Κανείς δεν θα μπορούσε να περιμένει σοβαρά ότι μια νέα κουλτούρα, που θα προσέγγιζε μη-κυριαρχικά τη φύση, θα μπορούσε να ασκήσει οποιαδήποτε έλξη στη συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού της γης, όσο αυτή είναι αντιμέτωπη με το δίλημμα «απασχόληση ή περιβάλλον» - πράγμα που αποτελεί αδυσώπητο δίλημμα στο σημερινό θεσμικό πλαίσιο, παρά τα φληναφήματα των περιβαλλοντολόγων, της Γκρίνπις κλπ.
Είναι επομένως φανερό ότι το δίλημμα «οικονομία ανάπτυξης» ή «οικονομία σταθερότητας», δεν είναι αληθινό και τίθεται συνήθως από ανθρώπους που δεν αντιμετωπίζουν, λόγω της κοινωνικής τους θέσης, το παραπάνω αυθεντικό δίλημμα.
Ακόμη, η αλλαγή των αξιών μας όσον αφορά τη σχέση μας με τη φύση, από μόνη της, δεν πρόκειται βέβαια να οδηγήσει στην εξαφάνιση της οικονομίας της αγοράς ή του κράτους . Είναι επομένως αφελές να υποστηρίζει κανείς, όπως κάνουν οι βαθείς οικολόγοι, ότι «εάν ο καθένας καταναλώνει πολύ λιγότερο, η παγκόσμια οικονομία της αγοράς πιθανότατα θα καταρρεύσει». Δεν χρειάζεται βαθιά γνώση της ιστορίας ή της οικονομικής θεωρίας για να συνειδητοποιήσει κανείς ότι μια σημαντική μείωση των πωλήσεων, αντί να οδηγήσει σε μια κατάρρευση της οικονομίας της αγοράς, μπορεί απλώς να προκαλέσει μια οικονομική κρίση που θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη ανεργία στο οικονομικό επίπεδο, η οποία μπορεί εύκολα να συνοδευτεί από την ανάδυση ολοκληρωτικών καθεστώτων στο πολιτικό επίπεδο (ίσως οικοφασιστικού τύπου αυτή τη φορά)…»
(Τάκης Φωτόπουλος, «Η προσέγγιση της βαθιάς οικολογίας», Πτολεμαίδα 1999)
Σκεπτόμενος Πολίτης
------------------------------
Σχόλιο Σκεπτόμενου Πολίτη
Την Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου γίνεται στην Αθήνα δημόσια συζήτηση για την Εθνική Πολιτική για την Αξιοποίηση των Ορυκτών Πρώτων Υλών, που φαίνεται ότι (επιτέλους) οριστικοποιείται. Μαζί με κάποιες άλλες θαρραλέες και ρεαλιστικές κινήσεις του ΥΠΕΚΑ για τη μεταλλεία, κάτι φαίνεται να κινείται στα τέλμα της υπανάπτυξης που έχουμε κολλήσει. Παρά τις απέλπιδες προσπάθειες καπελώματος από τους γνωστούς περιοδεύοντες τρομολάγνους, Χαλκιδική, Πέραμα, Σάπες και τώρα το Κιλκίς, ξεδιπλώνονται στο πεδίο της βιώσιμης ανάπτυξης. Διατρανώνουν τη θέληση των τοπικών κοινωνιών για έξοδο από την παγίδα της στείρας «οικολογικής» άρνησης, που καθηλώνει στην κοινωνική υποβάθμιση, στην ανεργία, στη μιζέρια, στο πισωγύρισμα, σε μια αναμονή χωρίς μέλλον.
Οι ορυκτοί πόροι αποτελούν δυνητικό συγκριτικό πλεονέκτημα για τη χώρα μας. Σαφώς. Αλλά βέβαια, όσο μένουν θαμμένοι και αναξιοποίητοι δεν αποτελούν απολύτως τίποτε. Αν εξακολουθήσουμε σαν κοινωνία να παραμυθιαζόμαστε με «οικολογικές» φανφάρες και ψευτο-ηθικολογίες σαν τις παραπάνω που στηλιτεύει καυστικά ο γνώστης του χώρου μπαρμπα-Τάκης, απλώς θα βουλιάξουμε κλαίγοντας για την κακιά μας μοίρα. Ευτυχώς που αυτό, ούτως ή άλλως οι καιροί δεν μας το επιτρέπουν.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου