«ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ» ΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΤΟΠΙΟΥ

Την Κυριακή έχουμε εκλογές. Σε μια υπερχρεωμένη χώρα, με οικονομική (και συνακόλουθα και πολιτική) εξάρτηση. Οι λόγοι πολλοί, δεν θα αναλυθούν εδώ, αλλά ένας βασικός λόγος της χρεωκοπίας είναι βέβαια η παραγωγική μας ανυπαρξία. 

Λογικά η πρώτη προτεραιότητα θα ήταν να κινηθεί ο τροχός της ανάπτυξης, ώστε να ξορκισθεί η ύφεση. 

Όπως έχουμε πεί και θα ξαναλέμε σε κάθε ευκαιρία, οι ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ δραστηριότητες που παράγουν αξία είναι η βιομηχανία (κατά κύριο λόγο) που συσσωρεύει και υψηλό βαθμό «κοινωνικοποίησης» και ο πρωτογενής τομέας, κατά δεύτερο λόγο. Ο τομέας των υπηρεσιών απλώς ανακυκλοφορεί την αξία που παράγεται. 

Άρα, κατεπειγόντως και άσχετα από τις στρεβλώσεις του παρελθόντος, χρειάζεται δυνάμωμα της παραγωγής και κυρίως της βιομηχανικής. Αντ΄αυτού βλέπουμε ξανά και ξανά να δαιμονοποιείται η επιχειρηματικότητα, να ακυρώνονται παραγωγικές επενδύσεις και να επιχειρείται το κλείσιμο ακόμη και των λιγοστών πιά μεταλλείων και εργοστασίων που μας απέμειναν. Αναπτυξιακή αυτοκτονία δηλαδή. 

Ο παραλογισμός αυτός γίνεται ακόμη πιο θλιβερός με τη διαπίστωση ότι στη χορωδία της αποβιομηχάνισης μπαίνουν αρκετοί ετερόκλητοι πολιτικοί φορείς και μορφώματα. Και για μεν κάποιες «συλλογικότητες» (ή για να ακριβολογούμε μικρο-ομαδικότητες) της «οικολογίας» και της ψευτο-αυτονομίας, δεν θα περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό. Τι γίνεται όμως με επίσημα πολιτικά κόμματα που κατεβαίνουν στις εκλογές, δηλαδή συνειδητά δεν στέκονται στο περιθώριο του πολιτικού συστήματος παριστάνοντας τα λούμπεν στοιχεία; Εδώ η σύγχυση είναι προφανής.

Αριστερά κόμματα (ή τέλος πάντων που θεωρούν εαυτούς αριστερά) όλων των αποχρώσεων επιζητούν διακαώς τη θανάτωση της βιομηχανίας και τον αφανισμό της εργατικής τάξης. Ο γράφων διερωτάται αν στο παγκόσμιο προοδευτικό κίνημα πλην της Ελλάδας. υπάρχει αριστερός οργανισμός που να παθαίνει αλλεργία στο άκουσμα της λέξης βιομηχανία και να πιστεύει ότι μόνο με γεωργία και τουρισμό και χωρίς παραγωγή, θα έρθει κοινωνική ευημερία. Ακόμη και οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (αιολική, φωτοβολταικά, γεωθερμία, φράγματα) απολαμβάνουν την καταδίκη από την Αριστερά που κινείται πιά στον αστερισμό της «οικολογίας», Άλλη μία παγκόσμια διεθνής πρωτοτυπία.

Πλήρης ιδεολογική σύγχυση λοιπόν της ελληνικής Αριστεράς (κόντρα στα συμφέροντα των εργατών, των ανέργων, των μη προνομιούχων). Αδυναμία πολιτικής ανάλυσης (η οικολογία περνά μέσα από την πολιτική και ουχί το αντίθετο, διότι απλά η οικολογία δεν είναι πολιτική).  Οπορτουνίστικη προσέγγιση (η «οικολογία» είναι της μόδας, θα μαζέψουμε ψήφους). Πολικός λόγος με τραυλισμό (βερμπαλισμός, τσιτάτα, αφορισμοί και ξόρκια, παπαγαλία «οικολογικών» θέσεων, προτάσεις μετέωρες, ουτοπισμός).

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι και κόμματα του ευρύτερου συντηρητικού και φιλελεύθερου χώρου, εδώ κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος με την Αριστερά. Λογικά θα περίμενε κανείς ότι πολιτικοί φορείς που πρεσβεύουν την ανάπτυξη της οικονομίας της αγοράς, θα έπρεπε να στηρίζουν την ιδιωτική πρωτοβουλία και τις επενδύσεις. Δυστυχώς για κάποιους (βλ. πχ. Δημοκρατική Συμμαχία) αυτό δεν ισχύει. Οι επιρροές της «οικολογίας» είναι εμφανείς και στην (κεντρο-)δεξιά, που υιοθετώντας ανιστόρητες πολιτικές θέσεις, φλερτάρει ψήφους δημοσίων υπαλλήλων και συνταξιούχων, που ανησυχούν μην τυχόν και ανοίξει κανένα εργοστάσιο ή μεταλλείο στη γειτονιά τους.

Ας μην ξεχνάμε ότι ακόμη και ο Σαρακατσάνος Σουφλιάς της ΝΔ, είχε τη βιομηχανία υπό διωγμό, για να έχει άλλοθι απέναντι σε όσους τον κατηγορούσαν ότι ήταν Υπουργός Δημοσιών ‘Εργων, αλλά όχι και Περιβάλλοντος. Κάπου διαβάσαμε από εγχώριο υποψήφιο βουλευτή της ΝΔ ότι είναι αναγκαιότητα η απενοχοποίηση της επιχειρηματικότητα. Σωστό. Αλλά πώς θα γίνει αυτό, όταν άλλοι υποψήφιοι βουλευτές και πολιτικά πρόσωπα της ΝΔ τάσσονται ανοιχτά κατά της βιομηχανίας και μεταλλείας, κατά της χρήσης λιγνίτη, κατά των ΑΠΕ, κατά της ανάπτυξης και υπέρ του τουρισμού, που τον θεωρούν σαν την βαριά…βιομηχανία της Ελλάδας. Με την ιδεολογική σύγχυση που επικρατεί στον φιλελεύθερο χώρο, σε λίγο θα έχουμε ανταγωνισμό πλειοδοσίας σε «οικολογικές» θέσεις με την Αριστερά…Κωμικοτραγικό !

Το ερώτημα επομένως «ναι ή όχι στα μεταλλεία», δεν είναι «οικολογικό» και δεν απευθύνεται μόνο στους υποψήφιους βουλευτές της Χαλκιδικής, αλλά αφορά όλη την κοινωνία, τοπική και ευρύτερη: Ναι ή όχι στο δικαίωμα στο μέλλον, στην ανάπτυξη (και κύρια την περιφερειακή), στην απασχόληση, στην κοινωνική συνοχή, στις ευκαιρίες για τους πολλούς, στις ανάγκες της πλειοψηφίας και όχι μόνο της μειοψηφίας των βολεμένων. Ποια ανάπτυξη, πώς, πότε, με ποιους όρους, σε ποιά κατεύθυνση, για ποιούς. Χωρίς φούμαρα και αμπελοφιλοσοφίες περί «οικολογίας». Σήμερα, τώρα, στην Ελλάδα του 2012, στη Χαλκιδική, σε συνθήκες οικονομίας της αγοράς και όχι σε πλανήτες της Ουτοπίας.

Σκεπτόμενος Πολίτης