Η "ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ" ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ "ΕΤΣΙ ΘΕΛΩ"

«Η θέληση μείον τη νόηση συνιστά τη χυδαιότητα» (Σοπενχάουερ)

 Εμμένει η «ενεργή» μειοψηφία της τοπικής «οικολογίας» σε πρακτικές που παραπέμπουν σε άλλους χώρους και άλλες εποχές, σκοτεινές. Μετά το Χοντρό Δέντρο, νέο θλιβερό σώου δόθηκε στην Ιερισσό. 

Βέβαια το ερώτημα είναι για ποιά «τοπική» μειοψηφία μιλάμε, όταν είναι κοινό μυστικό ότι εδώ έχουμε επιστράτευση δυνάμεων ενός ευρύτερου χώρου, από τη Θράκη και τη Θεσσαλονίκη, μέχρι το Κιλκίς και τα Εξάρχεια…

Ο χώρος αυτός σε κάθε ευκαιρία, βρίσκει μια πρόφαση να αναμετρά τις δυνάμεις του: από καταλήψεις δημοσίων κτιρίων και σχολείων, μέχρι μάχες πεζοδρομίου και πυρπολήσεις. Η τωρινή «οικολογική» επίφαση στην καρικατούρα αυτή του ακτιβισμού, φυσικά, δεν νομιμοποιεί την ανεξέλεγκτη δράση του. Πρόκειται για άλλο ένα καπέλωμα που επιχειρεί για μια ακόμη φορά να επιβάλει η «ενεργή» μειοψηφία στην (συνήθως) βουβή πλειοψηφία των πολιτών. Φωνασκώντας, προκαλώντας, προβοκάροντας, τρομοκρατώντας, καταστρέφοντας, δημιουργώντας θόρυβο και κάνοντας ντόρο δυσανάλογο με το μέγεθός της.

Δεν έχουμε να κάνουμε φυσικά με μιά αγωνιστική παρέμβαση με θέσεις και άποψη, αλλά με μια φτηνή επαναστατική γυμναστική, ένα μπάχαλο ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΛΑΙΚΟ ΕΡΕΙΣΜΑ. Η δήθεν επικείμενη περιβαλλοντική καταστροφή που επισείεται σαν το απόλυτο επιχείρημα των «ακτιβιστών», μόνο θυμηδία προκαλεί. Η δε επίκληση της νομιμότητας (;!) από αυτούς που συστηματικά την (παρα-) βιάζουν, δύσκολα θα μπορούσε να μη χαρακτηρισθεί προκλητική.

Γκρούπες της αυτοδιαχείρισης, γιαλαντζί αντιεξουσιαστές, αριστερο-δεξιοί κάθε απόχρωσης του κόκκινου (από ροζ και πορτοκαλί μέχρι μωβ), ψευτο-επαναστάτες με ή χωρίς αιτία, «οικολόγοι» του σκοταδισμού και της αντίδρασης. Ένας αχταρμάς από απίθανα ετερόκλητα στοιχεία που γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια κάθε θεσμό ή τον επικαλούνται κατά το δοκούν, με μια και μόνο κοινή συνιστώσα: την ακύρωση κάθε επενδυτικής προσπάθειας και την ολική αποβιομηχάνιση:

- Κάποιοι νομίζουν ότι κάνουν αγώνα στα αφεντικά (επιλεκτικά βέβαια, όχι σε όλα), ταυτόχρονα με ένα είδος εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα της εποχής της φεουδαρχίας, για τη γή

- Άλλοι θεωρούν πως μάχονται κόντρα στο κεφάλαιο (ποιο κεφάλαιο δηλαδή και γιατί όχι κόντρα σε άλλες μορφές κεφαλαίου, π.χ. εκείνο που δραστηριοποιείται στον τουρισμό ή στην οικοδομή των αυθαιρέτων, όντας κυρίαρχο, παρασιτικό και μαύρο).

- Κάποια κουρασμένα παλληκάρια, αλλά και νεόκοποι οπαδοί του «αναρχία-εδώ-και-τώρα» βαυκαλίζονται τη «ρήξη με το σύστημα» και την κοινωνική αυτο-οργάνωση.

- Και κάπου βέβαια υπάρχουν και άλλες διαστάσεις σε αυτή την υποκινούμενη αντίδραση. Όπως λέει και ο Χότζας στο γνωστό ανέκδοτο, «ο καυγάς γίνεται για το πάπλωμα»…

Από μια άποψη, τα πρόσφατα θλιβερά επεισόδια αν μη τι άλλο, τελικά κατέδειξαν για μια ακόμη φορά και το μέγεθος αυτής της μειοψηφίας: Mερικές εκατοντάδες άτομα (όλα μαζί ανά την επικράτεια), με παιδιά και γέροντες, ανάλογα με τα διαθέσιμα πούλμαν και τη σχετική κινητοποίηση σε όλη την Ελλάδα (παραμένει το ερώτημα με τι προϋπολογισμό και με ποιούς πόρους).

Φυσικά όλη αυτή η δράση της μειοψηφίας στηρίζεται στην υπόθεση ότι η πλειοψηφία θα παραμένει «μη-ενεργή». Είναι γεγονός ότι αν αυτή η υπόθεση διαψευσθεί, τότε θα οδηγηθούμε σε άλλες, πολύ χειρότερες και γενικευμένες καταστάσεις. Γι’ αυτό πρέπει στην πλειοψηφία των συμπολιτών μας να πρυτανεύσει η σύνεση, η λογική, η αυτοσυγκράτηση και η υπομονή. Το έργο προχωρά, η συναίνεση είναι η πλατύτερη δυνατή, κάποια στιγμή θα λειτουργήσουν και κάποιοι θεσμοί, δεν είναι δυνατόν να επιβληθεί η μειοψηφία, όση φασαρία και να κάνει. Η καλύτερη απάντηση της τοπικής κοινωνίας είναι να συνεχίσει να διατηρεί στην απομόνωση τους ταραξίες  οπαδούς της υπανάπτυξης, όπως το έπραξε μέχρι τώρα. Και ταυτόχρονα να διατρανώσει σθεναρά την αμετάκλητη απόφασή της να προχωρήσει μπροστά, με πραγματικές παραγωγικές δραστηριότητες που παράγουν αξία για τον τόπο μας και τη χώρα, και όχι μόνον με  υπηρεσίες, αέρα κοπανιστό και οράματα για ουτοπικές δραστηριότητες.

Τέτοιες ανιστόρητες ακρότητες σαν αυτές που είδαμε, είναι επιεικώς ύποπτες και μας γυρίζουν πολύ πίσω. Και επειδή από όσο γνωρίζω ο σοσιαλισμός ή η κοινωνική αυτοδιαχείριση δεν ήρθαν ακόμη, καιρός είναι όλοι μαζί να δούμε επί του πρακτέου, σε παρόντα χρόνο και σε συνθήκες οικονομίας της αγοράς, τι θα κάνουμε. Κάποια μειοψηφία δεν επιθυμεί να συμμετέχει στην προσπάθεια για αποτελμάτωση και κοινωνική πρόοδο. Δικαίωμά της. Ας καταλάβει όμως ότι είναι και δικαίωμα της πλειοψηφίας της τοπικής κοινωνίας να θέλει να προχωρήσει μπροστά, με σοβαρή μεταλλεία και βιομηχανία, με σεβασμό στο περιβάλλον, για το μέλλον του τόπου μας και για τις επόμενες γενιές.

ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