ΤΟ "ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ" ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ "ΑΕΙΦΟΡΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗ", ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ...

Ανάπτυξη σημαίνει θέσεις εργασίας και όχι προπαγάνδας...

Το κείμενο που ακολουθεί, αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα elthraki.gr, μετα το εξίσου "πολυπληθές", χάρη στη μαθητιώσα νεολαία, συλλαλητήριο της Αλεξανδρούπολης, κατά των μεταλλείων Χρυσού στο Πέραμα, που διοργανώθηκε στις 7 Μαρτίου.

 Όπως θα καταλάβετε διαβάζοντας το, αναφέρεται στα τηλεφωνήματα που δέχθηκε η εφημερίδα "Ελεύθερη Θράκη" την ίδια μέρα, από κυριολεκτικά αγανακτισμένους πολίτες της περιοχής, τη βουβή πλειοψηφία, όπως πολύ εύστοχα περιέγραψε  ο σκεπτόμενος πολίτης σε προχθεσινό του άρθρο. Διαπιστώνει κανείς πως η κοινωνία της Θράκης κυριολεκτικά είναι στα κάγκελα, εξαιτίας του παραλογισμού των τοπικών αρχόντων της περιοχής...

"...Άλλα λένε οι πολιτικοί μας κατ' ιδίαν, και άλλα δημοσίως - Το “ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ” πρέπει επιτέλους να σταματήσει - “Αειφόρος Ανάπτυξη” δεν γίνεται μόνο με τα λόγια

Δεκάδες συμπολίτες μας αγανακτισμένοι και θυμωμένοι, σήκωσαν το τηλέφωνο και απευθύνθηκαν τόσο στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΘΡΑΚΗ όσο και στον τηλεοπτικό σταθμό ΘΡΑΚΗ ΝΕΤ.

Αφορμή; Το συλλαλητήριο κατά της επένδυσης χρυσού στο Πέραμα.

Για άλλη μια φορά έγινα δέκτης απόψεων αντιφατικών.

Κάποιοι κατά της επένδυσης, επικαλούνταν επιχειρήματα του τύπου “θέλουν να μας πεθάνουν με το κυάνιο” και κάποιοι άλλοι υπέρ της επένδυσης “θέλουν να μας πεθάνουν από την πείνα”.

Κοινός παρανομαστής τους, όπως καταλαβαίνετε... “θέλουν να μας πεθάνουν...”. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.

Κάποιος πατέρας ωστόσο, μου είπε κάτι που με συγκλόνισε.

“Δεν με νοιάζει αν πεθάνω από το κυάνιο. Θέλω δουλειά για να μπορέσω να μεγαλώσω τα παιδιά μου, να τα σπουδάσω και να μπορέσω να τα διώξω από αυτό τον τόπο, από αυτή τη χώρα, μακριά από αυτούς που μας κυβερνούν, να πάνε στο εξωτερικό, να βρούνε την υγεία τους.

Αν όμως δεν έχω δουλειά, που δεν έχω σήμερα, θα αναγκάσω τα παιδιά μου να κάτσουν εδώ και να πεθάνουν μαζί μου”.

Προσωπικά, δεν ήξερα τι να απαντήσω, ούτε στους μεν, ούτε στους δεν.

Ωστόσο επειδή επί χρόνια εργάζομαι στο χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του τόπου μας, είμαι σε θέση να γνωρίζω κάποια πράγματα και να μπορώ να έχω μια διαμορφωμένη άποψη.

Εκείνο που λέω και γράφω είναι ότι είμαι υπέρ των επενδύσεων, υπέρ των θέσεων εργασίας, έστω και μίας, και ειλικρινά στο σημείο που φτάσαμε, δεν με νοιάζει από ποιον θα δημιουργηθούν.

Αυτή η συζήτηση για την επένδυση των χρυσωρυχείων, κρατάει πολλά χρόνια τώρα.

Αν πραγματικά οι κυβερνώντες μας και δη οι τοπικοί μας άρχοντες, δεν ήθελαν να γίνει η επένδυση αυτή στη συγκεκριμένη περιοχή, θα μπορούσαν να το πετύχουν.

Θα μπορούσαν να προτάξουν όχι λεκτικά επιχειρήματα, αλλά απτά και ουσιαστικά έργα.

Ας μας απαντήσουν πόσες θέσεις εργασίας δημιούργησαν όλα αυτά τα χρόνια στην περιοχή και τι έκαναν για να προστατέψουν το περίφημο “δάσος της μαύρης Πεύκης” ή πως ανέδειξαν τους αρχαιολογικούς θησαυρούς που επικαλούνται ότι υπάρχουν στην εν λόγω περιοχή.

Όταν λένε, θεωρητικά πάντα, ότι θέλουμε αειφόρο ανάπτυξη στην περιοχή μας, οικοτουρισμό, πράσινη ανάπτυξη, και το λένε χρόνια τώρα, τι έκαναν για να το πετύχουν;

Δεν είδα να κτίζεται κανένα ξενοδοχείο στην όμορφη παραλία των Πετρωτών, ούτε είδα να κατασκευάζεται ένας δρόμος για να μπορώ να επισκεφθώ τον λόφο των Πετρωτών.

Οι πολιτικοί μας φταίνε για όλα, αλλά κι εμείς φέρουμε τις ευθύνες μας που τους ψηφίζουμε.

Πολύ λίγο θυμόμαστε τι μας τάζουν προεκλογικά, και τι κάνουν μετέπειτα, όταν καθίσουν στην πολυπόθητη καρέκλα.

Έχω ακούσει πολλούς από τους τοπικούς πολιτικούς μας και πολιτευτές μας, σε κατ' ιδίαν συζητήσεις τους να είναι θετικοί υπέρ της επένδυσης χρυσού, αλλά δημοσίως να λένε άλλα.

Να ασπάζονται τις θέσεις των λίγων δεκάδων “οικολόγων”, χαϊδεύοντας τα αυτιά τους, λες και σε τελική ανάλυση υπάρχει περίπτωση να πάρουν έστω κι ένα ψηφουλάκι... από τα συγκεκριμένα άτομα.

Βαρέθηκα να μαλώνουμε μεταξύ μας σ' αυτό τον τόπο. Κουράστηκα να ακούω το “ΟΧΙ” σε κάθε επένδυση ακόμα από τη δεκαετία του '80. Και το αποτέλεσμα το βιώνουμε σήμερα.

Αφού δεν καταφέραμε όχι εμείς, αλλά αφού δεν κατάφεραν οι τοπικοί μας άρχοντες να μας αναπτύξουν “πράσινα”, αφού δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας για τα παιδιά μας που τα έχουμε στείλει ήδη μετανάστες, ίσως είναι η ώρα να αλλάξουμε κατεύθυνση και να δεχθούμε ότι πρέπει να αναπτυχθούμε διαφορετικά.

Με κόστος, περιβαλλοντικό ή ότι άλλο πιστεύετε...κάποιοι.

Επιτέλους ας γίνει κάτι σ' αυτό τον τόπο.

Από σήμερα, από χθες..."

ΛΕΜΟΝΙΑ ΣΑΚΑΛΑΚΗ 

Αναδημοσίευση απο το www.elthraki.gr