ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ

«…Το επείγον αυτή τη στιγμή είναι η σαφής αντιπαράθεση της αριστεράς με ιδέες όπως:
 
- Ο βαθύτατα θεοσοφικός λόγος της βαθειάς οικολογίας, που σπονδυλώνεται γύρω από την ιδέα της ισοδυναμίας και της ισότητας δικαιωμάτων ανθρώπου και φύσης.
 
- Τα μανιχαϊστικά συντηρητικά δίπολα: πόλη (=κακό) - ύπαιθρος (=καλό), πολιτισμός (=κακό) - άγρια ζωή (=καλό), κυριαρχία (=κακό) – διατήρηση (=καλό) και άλλα παρόμοια. Ο μεταπεριβαλλοντισμός, μια εφαρμοσμένη δηλαδή περιβαλλοντική ηθική, που μας λέει ότι η φύση έχει ειδική αξία και ότι το πολιτικό πρόβλημα συνίσταται στην υπεράσπιση αυτής της ειδικής αξίας από αυτόνομες περιβαλλοντικές οργανώσεις, απέναντι σε ένα κράτος που αδυνατεί να το πράξει, επειδή είναι δέσμιο είτε της αγοράς ή/και των εσωτερικών αντιφάσεων που ανακύπτουν λόγω της πάλης των συμφερόντων. Σύμφωνα με τούτες τις αντιλήψεις που κυριαρχούν στις μέρες μας και αποτελούν τον πυρήνα τόσο της κυβερνητικής όσο και της αντιπολιτευτικής πολιτικής για το περιβάλλον, η φύση απαιτεί έναν υποστηρικτή πέρα από το κράτος και την οικονομία. Τούτος ο υποστηρικτής δεν έχει ούτε δημόσιο ούτε ιδιωτικό χαρακτήρα. Βασίζεται στην άρνησή τους. Το καινούργιο εδώ είναι η δημιουργία και η διατήρηση μιας νέας σφαίρας (π.χ. Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, Φορείς Διαχείρισης κ.α.) που υπερασπίζουν τη φύση ως δημόσιο αγαθό.
 
- Το περιβαλλοντικό ζήτημα ανάγεται σε αποκλειστικά κοινωνικό. Όμως στο επίπεδο της κοινωνίας, όπου το έπαθλο έχει να κάνει με τη συμβίωση εταιροτήτων, η διαπραγμάτευση των ζητημάτων γίνεται με όρους συναίνεσης. Έτσι, μέλημα αυτών των περιβαλλοντικών ομάδων είναι η οργάνωση κοινωνικών συλλογικών ταυτοτήτων στη βάση της συναίνεσης, με τον ταυτόχρονο εξοβελισμό των πολιτικών ταυτοτήτων…Τούτη η ηθική τοποθετεί το περιβάλλον έξω από την πολιτική και επιδιώκει τη θεσμοποίηση της συζήτησης για το περιβάλλον, δηλαδή τη νομιμοποίηση κοινωνικών θεσμών -όπως είναι οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και οι Φορείς Διαχείρισης- ως των αποκλειστικών διαχειριστών του περιβαλλοντικού ζητήματος…
 
Γίνεται νομίζω προφανές από τα παραπάνω ότι εδώ οδεύουμε προς έναν νέο κορπορατισμό με επίκεντρο τη φύση…"
 
(Γιώργος Στάμου: «Για την αριστερά και την οικολογία»,  Δαίμων της Οικολογίας, τ.2, Μάρτιος 2001)
 
 
ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ 

Σχόλιο Σκεπτόμενου Πολίτη
Το επείγον που αναφέρει ο αρθρογράφος, παραμένει επείγον και επίκαιρο όσο ποτέ, δέκα χρόνια αργότερα. Στο χώρο της Αριστεράς πάντοτε υπήρχαν φωνές που προσπαθούσαν (δυστυχώς εις μάτην) να θυμίσουν ότι άλλο «οικολογία» κι άλλο αριστερή θέση, πρόταση και δράση. Λίγες αυτές οι φωνές, αλλά ευτυχώς υπάρχουν ακόμα και απορρίπτουν κάθετα το σύνδρομο της μη-παραγωγής, που διακατέχει την Αριστερά σήμερα.

Η Αριστερά έχει διαποτισθεί τις τελευταίες δεκαετίες από ένα σύμπλεγμα ενοχής, διότι υιοθέτησε την ιστορική αναγκαιότητα της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων της κοινωνίας, η οποία υποτίθεται ότι ευθύνεται από μόνη της για όλα τα περιβαλλοντικά δεινά της εποχής μας. Αυτά λένε οι «οικολόγοι», αλλά βέβαια μια τέτοια μετέωρη άποψη δεν αντέχει σε στοιχειώδη διαλεκτική ανάλυση. Η αναγκαιότητα της προόδου δεν ακυρώνεται στο όνομα μιάς στείρας «οικολογίας» της πλήρους άρνησης, η οποία δεν ανταποκρίνεται σε καμιά (ούτε αριστερή βέβαια) προοπτική.