"Ο ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΒΟΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΝΟΤΙΩΝ ΣΤΗ ΒΑ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ"

*Ακολουθεί σχόλιο του blog

Το διευκρινίζω στην αρχή του άρθρου μου, για να μην παρεξηγηθώ: Για την εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική δεν έχω καταλήξει ακόμη αν είμαι υπέρ ή κατά. Όχι επειδή είμαι αναποφάσιστος, αλλά γιατί μου λείπουν πολλά δεδομένα για να μπορώ να αποφασίσω. Στην πλάστιγγα, δε γνωρίζω αν η περιβαλλοντική καταστροφή -αναρωτιέμαι αν η αυστηρή σε περιβαλλοντικά θέματα Ε.Ε. θα ενέκρινε ένα τέτοιο έργο χωρίς να έχει προϋπολογίσει τη ζημιά- είναι πιο βαριά από τα αναπτυξιακά οφέλη του τόπου. Δυστυχώς, τα Μ.Μ.Ε., όλο αυτό το διάστημα, αδυνατούν να ρίξουν φως στην υπόθεση, καθώς είτε προβάλλουν κάποιες μεμονωμένες πτυχές του ζητήματος, άρα η πληροφόρηση είναι αποσπασματική, είτε ο φακός που επιλέγουν είναι παραμορφωτικός.

Την ίδια ακριβώς τακτική ακολουθούν και τα πολιτικά κόμματα. Ο μεν ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ επιλέγει τη σύγκρουση, για να εκμεταλλευτεί πολιτικά την κατάσταση και να αποκτήσει έρεισμα στην τοπική κοινωνία, η δε κυβέρνηση επιχειρεί να αμυνθεί με λανθασμένους τρόπους και υποκύπτει συνεχώς σε επικοινωνιακά-πολιτικά σφάλματα. Το έλλειμμα ευσυνειδησίας και ικανότητας, αφενός στη μαζική ενημέρωση, αφετέρου στην πολιτική σκηνή, έχει δημιουργήσει ένα συμπαγές νέφος που καλύπτει την ουσία του προβλήματος. Σαν τους καβγάδες των άπειρων ζευγαριών, που τσακώνονται για μέρες και στο τέλος ξεχνούν την αρχική αιτία. Αποτέλεσμα; Λύση δε βρίσκεται, το μίσος αποικεί στις καρδιές τους κι ο τσακωμός παγιώνεται σε μια μόνιμη κατάσταση. Από τα ρεπορτάζ στην τηλεόραση, την αρθρογραφία στις εφημερίδες, τις αοριστίες των (πληρωμένων ή μη) blogs και τις ραδιοφωνικές εκπομπές, δεν ξέρω αν έχετε κατορθώσει να καταλάβετε τι συμβαίνει.

Ούτε εγώ σκοπεύω να σας βοηθήσω προς σε αυτή την κατεύθυνση. Νιώθω όμως την ανάγκη να μεταφέρω κάποια πράγματα που είδα ή άκουσα το περασμένο Σαββατοκύριακο, από ανθρώπους της περιοχής που εμπιστεύομαι. Χρησιμοποιώ το συγκεκριμένο ρήμα για να τονίσω ότι οι άνθρωποι μου μίλησαν έξω από τα δόντια, δίχως να μπαλαμουτιάζουν τα λόγια τους. Η φερεγγυότητά τους έγκειται πρώτον στο γεγονός ότι μου εκμυστηρεύτηκαν ιστορίες off the record και, δεύτερον, ότι δεν έχουν κάποιο οικονομικό συμφέρον για να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα. Γιατί, αυτό γίνεται κατά κόρον εδώ πέρα. Η ιδιοτέλεια οδηγεί τον καθένα να παρουσιάζει την κατάσταση όπως τον εξυπηρετεί. Κι αν διαφωνήσεις μαζί του, είναι πιθανό να εισπράξεις και καμιά γερή σφαλιάρα - σχεδόν καθημερινό φαινόμενο. Φυσικά, μίλησα και με δεκάδες άλλους που συναντούσα για πρώτη φορά…

