ΠΡΟΣ "ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ"- ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ Δ΄

«...Κι αυτή η υποχώρηση της ανάπτυξης και της παραγωγής που, σ' ένα άλλο σύστημα, θα μπορούσε να γίνει ωφέλιμη (λιγότερα αυτοκίνητα, λιγότερος θόρυβος, περισσότερος αέρας, λιγότερες εργάσιμες ώρες κλπ.), θα έχει εντελώς αρνητικά αποτελέσματα: τα ρυπαντικά προϊόντα θα γίνουν αγαθά πολυτελείας, απρόσιτα στο λαό, χωρίς να πάψουν να είναι διαθέσιμα για τους προνομιούχους. Οι ανισότητες θα ενταθούν: οι φτωχοί θα γίνουν, αναλογικά, πιο φτωχοί κι οι πλούσιοι, πιο πλούσιοι.

Η εκτίμηση του οικολογικού κόστους θα έχει, τελικά, τα ίδια κοινωνικά και οικονομικά αποτελέσματα με την κρίση του πετρελαίου. Και ο καπιταλισμός, χωρίς να υποκύψει στην κρίση, θα την χειριστεί με τον γνωστό τρόπο: οι ισχυρές οικονομικές ομάδες, θα εκμεταλλευτούν τις δυσχέρειες των αντιπάλων ομάδων και θα τις εξαγοράσουν σε εξευτελιστική τιμή, εξανεμίζοντας τις δυνατότητές τους για ισχυρή οικονομική επιρροή. Η κεντρική εξουσία θα εντείνει τον έλεγχό της πάνω στην κοινωνία: οι τεχνοκράτες θα υπολογiσουν τις «άριστες νόρμες» απορρύπανσης και παραγωγής, θα υπαγορεύσουν κανονισμούς, θα επεκτείνουν τους τομείς της «προγραμματισμένης ζωής» και το πεδίο δράσεως των μέσων καταπίεσης.

Θα πείτε ίσως, ότι τίποτα απ' όλ' αυτά δεν είναι αναπόφευκτο. Οπωσδήποτε…’Αλλωστε, οι οπαδοί της ανάπτυξης έχουν δίκιο, τουλάχιστον σ' ένα σημείο: στο πλαίσιο της σύγχρονης κοινωνίας,…η μη-ανάπτυξη ή η αρνητική ανάπτυξη, σημαίνει μόνο στασιμότητα, ανεργία, διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς. Στο πλαίσιο του σύγχρονου τρόπου παραγωγής, δεν είναι δυνατόν να περιοριστεί ή να ανακοπεί η ανάπτυξη με ταυτόχρονη και περισσότερο δίκαιη ανακατανομή των διαθέσιμων αγαθών».

(André Gorz, «Η δική μας και η δική τους οικολογία», στο «Οικολογία και Πολιτική», 1984, εκδ. Α.Α. Λιβάνη )

Σκεπτόμενος Πολίτης

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Σχόλιο Σκεπτόμενου Πολίτη

Ο επικίνδυνος μύθος της απο-ανάπτυξης: Με κίνδυνο να θεωρηθούμε κυνικοί, θα πούμε ότι δυστυχώς στην Ελλαδίτσα (η Χαλκιδική δεν αποτελεί βέβαια εξαίρεση) βιώνουμε εδώ και δύο χρόνια πλέον την “αποανάπτυξη”. Άσχετα από τους λόγους, γινόμαστε πιο φτωχοί, καταναλώνουμε λιγότερα και βέβαια παράγουμε και λιγότερα (υπηρεσίες δηλαδή, γιατί πραγματικοί παραγωγοί έχουμε πάψει να είμαστε εδώ και καιρό).

Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε. Φαντασθείτε τι θα γίνει σε γενικευμένο καθεστώς υπανάπτυξης πλέον, με τη μειωμένη ζήτηση να οδηγεί σε μικρότερες ανάγκες παραγωγής, άρα πρώτων υλών, μεταξύ των οποίων και μετάλλων και επομένως και ενεργής μεταλλείας. Εξαίρεση βέβαια ο χρυσός, που αποδεικνύεται το αποκούμπι των πάντων σε περιόδους ανασφάλειας. Να λοιπόν που η (εξαναγκασμένη) αποανάπτυξη που οδηγεί στην υπανάπτυξη, γίνεται πραγματικότητα στη χώρα μας. Την ονειρεύονται και την προπαγανδίζουν οι «οικολόγοι», οραματιζόμενοι επιστροφή σε προ-καπιταλιστικές μορφές οικονομίας. Από κοντά και κάποιοι «αριστεροί» που φλερτάρουν με τέτοιες ανιστόρητες θεωρίες υπανάπτυξης.

«Όχι στην ανάπτυξη-ναι στην υπανάπτυξη-όχι στα μεταλλεία-όχι στη βιομηχανία-όχι στο ένα-όχι στο άλλο». Γενικώς «όχι» σε καμμιά παραγωγική δραστηριότητα. Να πούμε καλή συνέχεια;