ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΣΥΓΧΕΕΙ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΣΕΚΑΠ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ!

Εμπάθεια; Ημιμάθεια; Ή μείγμα και των 2; Μαθαίνουμε πως ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης από την Α' Θεσσαλονίκης μιλώντας σε ραδιόφωνο της πόλης παραλλήλισε την υπόθεση της ΣΕΚΑΠ με αυτή της Ελληνικός Χρυσός!!!

Προέβη σ' αυτόν τον ατυχέστατο παραλληλισμό αυτό για να κάνει επικοινωνιακή ρελάνς στη Νέα Δημοκρατία που υποστηρίζει πως με τους χειρισμούς που ακολουθεί η κυβέρνηση στο θέμα της ΣΕΚΑΠ θα εγείρει ζητήματα κρατικής ενίσχυσης που το πλέον πιθανόν είναι να καταδικαστούν από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.

Είναι ατυχέστατη αυτή η απόπειρα παραλληλισμού της ΣΕΚΑΠ με την Ελληνικός Χρυσός, καθώς:

1. Η περιπέτεια της ΣΕΚΑΠ ξεκινάει από την επιβολή ενός προστίμου για λαθρεμπορία τσιγάρων το 2009, 5 χρόνια πριν η κρατική επιχείρηση περάσει στα χέρια του ομογενή επιχειρηματία Ιβάν Σαββίδη, ο οποίος δεν γνώριζε όπως λέει την ύπαρξη αυτού του προστίμου.

Ο κ. Σαββίδης βέβαια έχει πληρώσει όλα τα χρέη της ΣΕΚΑΠ, εκτός από το πρόστιμο που με τις προσαυξήσεις και τους τόκους υπερημερίας έχει φτάσει τα 44 εκατομμύρια ευρώ, από τα 38 εκατομμύρια που είχαν αρχικά επιβληθεί.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με ειδική τροπολογία τον περασμένο Απρίλιο προσπάθησε να απαλλάξει  τη ΣΕΚΑΠ  από αυτό το πρόστιμο, αλλά και άλλες εταιρείες. Δεν προνόησε όμως να έχει αναδρομική ισχύ αυτή η τροπολογία και τώρα προσπαθεί να βρει ξανά λύση, καθώς ο ομογενής επιχειρηματίας αρνείται να πληρώσει αυτό το πρόστιμο, που έκρινε απαιτητό η Ελληνική δικαιοσύνη.

2. Από την άλλη πλευρά η Ελληνικός Χρυσός παρέλαβε ένα κλειστό μεταλλείο επί έναν ολόκληρο χρόνο για το οποίο κατέλαβε 11 εκατομμύρια ευρώ και άλλα 11 εκατομμύρια ευρώ κατέβαλε η αποχωρούσα TVX για να πληρωθούν εργαζόμενοι και προμηθευτές, με το Ελληνικό Δημόσιο να έχει ρόλο εγγυητή σ΄αυτή την μεταβίβαση, ενώ παράλληλα της παραχωρήθηκαν τα μεταλλευτικά δικαιώματα των μεταλλείων Κασσάνδρας με ειδικό νόμο στη Βουλή.

Να σημειώσουμε εδώ, ό,τι ο τότε υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας Χρήστος Πάχτας αναζητούσε μέσα στον ευημερούντα τότε κόσμο των Ελλήνων επιχειρηματιών έναν επιχειρηματία ή μια μεγάλη εύρωστη Ελληνική εταιρεία για να αναλάβει τα μεταλλεία. 

Δεν έβρισκε όμως κανένα επιχειρηματία και καμία εταιρεία, καθώς εκτός από τα 22 εκατομμύρια ευρώ χρέη σε εργαζόμενους και προμηθευτές προστίθενταν ακόμη 13 εκατομμύρια που ήταν το ετήσιο κόστος συντήρησης των τότε εγκαταστάσεων. 

