ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ ΝΑΙ, ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ ΟΧΙ ! .....ΓΙΑΤΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΜΑΣ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ "ΑΣΧΗΜΕΣ"

ANΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗ RESPENTZA

"…Τα αντικείμενα στις εκθέσεις είναι δύο κατηγοριών: Τα "ωραία", επιθυμητά και σχεδόν όλα προσιτά. Πρόκειται για τις πολυθρόνες, πολυελαίους, χαλιά, ποτά, κρις κραφτ, πισίνες. Στον επισκέπτη αρέσουν και θα ήθελε να τα έχει. Ίσως δεν μπορεί να αγοράσει αμέσως κρις κραφτ, αλλά μπορεί να φαντασθεί τη μακρινή δυνατότητα, μια μέρα, ποιός ξέρει, να το αγοράσει κι αυτό. Ένα μόνο πράγμα δεν επιθυμεί: να συσσωρεύσει αντικείμενα ενός μόνο είδους. Μπορεί να θέλει ένα σταχτοδοχείο, αλλά όχι εκατό σταχτοδοχεία, μια λαστιχένια βάρκα, όχι χίλιες...Αν προσέξουμε καλά, αυτά τα "ωραία" αντικείμενα είναι καταναλωτικά αγαθά. 

…Έπειτα υπάρχουν και τα άλλα. Είναι τα "άσχημα", γιατί είναι γερανοί, μπετονιέρες, τόρνοι, εκσκαφείς, υδραυλικές πρέσες (στην πραγματικότητα είναι ωραιότατα, πιο ωραία από τα προηγούμενα, αλλά ο επισκέπτης δεν το ξέρει). Μιάς και είναι άσχημα και άβολα, είναι ανεπιθύμητα, εκτός των άλλων γιατί δεν καταλαβαίνει κανείς τη λειτουργικότητά τους: βλέπει ρόδες που γυρίζουν στον αέρα, βραχίονες που πηγαινοέρχονται πάνω σ' έναν άξονα χωρίς να κινούν τίποτα...Είναι απρόσιτα, αλλά ο επισκέπτης δεν στενοχωριέται γι αυτό. Ξέρει ότι ακόμη κι αν μπορούσε να αγοράσει μια εργαλειομηχανή, δεν θα του χρησίμευε. Γιατί αυτά τα αντικείμενα, αντίθετα με τα άλλα χρησιμεύουν μόνον αν είναι πολλά μαζί: ΧΙΛΙΑ ΣΤΑΧΤΟΔΟΧΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΧΡΗΣΤΑ, ΧΙΛΙΕΣ ΕΡΓΑΛΕΙΟΜΗΧΑΝΕΣ ΚΑΝΟΥΝ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ.

…Στο τέλος της περιήγησης, ο κοινός επισκέπτης πιστεύει ότι διάλεξε. Επιθυμεί τα ωραία, προσιτά και μη συσσωρεύσιμα και αποκρούει τα άσχημα και συσσωρεύσιμα (αλλά απρόσιτα). Στην πραγματικότητα δεν διάλεξε: απλώς δέχθηκε να είναι καταναλωτής…Αλλά νιώθει ευχαριστημένος. Αύριο θα δουλέψει περισσότερο για να μπορέσει μια μέρα να αγοράσει πολυθρόνες και ψυγεία..."

(Ουμπέρτο Έκο: «Δύο οικογένειες πραγμάτων», από το «Η σημειολογία στην καθημερινή ζωή»)

ΣΧΟΛΙΟ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΥ ΠΟΛΙΤΗ:

Την «άσχημη» βιομηχανία πρέπει να μην την επιθυμούμε και να την εξοβελίζουμε, ενώ τα «ωραία» αγαθά να τα επιζητούμε με πόθο. Μάς αρέσει να καταναλώνουμε, αλλά όχι και να παράγουμε.

Ο Εκο έγραψε το παραπάνω άρθρο το 1970. Σαράντα χρόνια μετά, η βιομηχανία στην Ελλάδα μάς φαίνεται ακόμη πιο "άσχημη" και η κατανάλωση ακόμη πιο "όμορφη" και δελεαστική. Ακόμη και κόμματα, κινήσεις ή ομάδες που λέγονται ή αυτοπροσδιορίζονται ως «αριστερές», αδιαφορούν για τα μέσα παραγωγής και υποστηρίζουν την αποβιομηχάνιση και τις «ήπιες»(;) δραστηριότητες.

Φαίνεται αστείο, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: έχουμε λησμονήσει ότι κατανάλωση χωρίς παραγωγή δεν υπάρχει. Γι' αυτό θέλουμε προϊόντα και χρειαζόμαστε πρώτες ύλες, αλλά δεν θέλουμε βιομηχανία και μεταλλεία

  

ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ BLOG: Το σχόλιο του σκεπτόμενου πολίτη έρχετε να προστεθεί στις γραπτές, πρό 2 ημερών  σκέψεις μας, αναφορικά με τους υπερ...καταναλωτικούς τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας, που έχουμε τη δυάρεστο τιμή να ανεχόμαστε στον τόπο μας. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η βρώση, η πόση και η απομάκρυνση των λυμάτων τους σε παρακείμενη αυλή...Γιατί ζούν ακόμη στο καθεστώς της μονιμότητας στο δημόσιο( αλίμονο να μην πέσουν απο την κούνια...) , ή στο καθεστώς της εκποίησης πατρικής γής.  Τι να κάνουμε απο την άλλη, άνθρωποι είναι και αυτοί και σφάλουν, όπως όλοι μας. Πολύ σύντομα όμως, πρέπει να αλλάξουν ρότα και απο την παραγωγή απειλών και ύβρεων να περάσουν στον τομέα της πρωτογενής παραγωγής. Φίλτατε ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΕ ΠΟΛΙΤΗ θα φιλοξενούσαμε με χαρά ανάλογες σκέψεις σου για τη σύχρονη μάστιγα της Χαλκιδικής αλλά και της Ελλάδος γενικότερα.