ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ "ΣΚΑΝΔΑΛΟ";

Η πλούσια σε νοήματα και συναισθήματα γλώσσα μας, δίνει το δικαίωμα στον καθένα από εμάς, εφόσον την κατέχει στοιχειωδώς να ερμηνεύει όπως αυτός θέλει, ό,τι κινείται ή παρατηρείται γύρω από τη νοηματική του σφαίρα αντίληψης.

Είναι θεμιτό ισχυρίζονται πολλοί «ερμηνευτές» της δημοκρατίας και της ελευθερίας της έκφρασης. Συμφωνούμε απόλυτα, με μια βασική προϋπόθεση. Ποια είναι αυτή; Αρκεί ό,τι κινείται…, να μην εκτελείται…, στο βωμό του λαϊκισμού και της δημαγωγίας.

Αφορμή για αυτή την παρατήρηση αποτέλεσε πρόσφατο άρθρο σε blog αντιμεταλλευτικών αντιλήψεων, όπου ο συντάκτης εν μέσω άστοχων παραλληλισμών με συντάξεις και εγχειρήσεις σε νοσοκομεία, «διέγνωσε» ως σκάνδαλο αντίστοιχο (αν όχι μεγαλύτερο…) με αυτό του Βατοπεδίου, την προσαρμογή του γενικού πολεοδομικού σχεδιασμού (ΓΠΣ) της Μεγάλης Παναγίας, στον ισχύοντα και θεσμοθετημένο χωροταξικό σχεδιασμό.

Ουδεμία έκπληξη. Δεν είναι η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά, που η μοναδική βιομηχανία (εκτός της μεταλλευτικής) που δραστηριοποιείται και τους 12 μήνες του χρόνου στη Χαλκιδική, αυτή της χειραγώγησης, παρουσιάζει ένα «προϊόν» της, για άμεση κατανάλωση, μη τηρώντας τις στοιχειώδεις προδιαγραφές… στην κατασκευή και την πώληση του.

Ποιες είναι αυτές; Η λογική και η σοβαρότητα. Μονό τυχαία δε λείπουν από τη «φόρμα παραγωγής», καθώς έτσι ικανοποιούν τα στάνταρ των κατασκευαστών, δηλαδή αυτά της σύγχυσης και της στρεβλότητας, που η χρήση τους δεν ευνοούν την υπερκατανάλωση.

Βρισκόμαστε στα τέλη του 2011, στο δήμο μας ετοιμάζεται να υλοποιηθεί μία από τις μεγαλύτερες επενδύσεις στην νεώτερη ιστορία της Ελλάδας, έπειτα από τη σχετική περιβαλλοντική έγκριση που έλαβε πρόσφατα από όλα τα συναρμόδια υπουργεία. Δεν πρέπει η χωροθέτηση αυτής της δραστηριότητας να γίνει με έναν τέτοιο τρόπο, όπου θα καθορίζονται με σαφήνεια από τον τροποποιημένο ΓΠΣ (εκτός της ΜΠΕ) οι όροι και τα όριά της; Το ΓΠΣ του 2007 εμπεριείχε τέτοιες προδιαγραφές; 

Δεν πρέπει να αναβαθμιστεί έτσι ώστε η εταιρεία, ο δήμος, η κοινωνία  και οι οικολογούντες-μεταλλομάχοι να γνωρίζουν με σαφήνεια, μέχρι που φτάνουν τα μεταλλευτικά δικαιώματα, με ποιο τρόπο θα αξιοποιηθούν και πώς όλα αυτά θα συνδυαστούν με τη μικρότερη περιβαλλοντική επιβάρυνση του τόπου; Αυτό δε θέλουμε ως τοπική κοινωνία, να δημιουργηθεί ένα σαφές νομικό πλαίσιο σε ένα πολυσύνθετο ζήτημα, που δεν θα μπάζει από πουθενά; 