Συνολικά δηλαδή 35 εκατομμύρια ευρώ ετήσιο κόστος χρεών για μια κλειστή εταιρεία. Χρέη τα οποία αν δεν βρίσκονταν το 2004 η Ελληνικός Χρυσός να πάρει τα μεταλλεία θα τα επιβαρύνονταν το Ελληνικό δημόσιο, καθώς δεν μπορεί να κλείσει τόσο εύκολα ένα μεταλλείο. Υπάρχουν εξίσου σοβαροί περιβαλλοντικοί λόγοι εκτός από τους εξαιρετικά δύσκολα διαχειρίσιμους κοινωνικούς λόγοι, που καθιστούν απαγορευτικό το κλείσιμο τους.

Και ήρθε το 2011 η απόφαση του Ευρωδικαστηρίου, με την οποία επιβλήθηκε πρόστιμο 15,3 εκατομμύρια ευρώ για παράνομη κρατική ενίσχυση στην Ελληνικός Χρυσός (!!!), όταν ή ίδια έχει γλιτώσει το Ελληνικό Δημόσιο από 35 εκατομμύρια ευρώ ετησίως για την εύρυθμη λειτουργία των μεταλλείων, τα οποία όταν τα παρέλαβε δεν παρήγαγαν τίποτα. Ήταν κλειστά επί έναν ολόκληρο χρόνο... Συν του ότι μέσα σε λίγα χρόνια είχε επενδυθεί παραπάνω από 1, 2 δις δολάρια.

Να υπενθυμίσουμε στον κ. Τριανταφυλλίδη και σε όποιον δεν ή επιλεκτικά θυμάται ,πως το ποσό αυτό κατεβλήθη μαζί με τους τόκους (συνολικά 21,3 εκατομμύρια ευρώ) τον Ιούνιο του 2013.

Ας όψονται όμως για όλα αυτά που ζήσαμε και συνεχίζουμε ακόμη να ζούμε κάποτε με την Ολυμπιακή, την ΑΓΕΤ, και τώρα με τη Λάρκο και αναμφίβολα η τυφλή γαλαντομία προς τα ουράνια χρέη αυτών των εταιρειών της εκάστοτε Ελληνικής κυβέρνησης για τους γνωστούς ψηφοθηρικούς λόγους.

Επομένως δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον συγκεκριμένο βουλευτή ή και άλλους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να συγχέουν την περίπτωση της ΣΕΚΑΠ με την Ελληνικός Χρυσός.

Αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να συνδέσει τις 2 υποθέσεις είναι η ακριβώς αντίθετη στάση κάποιων βουλευτών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ προς αυτές.

Στην υπόθεση της ΣΕΚΑΠ, όλοι ομνύουν στην ανάγκη συνέχισης της λειτουργίας της επιχείρισης επειδή απασχολεί 170 εργαζόμενους, αποδίδει μισθούς και ασφαλιστικές εισφορές συν τοις δορυφορικές οικονομικές δραστηριότητες που δημιουργεί ο κύκλος εργασιών της.

Πολύ σωστά μεν, αλλά κάτι που δεν αναγνώρισε ποτέ κανείς απ' όλους αυτούς δε, στην υπόθεση της Ελληνικός Χρυσός, η οποία απασχολεί 2.500 εργαζόμενους και αποδίδει πολλαπλάσια ποσά σε μισθούς και ασφαλιστικές εισφορές, χώρια την ανάπτυξη που φέρνει στην τοπική και στην Εθνική οικονομία.

Χάρη όμως σ' αυτή την εμμονή και την εμπάθεια όλων αυτών των πολιτικών και οι πλέον αδαείς στην Ελλάδα  έχουν αντιληφθεί ότι το ζήτημα με την επένδυση της Ελληνικός Χρυσός δεν είναι περιβαλλοντικό, αλλά πολιτικό το οποίο το υποδαυλίζουν οικονομικά συμφέροντα. 

Είναι μια μορφή κοροϊδίας που αντί να τους βοηθά πολιτικά, μάλλον τους επιστρέφεται και με τόκο, βλάπτοντας σοβαρά την εικόνα τους προς την κοινωνία.