ΟΙΚΟΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ: Συναίνεση, ανοχή ή καταδίκη και απομόνωση;

Σκεπτόμενος Πολίτης

"Κάθε πρωί που ξυπνάω, ρωτάω τον εαυτό μου αν θα έπρεπε να γράψω κάτι ή να ανατινάξω ένα φράγμα. Λέω στον εαυτό μου ότι πρέπει να συνεχίσω να γράφω, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό είναι το σωστό» (Derrick Jensen, οικοφασίστας: “Οι πράξεις μιλούν πιο δυνατά από τα λόγια»)

----------------------------------------------------------

 Ποιό είναι τελικά αυτό «το σωστό» που λέει «ο ποιητής» και που ταλανίζει τη Χαλκιδική με τα μεταλλεία της; Δυστυχώς η απόσταση μεταξύ του να το λες και να το κάνεις, εύκολα γεφυρώνεται, όταν μάλιστα αφθονούν οι προφάσεις.

Η οικοτρομοκρατία πάντως δεν αναπτύσσεται εν κενώ. Ή για να είμαστε πιο σωστοί, έρχεται να καλύψει το πολιτικό και ιδεολογικό κενό που αφήνουν πίσω τους οι πολιτικές ομάδες, μιας και δεν μπορούν να αρθρώσουν αξιόπιστο οικολογικό λόγο για την κοινωνία. Τα κενά βέβαια είναι ευρύτερα και είναι-φευ-θεσμικά, απότοκα της βαθιάς κρίσης που μας διαπερνά σε όλα τα επίπεδα. Λογικό επακόλουθο είναι διάφοροι καλοθελητές με τη μουτσούνα του «οικολόγου», να σπεύδουν να γεμίσουν τα κενά, όχι πάντα με ανιδιοτέλεια, ενίοτε με καραμπίνες και μολότωφ κλπ. Η έλλειψη εναλλακτικής ανάλυσης και πρότασης για το περιβάλλον και την ανάπτυξη, σε συνδυασμό με τη σταδιακή οπισθοχώρηση των «οικολόγων» και το χάσιμο εδάφους, ωθούν σκληρές μειοψηφίες σε ακραίες ενέργειες στη Χαλκιδική. Αν μη τι άλλο, κερδίζουν κάποια (εφήμερη) δημοσιότητα, όπως κυνικά ανέφερε γνωστός τρομολάγνος παρατηρητής αντι-μεταλλευτικών φαινομένων. Έρχεται και το ΣτΕ βλέπετε.

 

Η τρόικα μας επιβάλλει τα μεταλλεία, γράφτηκε κάπου. Ωραία άποψη. Δηλαδή, η μοναδική λύση είναι η προοπτική αλλαγής μέσα από μεταρρυθμίσεις που επιβάλλει η τρόικα, για να πάρουν οι δανειστές μας τα λεφτά τους. Πού είναι η εναλλακτική αριστερή πρόταση; Προφανώς στο να ακυρώσουμε κάθε αναπτυξιακή/παραγωγική προσπάθεια πριν ακόμη ξεκινήσει, στην υποστήριξη των παρασιτικών υπηρεσιών, στην εθνικοποίηση των πάντων και στην επιστροφή στη μακαριότητα, με το κράτος (δηλαδή τους συνεπείς φορολογούμενους-κορόιδα) να πληρώνει για όλα.

Έχει πρόσημο η βία; Πώς δεν έχει, μας πληροφορεί ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του πολιτικού αχταρμά, που αυτοαποκαλείται ΣΥΡΙΖ«Α». Και μας διαφωτίζει επίσης, ότι  έχει και χρώμα και οσμή…Σαν να λέμε δηλαδή, ό,τι προέρχεται από τη μεριά της απανταχού αντίδρασης στον καπιταλισμό και το κράτος (βλ. και οικοτρομοκρατία) έχει εξ ορισμού θετικό πρόσημο, ωραίο κόκκινο (ή πράσινο) χρώμα και δεν βρωμάει (ή έχει άρωμα επανάστασης). Άρα, αν όχι να το υποστηρίζουμε, τουλάχιστον να μην το καταδικάζουμε κιόλας. Να μας συγχωρεί ο γραφικός μπαρμπα-Παναγιώτης, αλλά τα πρόσημα αφορούν τα μαθηματικά κι εδώ έχουμε να κάνουμε με πολιτικό αλφάβητο, αλλά έτσι κι αλλιώς μάλλον έχει μεσάνυχτα κι από τα δύο. Κι όχι μόνον αυτός, αλλά και πολλά κόμματα, που έδειξαν επιεικώς απροθυμία να καταδικάσουν το οικοτρομοκρατικό χτύπημα στις Σκουριές.

Η οικοτρομοκρατία βρίσκεται σε πλήρη αντιδιαστολή με τα κοινωνικά κινήματα, τη λαϊκή πάλη και τις αγωνιστικές διεκδικήσεις της μεγάλης μάζας του κόσμου για δουλειά, περιβάλλον, προκοπή, αξιοπρέπεια, κοινωνική πρόοδο και συνοχή. Ατομική βία και ψευτο-ακτιβισμός ποτέ δεν έφεραν και δεν πρόκειται να φέρουν, όχι δομική, αλλά ούτε κάν θεσμική αλλαγή.

Όπως έχουμε ξαναπεί, κακόγουστα σώου στημένων ψευτο-λαϊκών συγκεντρώσεων/εκδηλώσεων, αφήνουν παγερά αδιάφορες τις τοπικές κοινωνίες. Ειδικά, μετά την τρομοκρατική επίθεση στις Σκουριές, διερωτάται κανείς ποιο είναι το αντικείμενο τέτοιων πανηγυριών. «Οικολογική» διαμαρτυρία γενικώς και ειδικώς, συμπαράσταση (σε ποιούς άραγε;) ή μήπως σιωπηλή συγκατάνευση σε φαινόμενα οικοτρομοκρατίας. Σε αυτό το τοπίο, τί να περιμένει κανείς από τη βουλευτίνα/θέλω-να-λέω-ότι-είμαι-ακτιβίστρια του ΣΥΡΙΖ«Α» Χαλκιδικής, που εμφανίστηκε στη Μ. Παναγία να απαγγέλλει τσιτάτα με παιδικό στόμφο;

Τελικά η οικοτρομοκρατία κατάφερε το αντίθετο από αυτό που υποτίθεται επεδίωκε, σε μια τεχνητά διχασμένη Χαλκιδική. Στη βουβή πλειοψηφία του κόσμου που παρακολουθεί οργισμένος το «οικολογικό» κρεσέντο, προστίθεται και μια κάποια (εναπομείνασα) μειοψηφία, που ήταν θετικά διακείμενη προς τους «οικολόγους», νομίζοντας ότι αγωνίζονται «για καλό σκοπό». Η απάντηση της τοπικής κοινωνίας στους πυρομανείς τραμπούκους-οπαδούς του αντιβιομηχανικού μεσαίωνα, πρέπει να εξακολουθήσει να είναι ψύχραιμη, σταθερή και αποφασιστική: Απόλυτη καταδίκη της οικοτρομοκρατίας και πλήρης απομόνωση των «οικολόγων» και των ιδεολογικών υποστηρικτών και υποκινητών.