαούς τους.

ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