Σε τι λοιπόν έγκειται το σκάνδαλο; Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Στις 26 Ιουνίου 2011 (πριν την έγκριση της ΜΠΕ) αποστέλλει η Διεύθυνση Πολεοδομικού Σχεδιασμού του ΥΠΕΚΑ (οι ούτως αποκαλούμενες «άνωθεν εντολές» κατά τον κατασκευαστή του «σκανδάλου») επιστολή στον γγ. της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας – Θράκης, Θύμιο Σώκο καλώντας τον να τροποποιήσει το ΓΠΣ του «Δήμου στην περιοχή ΒΑ του οικισμού Παναγιάς (…) δεδομένου ότι στην περιοχή εμπίπτει το τμήμα κοιτασμάτων των χαλκούχων κοιτασμάτων Σκουριών.» Και συνεχίζει το έγγραφο: «Παρακαλούμε να λάβετε υπ’ όψιν ότι σύμφωνα με το ν. 998/76 η ανάπτυξη εξορυκτικών δραστηριοτήτων επιτρέπεται κατ’ αρχήν στις περιοχές αυτές.»

Σύμφωνα πάντα με την επιστολή της διεύθυνσης του ΥΠΕΚΑ πρέπει το ΓΠΣ του πρώην Δήμου Παναγίας «ως σχέδιο κατωτέρου επιπέδου να εναρμονίζεται με τις κατευθύνσεις των σχεδίων ανωτέρου επιπέδου, συμπεριλαμβάνοντας στις προβλέψεις του για την συγκεκριμένη περιοχή, ότι επιτρέπεται η αξιοποίηση μεταλλευτικών κοιτασμάτων και οι αναγκαίες εγκαταστάσεις υποδομών για τη λειτουργία της δραστηριότητας…». Κατόπιν ακολούθησαν όλα αυτά τα «σκανδαλώδη» (επιστολή Σώκου, Πάχτα κλπ.). 

Και ξαναρωτάμε: Που βρίσκεται το σκάνδαλο; Χωρίς όλα αυτά, που θα παρέχουν ΟΧΙ τη νομιμοφάνεια, αλλά τη νομιμότητα στις κινήσεις των επενδυτών, πώς θα γίνουν προσλήψεις, πώς θα τακτοποιηθούν τα ζητήματα των αντισταθμιστικών οφελών και τελικά πώς θα γίνει η εκκίνηση της επένδυσης; 

Για να έρχονται μετά οι γνωστοί οικολογούντες- μεταλλομάχοι της περιοχής, που με το μανδύα του "αγωνιστή" και τα λεφτά του "άγνωστου Χ", θα προσφεύγουν στα πολιτικά δικαστήρια για ψύλλου πήδημα, για να διακόψουν τις εργασίες, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις αυτού του εγχειρήματος;

Για κάποιους οικολογούντες- μεταλλομάχους βέβαια το ιδανικό ΓΠΣ θα ήταν αυτό το οποίο θα περιελάμβανε τον αποχαρακτηρισμό της περιοχής από βιομηχανική και την μετατροπή της σε ημιαστική ή αστική, για ευνόητους λόγους…

Και κάπου εδώ κοντά… βρίσκεται και το πραγματικό σκάνδαλο για τους οικολογούντες, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με τα χρυσόβουλα του Βατοπεδίου και τις υπουργικές αποφάσεις μιας επένδυσης, που οι ίδιοι έβαλαν στοίχημα να μετατρέψουν σε σύγχρονο γεφύρι της Άρτας…

Το σκάνδαλο λοιπόν έγκειται κατά την άποψη μας στο γεγονός ότι «οι φίλοι της αστικής Χαλκιδικής» σε όλη την έκταση της, έχασαν μια ακόμη μια ευκαιρία να εκμεταλλευτούν επικοινωνιακά με δρώμενα, ντουντούκες, μαύρες σημαίες και πανό μια πτυχή που φέρνει την συγκεκριμένη επένδυση ακόμη πιο κοντά στο κατώφλι της εκκινήσεως της.

Απώλεσαν δηλαδή την ευκαιρία να δημιουργήσουν τα συνηθισμένα show, που στόχο μεταξύ άλλων έχουν και την καθυστέρηση της επένδυσης. Εκεί βρίσκεται το «σκάνδαλο» και πουθενά άλλου. Είχαν μάθει αλλιώς και οι συνήθειες μέχρι να αλλάξουν..., δύσκολα ξεπερνιούνται… και η απώλεια τους σκανδαλίζει… τους εξαρτημένους από αυτές.