ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ….

Του Γιάννη Πανούση, καθηγητή εγκληματολογίας του πανεπιστημίου Αθηνών.

Συχνά σφυρίζω το σκοπό

 της αλληλεγγύης

χωρίς ανταπόκριση

Π.Καραβασίλης   Ο σχηματισμός  

Οι εργασιακές αστάθειες απορρυθμίζουν και εκμηδενίζουν τους κοινωνικούς δεσμούς και τις κοινωνικές δεσμεύσεις και καλλιεργούν προσωπικές αβεβαιότητες στους εργαζόμενους. Η εργασία απροσωποποιείται, δηλαδή απελευθερώνεται από το πρόσωπο του εργαζομένου. Το άτομο «αδρανοποιείται» για να διευκολύνει την αξιοποίηση του κεφαλαίου. Η υπεραξία παράγεται με την εκμηδένιση και όχι με την αξιοποίηση της εργατικής δύναμης .

Το στερημένο της εργασίας άτομο βιώνει μια ιδιόρρυθμη κοινωνική περιθωριοποίηση, μια ανενεργό υποδούλωση,  μια ανομική κατάσταση, που δεν διαφέρουν πολύ από τον «κοινωνικό θάνατο».

Η ίδια η ιδιότητα του ανθρώπου προσδιορίζεται από τη φύση, το είδος, τη διάρκεια της εργασίας του. Η οικονομική αδυναμία εξαφανίζει τη νομική ισότητα και περιορίζει την πολιτική. Ακόμη και η αδελφοσύνη αφορά τους ελεύθερους και ίσους πολίτες.

Η ανεργία υπονομεύει την κοινωνική συνοχή, καθώς οδηγεί στον κοινωνικό αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση. Το ίδιο ισχύει με τον οριακό μισθό και με τη χαμηλή σύνταξη.

Η πτώση μιας μεγάλης μάζας ανθρώπων κάτω από μέτρο ενός ορισμένου τρόπου επιβίωσης συμπαρασύρει τη γενική κοινωνική λειτουργία  αλλά και τη δημοκρατία.

Γι αυτό σύνθημα δεν είναι η επιδότηση της ανεργίας, αλλά η πριμοδότηση της εργασίας.    

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ BLOG: Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΠΑΡΟΝ» την Κυριακή 17 Απριλίου 2011.

Η ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ BLOG ΜΑΣ 

Πιστεύουμε πως μια προσεκτική ανάγνωση του κειμένου του διακεκριμένου ακαδημαϊκού, παράσχει τον οδικό χάρτη... της εξιχνίασης  των δόλιων προθέσεων(κατά τη άποψη μας)  αγωνιστών της οίκο-συντήρησης, που από θέση ισχύος , είτε έχοντας εξασφαλίσει  μια θέση στο δημόσιο, είτε έχοντας τοποθετηθεί «αξιοκρατικά» σε πλείστες όσες  επιτροπές και δ.σ  φορέων του δημοσίου ,  επιδιώκουν να ευνουχίσουν μια για πάντα τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου μας και να τις ποδηγετήσουν με αντάλλαγμα μια θέση στο νεότευκτο  παράδεισο της ελαστικής εργασίας,  έναντι πινακίου φακής και αξιοπρέπειας… 

Τι επιλογές υπάρχουν για τη νεολαία μας στο εργοδοτικό τους μενού;  Σερβιτόροι και λαντζέρηδες σε ταβέρνες, beach bars,  ξενοδοχεία,  κέντρα ευεξίας,  καζίνο και εστιατόρια  ιπποδρόμων.  Στην καλύτερη των περιπτώσεων γραμματείς και τηλεφωνητές σε μεσιτικά γραφεία…; Όπου πάντα κατά σατανική σύμπτωση οι τιμητές του «κεφαλαίου», θα έχουν και ένα μικρό ποσοστό(αν  όχι όλο),σε μια από τις παραπάνω φιλικές προς το περιβάλλον επιχειρήσεις… 

Θα πει βέβαια κάποιος με αβάσταχτη ελαφρότητα(στην προκειμένη περίπτωση), καμία δουλειά δεν είναι ντροπή. Σύμφωνοι. Με την ίδια λογική γιατί να συνιστά ντροπή, όταν κάποιος νέος επιθυμεί να σπουδάσει χημικός περιβάλλοντος;  Μεταλλειολόγος;  Πολιτικός μηχανικός; Γεωλόγος; Το κυριότερο, γιατί κάποιος να κουβαλάει εμφυτεύματα ενοχής στο υπέρ και το υπό-συνείδητο του , επειδή θέλει να δουλέψει ως μεταλλωρύχος; Γιατί αυτές οι επιστημονικές- επαγγελματικές ειδικότητες στη Χαλκιδική, έχουν τοποθετηθεί στο κάδρο της παροχής εγκληματικών υπηρεσιών σε βάρος του τόπου μας;

Τα ερωτήματα μπορεί να είναι ρητορικά( ξέρουμε τις… επιτραπέζιες απόψεις κάποιων) μακάρι όμως να μην εξελιχθούν σε αμείλικτα, όταν στην Ελλάδα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα,  η εύρεση εργασίας θα αποτελεί σημαντικότερο γεγονός και από τη γέννηση ενός παιδιού!

Το ευτύχημα είναι πως όλοι αυτοί, που γνωρίζουν «ακροθιγώς»… τα πάντα,   θα έχουν σίγουρα και κάτι να πουν και μια συμβουλή να δώσουν, όταν μαζί με τους δείκτες τις ανεργίας θα ανεβαίνουν κατακόρυφα και οι δείκτες της παραβατικότητας… Φευ!