ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΚΟ ΤΟ ΤΡΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ Ή ΒΑΘΥΤΑΤΗ Η ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑ ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΩΝ ΤΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ???

Τελικά τα πάντα είναι αναλώσιμα μπροστά σ' αυτόν τον αγώνα;;;

Κυριολεκτικά, έχουμε πάθει πλάκα με τον τρόπο, που ορισμένοι λειτουργοί της ενημέρωσης μεταχειρίζονται το ζήτημα της μετατραυματικής πορείας της υγείας του 27χρονου αστυνομικού, που βρέθηκε με 90 σκάγια σφηνωμένα στο σώμα του, κατά την διάρκεια επεισοδίων, στον Καρατζά Λάκκο στις 12 Μαΐου.

Στην σημερινή "Ελευθεροτυπία" υπάρχει δημοσίευμα με τίτλο: "Επιφανειακό το τραύμα του αστυνομικού" στο οποίο, εμμέσως πλην σαφώς, αφήνονται υπονοούμενα για "σικέ" τραυματισμό του αστυνομικού, καθώς όπως αναφέρει το δημοσίευμα "ιατρικοί συνδικαλιστικοί κύκλοι αναρωτιούνται αν συνηθίζεται να νοσηλεύεται και να καταλαμβάνει κρεβάτι σε μονάδα εντατικής νοσηλείας ένας τραυματίας με επιφανειακά τραύματα από σκάγια κυνηγετικού όπλου". 

Ενώ επίσης οι ίδιοι συνδικαλιστικοί κύκλοι αναρωτιούνται "αν καθυστέρησε η  αντιμετώπιση άλλου περιστατικού, επειδή το συγκεκριμένο κρεβάτι στη μονάδα εντατικής θεραπείας έχει καταληφθεί από αστυνομικό"

Για όσους δεν... κατάλαβαν το άρθρο της "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ" θέλει να περάσει το μήνυμα, ότι υπάρχει πολιτική σκοπιμότητα πίσω από τον τρόπο παρουσίασης και διαχείρισης του τραυματισμού που υπέστη ο αστυνομικός για το λόγο που καταλαβαίνουν ακόμη και οι πιο αφελείς...

Ότι όλα γίνονται για να εντατικοποιηθεί η καταστολή και η ποινικοποίηση του... αγώνα των κυνηγών του μεροκάματου 1200 εργαζομένων στα Μεταλλεία Κασσάνδρας.

Δε θα αναρωτηθούμε τα αυτονόητα, για το πως δηλαδή θα χειρίζονταν το ζήτημα όχι μόνο η συγκεκριμένη εφημερίδα, αλλά και όλες οι υπόλοιπες του "αντιαναπτυξιακού τόξου", αν στη θέση του αστυνομικού βρισκόταν ένας ντόπιος ή μεταφερόμενος κυνηγός της μεταλλευτικής δραστηριότητας στη ΒΑ Χαλκιδική. Σαν να το βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας. 

Θα αναρωτηθούμε το εξής όμως. Πιο είναι το κίνητρο που... σπρώχνει τα ΜΜΕ του "αντιαναπτυξιακού τόξου" να τηρούν δύο μέτρα και δύο σταθμά; 

Για τους δύο προφυλακισθέντες που κατηγορούνται για την επίθεση στο εργοτάξιο των Σκουριών τους έχουν σχεδόν αθωώσει, πριν γίνει η δίκη τους, ενώ από την άλλη αμφισβητούν με τόσο απάνθρωπο τρόπο τη σοβαρότητα του τραυματισμού του αστυνομικού, πριν καν πάρει εξιτήριο. Αλήθεια αυτός ο τραυματισμός θα ήταν σοβαρός ΜΌΝΟ αν είχε μηχανική υποστήριξη στην εντατική ή αν είχε επέλθει το μοιραίο;

Επιπλέον τις οικογένειες των προφυλακισμένων της Ιερισσού και το δικαιολογημένο δράμα που περνούν οι ίδιοι δημοσιογράφοι του "αντιαναπτυξιακού τόξου" το σκέφτονται και καλά κάνουν. 

Δεν πρέπει να ισχύει όμως και η ίδια ευαισθησία για την οικογένεια αυτού του αστυνομικού, που σε μια βάρδια απέκτησε προβλήματα υγείας για όλη του τη ζωή σε ηλικία μόλις 27 ετών; 

Επίσης γιατί αυτή η οικογένεια που περνάει ήδη το δικό της Γολγοθά, να έχει αντιμετωπίσει μέσα σ' όλα της τα προβλήματα και την καχυποψία της κοινωνίας για το αν ήταν αληθινός ή μαϊμού ο τραυματισμός του;

Μετά απ' όλα αυτά, είναι καιρός να πάψει το κουκλοθέατρο περί "διχασμού κοινωνιών και κοινωνικών τάξεων", που παγίως απονέμεται στους υποστηρικτές της επένδυσης, από τα κέντρα της αντιμεταλλευτικής... διανόησης

Δυστυχώς και με αφορμή τον ανηλεή πόλεμο που δέχεται η μεταλλεία στη ΒΑ Χαλκιδική, έχουμε φτάσει στο σημείο να πρέπει να ξανασυστηθούμε οι πάντες και να ξαναεφεύρουμε έννοιες και επαγγέλματα, που μέχρι τώρα θεωρούσαμε δεδομένο το περιεχόμενο και το ρόλο ύπαρξης τους.

Ένα είναι βέβαιο. Όπως δεν είναι οικολογικά τα ελατήρια αυτών των ατόμων, που κυκλοφορούν και πυροβολούν με καραμπίνες σε κάθε ευκαιρία εναντίον συνανθρώπων τους ή πετούν μολότοφ μέσα μέσα στο δάσος, άλλο τόσο δεν εφάπτονται των θεωριών και πρακτικών αντικειμενικής δημοσιογραφίας, αυτά που γράφονται γύρω από τις... παράπλευρες δυσάρεστες ιστορίες που γεννιούνται με μήτρα τις...  #SKOURIES.

Για ανθρωπιά και σεβασμό στα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, ας το αφήσουμε καλύτερα... Εκεί έχουν χαθεί κυριολεκτικά μέσα... στο δάσος.