Ο Δήμος Αριστοτέλη Χαλκιδικής αποτελείται από δεκαέξι χωριά, εκ των οποίων τα τέσσερα που βρίσκονται στο νότιο τμήμα είναι κατά των μεταλλείων. Η Ιερισσός, που κρατάει τα λάβαρα της επανάστασης, η Ουρανούπολη, τα Νέα Ρόδα και η Αμμουλιανή. Σε αυτούς τους τέσσερις οικισμούς, οι «άλλοι», οι «προδότες», που δέχθηκαν να δουλέψουν στα μεταλλεία, όχι μόνο είναι ανεπιθύμητοι, αλλά προπηλακίζονται κιόλας άμα τολμήσουν να περάσουν τα «μπλόκα». Στις δύο εισόδους της Ιερισσού, εκτός από τα πανό, έχουν στηθεί δύο μικρές ομάδες που ουσιαστικά ελέγχουν ποιοι μπαίνουν και ποιοι βγαίνουν. Τα βράδια ανάβουν φωτιές, πίνουν ρετσίνα, ψήνουν κοψίδια και ανταλλάσσουν απόψεις για την έκβαση του αγώνα τους. Δεν πρόλαβα να διαπιστώσω αν «σύνορα» έχουν φτιαχτεί και στα χωριά που τάσσονται υπέρ. Σίγουρα πάντως, και οι Βόρειοι προβαίνουν σε αντίποινα αν οι «Νότιοι» πειράξουν κάποιο δικό τους.

Αρχή του κακού, σύμφωνα με αυτόπτη μάρτυρα, ήταν όταν πέρσι τον Μάιο πήγαν στο μεταλλείο να διαδηλώσουν ειρηνικά καμιά τριανταριά άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους παιδιά και ηλικιωμένοι. Τότε, οι μεταλλωρύχοι τους ξυλοκόπησαν άγρια, ενώ τα επεισόδια παρακολουθούσε από το αυτοκίνητό του ο αντιδήμαρχος, κύριος Βασίλης Μοσχόπουλος. Μάλιστα, ο πρώην δήμαρχος, κύριος Μιχάλης Βλαχόπουλος, που συνομίλησα τηλεφωνικά μαζί του, έχει καταθέσει μήνυση εναντίον του κυρίου Χρήστου Πάχτα (νυν δήμαρχος) γιατί φέρεται να είπε στο δημοτικό συμβούλιο ότι αυτός έστειλε τους μεταλλωρύχους σε συνεννόηση με την εταιρεία. Ο ίδιος, πολιτικός μηχανικός στο επάγγελμα, είναι υπέρ της συνολικής επένδυσης, αλλά αναφανδόν κατά για τις Σκουριές, λόγω του νερού. «Οι Σκουριές είναι ταμπού. Από τη στιγμή που το θέμα έχει διχάσει τους επιστήμονες, ποιος μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά ότι δε θα επηρεαστεί η φυσική πηγή; Άπαξ και μολυνθεί το νερό, η καταστροφή θα είναι μη αναστρέψιμη».

Ο λόγος που τηλεφώνησα στον πρώην αντιδήμαρχο ήταν μία φήμη που κυκλοφορούσε ότι μολονότι η επέκταση της μεταλλευτικής ζώνης υπογράφτηκε επί δημαρχίας του, εκείνος μετά την ήττα στις εκλογές του 2010 άρχισε να κινητοποιεί τον κόσμο ενάντια του μεταλλείου. «Αυτές οι φήμες διαδίδονται από στελέχη του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ, τα οποία είχαν στηρίξει τον κύριο Χ. Πάχτα. Πώς να υπέγραψα εγώ την επέκταση, η οποία είχε οριστεί από τη δεκαετία του ’80;», μου απάντησε. 

Λίγο πριν κλείσουμε το τηλέφωνο, μου εξήγησε ότι η ομόφωνη απόφαση του νομαρχιακού συμβουλίου, τον Δεκέμβρη του 2010, να γνωμοδοτήσει υπέρ της Μ.Π.Ε (Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων) είναι ουσιαστικά χωρίς καμία πολιτική νομιμοποίηση. «Στις εκλογές του 2010, υπήρξε ένα μεταβατικό στάδιο ωσότου οι νομαρχίες συγχωνευτούν για να δημιουργηθούν οι περιφέρειες και να αναλάβουν τα καθήκοντά τους οι νέοι περιφερειάρχες. Τα απερχόμενα νομαρχιακά συμβούλια λειτουργούσαν υπηρεσιακά. Πώς είναι δυνατόν ένα υπηρεσιακό συμβούλιο να αποφασίζει για τόσο σημαντικά θέματα;», αναρωτιόταν ο κύριος Μ. Βλαχόπουλος.

Γενικότερα, δυο μέρες στην περιοχή, άκουσα δεκάδες απίστευτα περιστατικά. Παιδικοί φίλοι -που, πλέον, δεν παίζουν μαζί, γιατί οι γονείς τους είναι εχθροί- ψαράδες από το Στρατώνι που δεν μπορούν να ψαρέψουν κοντά στην Ιερισσό. Οι κάτοικοι της Ιερισσού σταμάτησαν να επισκέπτονται τα εστιατόρια-καφέ στην Αρναία, τη γενέτειρα του Χ. Πάχτα. Στα χωριά των Νοτίων, υπάρχουν άνθρωποι που είναι υπέρ της επένδυσης, αλλά επειδή φοβούνται ότι θα τους κάνουν εμπάργκο και θα κλείσουν τα μαγαζιά τους, πηγαίνουν αναγκαστικά στις πορείες για τα μάτια του κόσμου. 

