ΠΡΟΣ «ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ» ΚΑΙ «ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ» ΥΠΟΜΝΗΣΕΙΣ Α΄

«Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα και να αποδεχθούν την ευρέως διαδεδομένη άποψη…ότι το περιβάλλον είναι ένα «επιστημονικό» ζήτημα, ότι είναι θέμα «φύσης»…

Πολλοί άνθρωποι που αυτοαποκαλούνται περιβαλλοντολόγοι λένε ότι το πρόβλημα είναι ο «καταναλωτισμός» ή η βιομηχανική επανάσταση αυτή καθαυτή.

Η εργατική τάξη πρέπει επίσης να απορρίψει και την ανυπόστατη επιστημονικοφάνεια, τις υπερβολές, την καταστροφολογία και τον τσαρλατανισμό κάθε λογής.

Tέτοιες προφητείες έχουν πολυετή ιστορία-σχετικά με την επικείμενη εξάντληση των φυσικών καυσίμων και άλλων φυσικών πόρων, τα «όρια της ανάπτυξης» και ούτω καθ’ εξής.

Τέτοιου είδους απόψεις πηγάζουν από τμήματα της αστικής τάξης και στη συνέχεια τις οικειοποιούνται και τις διαδίδουν διάφοροι μικροαστοί μεταρρυθμιστές. Συγκλίνουν εύκολα και τροφοδοτούν τη συνωμοσιολογία που διοχετεύεται στους κόλπους της εργατικής τάξης…η οποία αποσπά το βλέμμα των εργαζομένων από την πραγματική πηγή αυτών των κοινωνικών προβλημάτων.

(Τζακ Μπαρνς, «Η παγκόσμια καπιταλιστική αταξία», Pathfinder, 1999)

Σκεπτόμενος Πολίτης

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Σχόλιο Σκεπτόμενου Πολίτη

Οποιαδήποτε εφαρμογή των ανωτέρω αφορισμών στην ελληνική περίπτωση και δη εκείνη της Χαλκιδικής, είναι εντελώς συμπωματική. Εδώ η τρομολαγνεία και οι εσχατολογικές οικο-προφητείες έχουν ξεπεράσει ακόμη και τη σφαίρα του φανταστικού, με τις ευλογίες και το φλερτ του υποτιθέμενου προοδευτικού χώρου. Στο Ελλαδιστάν «οικολόγοι» και λοιποί αντι-βιομηχανικοί, μας βάζουν το δίλημμα «περιβαλλοντική καταστροφή» ή «αποανάπτυξη», τη στιγμή που αυτή την αποανάπτυξη τη βιώνουμε βαθιά στο πετσί μας, βουλιάζοντας στην ύφεση. Όλα τούτα τα εξωπραγματικά ψευτοδιλήμματα δεν έχουν σε ΤΙΠΟΤΕ να κάνουν με τις ανάγκες της εργατικής τάξης (όση απέμεινε δηλαδή μετά τη διαρκή αποβιομηχάνιση), των παραγωγικά εργαζομένων, των μη προνομιούχων, των άνεργων, του κόσμου που μοχθεί και θέλει να προοδεύσει.

Επί τη ευκαιρία και απαντώντας σε πολλούς φίλους-ες που ερωτούν σχετικά με την εθνική πολιτική για τους ορυκτούς πόρους και για το τι γίνεται σε άλλες χώρες, ομολογώ πως δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό: θα παραπέμψω πρόχειρα εδώ, όπου μια ώριμη κοινωνία πολιτών, ένα σοβαρό ευρωπαϊκό κράτος, ακολουθεί μια προοδευτική μεταλλευτική πολιτική, προβάλλοντας ακόμη και τα κοιτάσματα χρυσού που διαθέτει και προσκαλώντας επενδυτές.

Κάποιοι θα σπεύσουν να (ξανα-)πούν ότι εμείς δεν είμαστε σαν αυτούς, ή ότι αυτά γίνονται μόνον εκεί κι όχι αλλού, τη συγκεκριμένη χώρα την ξανακούσαμε κλπ κλπ. Η ανταπάντηση είναι ότι μια τέτοια πολιτική και κυρίως πρακτική ΠΡΕΠΕΙ να είναι το παράδειγμά μας κι ότι βέβαια διαθέσιμες υπάρχουν ανάλογες πολιτικές και άλλων κρατών (ουχί τριτοκοσμικών) που προωθούν τη μεταλλεία. Αλλά το ζήτημα δεν είναι να αναρτούμε μεταλλευτικές πολιτικές. Η μεταλλεία ήταν, είναι και θα είναι βιώσιμη αναπτυξιακή δραστηριότητα. Ας ρίξουμε μια ματιά στο τι ακολουθούν άλλοι για τη μεταλλεία κι αντί να μελαγχολούμε ή να αντιτάσσουμε εξυπνάδες, ας βάλουμε μια φορά το κεφάλι κάτω να σκεφτούμε και να δουλέψουμε σοβαρά για το μέλλον μας.