Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό να γράψω, είναι ότι δεν δίνω δεκάρα, θα το έλεγα και κάπως βαρύτερα, αλλά είμαι από τη φύση μου ευγενής και αποφεύγω τις «κακές» λέξεις ή αυτές που σχετίζονται με δύσοσμες σωματικές λειτουργίες!
Πάντα είμαι πρόθυμη να συζητήσω τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις από τη λειτουργία μιας οποιασδήποτε βιομηχανίας και εξίσου σύμφωνη στην αύξηση του κόστους αυτής της λειτουργίας, προκειμένου να παρθούν μέτρα που θα ελαχιστοποιούν ή και θα τείνουν να μηδενίσουν την πιθανότητα εμφάνισής τους. Παρ’ ότι η Ελλάδα είναι από τις χώρες που αποτρέπει τις επενδυτικές προσπάθειες εμπλέκοντας τους επιχειρηματίες σ’ έναν κυκεώνα γραφειοκρατικών γραναζιών, από τα οποία όσοι επιβιώσουν, εκτός από την απόδειξη της «γερής κράσης» τους, παίρνουν μετά από πέντε-έξι-εφτά-οκτώ!! χρόνια και την πολυπόθητη έγκριση των Περιβαλλοντικών όρων λειτουργίας της επιχείρησής τους, πιστεύω πως αν αποφασίσουν οι ιθύνοντες να καταργήσουν όλες αυτές τις χρονοβόρες διαδικασίες θα πρέπει να τις αντικαταστήσουν από νομοθετημένους αυστηρούς Περιβαλλοντικούς όρους, ανάλογα με το είδος της επιχειρηματικής δραστηριότητας που θα αδειοδοτηθεί.
Για τους παραπάνω λόγους πάντα διάβαζα πάντα πολύ προσεκτικά τα κείμενα που δημοσιεύονταν για τα Μεταλλεία Χαλκιδικής, όταν αυτά τα κείμενα αφορούσαν την πιθανότητα εμφάνισης επιπτώσεων στο Περιβάλλον. Καταστροφολογία διέκρινα πάντα, υπερβολές και ψέματα, αλλά μέχρι να βρώ την απάντηση σε κάθε ερώτημα που έθεταν οι απανταχού «οικολόγοι», διατηρούσα τις επιφυλάξεις μου και το έψαχνα.
Τώρα, εμφανίστηκε ένα άλλο ερώτημα: «Τι θα κερδίσει το κράτος από τη λειτουργία των μεταλλείων»; Μα είναι αυτονόητο! Ότι κερδίζει από τη λειτουργία κάθε κερδοφόρας ιδιωτικής επιχείρησης! Θα εισπράξει φόρους, ανταποδοτικά τέλη η τοπική κοινωνία και το κυριότερο θέσεις δουλειάς!!! Θέσεις, που θα αποδώσουν ασφαλιστικές εισφορές στα Ταμεία, θέσεις που θα αποφέρουν χρήματα από τις συναλλαγές με την τοπική και υπερτοπική αγορά, αυξημένη κίνηση στους γύρω νομούς, επισκέπτες που θα ανεβάσουν την τουριστική κίνηση σε εποχές εκτός της τουριστικής περιόδου, για να μη μιλήσω για την ψυχολογική και συναισθηματική ανάταση του πληθυσμού στην ευρύτερη περιοχή και κατά συνέπεια αύξηση της εν γένει επιχειρηματικής δραστηριότητας. Ακτίδα ελπίδας, ότι θα υπάρξουν κι άλλες επενδύσεις, κι άλλη ανάπτυξη.....
Λίγες είναι οι 1500 θέσεις εργασίας που οι ίδιοι οι οικολόγοι παραδέχονται ότι θα «ανοίξουν»; Λίγα είναι τα 4500 με 6000 στόματα που θα τραφούν από αυτές τις θέσεις εργασίας; Λίγο είναι το χρήμα που θα πέσει στην τοπική αγορά, ανεβάζοντας τις συναλλαγές «χειμωνιάτικα», όταν ακόμη και οι τουριστικότερες περιοχές πέφτουν σε «χειμερία νάρκη»; Ποια επιχείρηση στην Ελλάδα, αλλά και αλλού, προσλαμβάνει με τόση μαζικότητα; Όλες απολύουν!
Θεωρούμε μεγάλη επιτυχία, όταν διαβάζουμε ότι «σε μεγάλη ξενοδοχειακή επιχείρηση ζητούνται δέκα άτομα των τάδε ειδικοτήτων για εξάμηνη σύμβαση» και απαξιώνουμε την δωδεκάμηνη απασχόληση 1500 ατόμων; Με ποιά λογική; Με την «οικολογική» λογική των βολεμένων δημοσίων υπαλλήλων (συνήθως αυτοί έχουν το χρόνο και τη διάθεση ν’ ασχοληθούν με συλλόγους), που έχουν μάθει να υπερστελεχώνονται οι Υπηρεσίες και να μοιράζεται η δουλειά κατά πως συμφέρει με τις άδειες και τις αργίες τους; Ναι, λοιπόν, μια μεγάλη επιχείρηση, όπως είναι τα μεταλλεία, τόσους χρειάζεται για να λειτουργήσει! Και δόξα τω Θεώ! Κι αν δεν ήταν άθλιο και ευμετάβλητο το φορολογικό σύστημα στην Ελλάδα και τόσο μεγάλη η δύναμη των συνδικάτων, το επιχειρηματικό περιβάλλον θα ήταν ελκυστικότερο και θα λειτουργούσαν κι άλλες μεγάλες επιχειρήσεις στην Ελλάδα, μεταλλευτικές ή όχι, προσφέροντας δουλειά σε πολλούς περισσότερους ανθρώπους.
Γιατί πρέπει ο ιδιωτικός τομέας να συνεχίσει να πληρώνει για να συντηρεί το υπεράριθμο, πελατειακό Κράτος; Αν αρχίσουν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις να πληρώνουν λιγότερο υπάρχει περίπτωση να ιδρυθούν περισσότερες και τότε θα μπορεί ίσως και ο δημόσιος υπάλληλος να βρει δουλειά, τώρα που κι αυτός θα οδηγηθεί στην ανεργία, πληρώνοντας την υπερδιόγκωση του κλάδου του. Μπορεί δηλαδή, να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος στον οποίο οδηγήθηκε η χώρα από τη δεκαετία του ’80 ακόμη, όταν άρχισαν να βάζουν λουκέτα η μία μετά την άλλη κραταιές βιομηχανίες, οδηγώντας το εργατικό δυναμικό στους προθαλάμους των πολιτικών για να ζητήσουν δουλειά στο Δημόσιο, αφού δεν μπορούσαν να βρουν μια θέση αλλού!
Στην περίπτωση των μεταλλείων, «εύλογα» θα ρωτήσει κάποιος, αφού αυτή είναι η προσφιλής τάση στην Ελλάδα, γιατί όχι Δημόσια μεταλλεία; Μα έχει το Δημόσιο τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που απαιτούνται για την έναρξη λειτουργίας μιας τέτοιας επένδυσης, ή μπορεί να τα δανειστεί αυτά τα χρήματα; Εδώ δεν μπορεί να πληρώσει μισθούς και συντάξεις! Και αν μπορούσε να τα δανειστεί τι θα γινόταν; Μυαλό δε βάλαμε ακόμη; Σε λίγα χρόνια, θα είχαμε ακόμη μια υπερχρεωμένη, υπεράριθμη, ζημιογόνα, δημόσια εταιρία, τύπου ΔΕΚΟ, που θα «έτρωγε» πολύ περισσότερα από όσα θα έβγαζε και μετά θα έπρεπε ο υπόλοιπος ελληνικός λαός να πληρώνει δια βίου! Άσε που στην περίπτωση αυτή η εισφοροδιαφυγή θα ξέφευγε στα ουράνια, μια και ο μεγαλύτερος «μπαταξής» είναι το Ελληνικό Δημόσιο, που δεν πληρώνει το Ελληνικό Δημόσιο!
Τι άλλο δηλαδή να κερδίσει το Κράτος; Έσοδα για την αποπληρωμή των χρεών, τα οποία δεν δημιούργησε ο κόσμος και τώρα καλείται να επωμιστεί το βάρος τους; Να αποτραπεί δηλαδή η λειτουργία μιας επιχείρησης, να μην υπάρξει κανένα κέρδος για κανέναν, μέχρι να βρεθεί τρόπος να «αρμεχτεί» κι άλλο «γάλα»; Τι μας ενδιαφέρει περισσότερο; Το Κράτος ή οι πολίτες;
Οι πολίτες μόνο να κερδίσουν έχουν από τη λειτουργία οποιασδήποτε επιχείρησης, μεγαλύτερης ή μικρότερης!
Για το Κράτος πάλι, δε δίνω δεκάρα............ ή και βαρύτερα!!!!
Αναγνώστρια
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου