ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ: ΤΟ ΒΛΑΠΤΟΥΝ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΑ ΜΙΚΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΣ ΠΑΡΕΜΒΑΤΙΣΜΟΣ

Σε πρόσφατο άρθρο που δημοσιεύτηκε στο capital.gr με τίτλο: «Δεν είμαστε σοβαροί» αντικείμενο σχολιασμού αποτέλεσαν οι αντιδράσεις που σημειώθηκαν στην Κοζάνη κατά την πρόσφατη επίσκεψη των υπουργών Περιβάλλοντος και Ενέργειας  κ. Κωστή Χατζηδάκη και Ανάπτυξης και Επενδύσεων κ. Άδωνι Γεωργιάδη για το θέμα της απολιγνιτοποίησης και της απεξάρτησης της τοπικής οικονομίας από την υπάρχουσα ενεργειακή ύλη της ΔΕΗ.

 Ο συντάκτης του άρθρου επισήμανε μεταξύ άλλων το εξής:

«Η πλευρά όσων διαμαρτύρονται για την απολιγνιτοποίηση της ΔΕΗ είναι βέβαιο πως με προκάλυμμα τις περιβαλλοντικές οικολογικές ευαισθησίες, τα τελευταία χρόνια αντιδρούσε στην επένδυση της Eldorado για την εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική, αλλά και τις κατά τόπους πρωτοβουλίες εναντίον των ανεμογεννητριών για λόγους περιβαλλοντικούς ή αισθητικούς.

Καμιά από τις παραπάνω δραστηριότητες δεν συγκρίνεται με την περιβαλλοντική ή αισθητική καταστροφή μιας λιγνιτικής μονάδας.

Είναι προφανές πως τα κίνητρα είναι άλλα. Προφανές είναι επίσης πως ακτιβιστές και κόμματα (ιδίως όταν είναι στην αντιπολίτευση) ευκαιριακά και χωρίς αιδώ υιοθετούν τις επιδιώξεις επιμέρους ομάδων συμφερόντων προς άγραν ψήφων...»

Είναι εξαιρετικά εύστοχη από την πλευρά του συντάκτη η σημείωση της επιλεκτικής όσο και υπέρμετρης περιβαλλοντικής ευαισθησίας, που επέδειξαν πρόσωπα, κόμματα, συλλογικότητες και γκρουπούσκουλα κατά το πρόσφατο παρελθόν στην περίπτωση της επένδυσης χαλκού χρυσού στην ΒΑ Χαλκιδική.

Ωστόσο, είναι μια πραγματικότητα, καθώς στην Ελλάδα συνεχίζει να ευδοκιμεί το άνθος του πολιτικού καιροσκοπισμού δια πάσα υπόθεση και ζήτημα με ιδιοτελείς βεβαίως σκοπούς και στοχεύσεις.

Βέβαια, η ασύνδετη με την πραγματικότητα, την λογική και την επιστήμη (πολλές φορές), ομάδα «εμπειρογνωμόνων», και ασύμμετρα αντιφατική στην περίπτωση της απολιγνιτοποίηση της Δυτικής Μακεδονίας, σε σχέση με την προηγούμενη στάση τους με την επένδυση της Ελληνικός Χρυσός, συνιστά έστω και εκ των υστέρων, μια δικαίωση για όσους λίγους αρχικά στην Χαλκιδική, αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα είχαν εγκαίρως αντιληφθεί, πως το ζήτημα αυτής της επένδυσης δεν ήταν ποτέ περιβαλλοντικό, αλλά αμιγώς πολιτικό με σαφείς οικονομικές προεκτάσεις, που κρύφτηκαν στο βωμό του «αγώνα για…».

Μιας τάσης που έγινε σημαία στην συντηρητική ελληνική πραγματικότητα και που θέτει μονίμως ως προτεραιότητα την μικροπολιτική και τον κομματικό παρεμβατισμός, ασχέτως των δυσμενών συνεπειών που έχουν προκαλέσει από την μεταπολίτευση μέχρι και στις μέρες μας στο κράτος και την κοινωνία.

Με όλα αυτά τα εξόχως ενδιαφέροντα που συμβαίνουν γύρω μας, μήπως πρέπει να αναρωτηθούμε σοβαρά, αν η μικροπολιτική και ο κομματικός παρεμβατισμός βλάπτουν σοβαρά το περιβάλλον; Τόσο το κοινωνικό, όσο βεβαίως και το φυσικό.

Μήπως θα πρέπει να παρακαμφθούν οι συνήθεις φωνές της άρνησης και της αντίδρασης για την άρνηση και την αντίδραση να προχωρήσουμε μπροστά και να στηρίξουμε με σοβαρούς όρους και αντίστοιχες προϋποθέσεις εκείνες τις  προσπάθειες, που επιδιώκουν την αύξηση της πρωτογενούς παραγωγικότητας και παράλληλη διασύνδεση της με την καινοτομία και την τεχνολογική πρόοδο;

Όλα τα άλλα τα έχουμε ζήσει…