ΤΕΛΙΚΑ Η ΓΗ ΓΥΡΙΖΕΙ...

...Μαζί της και πάσης φύσεως «τροχός»… Κυριολεκτικώς και μεταφορικώς. Και το «κλίμα» επίσης… Από την περασμένη Παρασκευή, σημειώνονται δραστικές αλλαγές στη «βιοκλιματική» ψυχολογία των κατοίκων της Β/Α Χαλκιδικής. Νέοι άνθρωποι που δε φοβούνται αυτό που λέμε δουλειά και έχουν διάθεση να εργαστούν, ελπίζουν και ονειρεύονται ξανά. Έχουν πάρει μια βαθιά ανάσα και προσδοκούν ένα καλύτερο μέλλον, τόσο για τους εαυτούς τους όσο και για τα παιδιά, που είτε έχουν, είτε  θέλουν να φέρουν στον κόσμο… 

Κάνοντας μια βόλτα το Σαββατοκύριακο στα Μαντεμοχώρια, έβλεπες κόσμο που ζυμώνονταν σε νεανικά στέκια όχι σε κουτσομπολιά και σε μασάλια κενού περιεχομένου, αλλά στη χάραξη νέας ρότας για τη ζωή τους. Για τη δική τους ζωή…, όχι των άλλων…  Συζητούσε για το μεταλλείο.
Για προσλήψεις, για παράπλευρες επιχειρηματικές  δραστηριότητες γύρω από αυτό. Μιλούσε ξανά για σπουδές…, που έχουν σχέση με τη μεταλλευτική δραστηριότητα. Κάποιοι μάλιστα «θύμωναν» με τον εαυτό τους  , που δεν δήλωσαν στο μηχανογραφικό τους  σχολές, όπως αυτών της μεταλλειολογίας, γεωλογίας, υδρογεωλογίας κλπ...

Υπήρχαν και αυτοί όμως, που κάθονταν σε αναμμένα κάρβουνα, γιατί πρέπει να εργαστούν ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, για να βγάλουν από το λαιμό τους τις θηλιές χρεών του άμεσου ή μακρινού παρελθόντος. 

Υπήρχαν και οι μεγαλύτεροι βέβαια, που περνώντας από αυτά τα στέκια,  μοιράζονταν αυτή τη δημιουργική σπίθα των «παιδιών» τους και τους μοίραζαν από ευχές μέχρι συμβουλές για καλή επαγγελματική σταδιοδρομία. Υπήρχε τσίπουρο… και όχι σαμπάνια. Υπήρχε μεζές…, υπήρχαν χαμόγελα και πλάκες πολλές.

 

Τι δεν υπήρχε; Δεν υπήρχε μιζέρια. Δεν υπήρχε κατήφεια. Δεν υπήρχε απελπισία και βαρύς αναστεναγμός. Δεν υπήρχε ο ίδιος ακατανίκητος φόβος και η αγωνία για το αύριο, όπως χθές...  Το κυριότερο; Δεν υπήρχαν υψηλές θεωρίες και ιστορίες για αγρίους… Όπως πρίν… Διαγράφησαν λες και δεν υπήρξαν ποτέ… 

Και όπως είπε σωστά ένας «βετεράνος» μεταλλωρύχος: « Τώρα θα ξεχωρίσουν οι εργατικοί από τους τεμπέληδες… Τώρα θα φανούν ποιοί πραγματικά αγαπούν τον τόπο και ποιοί όχι... Και θα συμπληρώσουμε με την «άδεια» του… ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ…

Υ.Γ  Πως αλλάζουν οι καιροί; Να βλέπεις «επαγγελματίες» θύτες, ξαφνικά να χρησιμοποιούν φρασεολογία και νέου τύπου συναυλία…, για να «παίξουν» το ρόλο του «θύματος»… Ένα επιπλέον τραγελαφικό σημείο των παράξενων καιρών, που ζούμε… Δικαίωμα τους. Εμάς πια δεν μπορεί τίποτα να μας αποπροσανατολίσει. Ευτυχείτε…