Οι προσλήψεις στην εταιρεία (για την περιοχή, διότι απασχολούνται και πολλοί από μακρινές πόλεις) εκτός των πολιτικών βυσμάτων, γίνονται βάση του χωριού καταγωγής, ώστε να δημιουργηθεί κλίμα υπέρ της μεταλλευτικής δραστηριότητας. Ωστόσο, αυτό που δεν μπορούσα με τίποτα να πιστέψω, κι αργότερα μου το επιβεβαίωσαν κάτοικοι των Νέων Ρόδων, είναι ότι όσοι προσλήφθηκαν για να δουλέψουν στις Σκουριές και προέρχονταν από αυτά τα χωριά του Νότου, αναγκάστηκαν με τη βία να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να μετακομίσουν!

«Το νερό που πίνεις είναι από τις Σκουριές, από τον Καρατζά ποταμό. Για αυτό πολεμάμε», μου ξεκαθάρισε το βράδυ του Σαββάτου ένας εικοσιεξάχρονος σερβιτόρος, ο οποίος στο μαγαζί που δουλεύει στα Νέα Ρόδα αρνούνται να προσφέρουν εμφιαλωμένο νερό. Με το μίσος να αστράφτει στα μάτια του και να ακυρώνει την πανεπιστημιακή του παιδεία (κάτοχος δύο πτυχίων), συνέχισε παθιασμένος. «Οι μεταλλωρύχοι είναι προδότες. Φόρεσαν κουκούλες, βγήκαν στα κανάλια πλάτη και με αλλοιωμένη φωνή μας κατηγορούσαν. Αυτούς τους Χίτλερ δεν τους θέλουμε στο χωριό μας». Νόμιζα ότι άκουγα τον Γιώργο Τράγκα. Μολαταύτα, το φαινόμενο της «τραγκοποίησης», η χρήση δηλαδή με περισσή ευκολία χαρακτηρισμών που παραπέμπουν στην Κατοχή, δεν ήταν αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο. Ο επικίνδυνος φανατισμός του με τάραξε, μιλούσε λες και ήταν πολεμιστής της Τζιχάντ. «Να μου το θυμηθείς, από εδώ θα ξεκινήσει η επανάσταση. Το Σάββατο, 25 Μαΐου, έχουμε συναυλία».

Από τη μία, οι κάτοικοι της Αμμουλιανής, των Νέων Ρόδων, της Ιερισσού και της Ουρανούπολης, που εναντιώνονται στην εξόρυξη του χρυσού γιατί πιστεύουν ότι ο τόπος τους θα καταστραφεί ανεπανόρθωτα. Από την άλλη, οι κάτοικοι των υπόλοιπων χωριών, που εκτιμούν ότι η δουλειά στο μεταλλείο είναι «χρυσάφι» λόγω της οικονομικής κρίσης. Μέχρι πέρσι, πήγαιναν στις ίδιες εκκλησίες, ψάρευαν μαζί, έβλεπαν τον Π.Α.Ο.Κ και έστελναν τα παιδιά τους στο ίδιο θρανίο. Σήμερα, εξαιτίας της ανικανότητας της κυβέρνησης να διαχειριστεί πολιτικά το θέμα, έχουν χωριστεί σε Βόρειους και Νότιους. Κάθε μέρα που περνάει, άλλο ένα ακραίο περιστατικό προστίθεται και το χάσμα ανάμεσά τους μεγαλώνει. Πώς το είπε ο Αντώνης Σαμαράς στην Κίνα; «Δεν υπάρχει ανάπτυξη χωρίς πολιτισμό και πολιτισμός χωρίς ανάπτυξη». Ακριβώς αυτό.

Αναδημοσίευση από www.protagon.gr

*ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ BLOG: Καλές και χρήσιμες οι δημοσιογραφικές καταγραφές της κατάστασης και του κλίματος που έχουν επιβάλλει στην περιοχή οι "αυθόρμητοι οικολόγοι της Ιερισσού". 

Κάποιος δημοσιογράφος ή ανεξάρτητος ερευνητής θα μπεί στη διαδικασία να ψάξει το γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε; Πίσω από τις κουρτίνες και τις προφανείς δικαιολογίες σκοπού. 

Γιατί αυτό το ζήτημα για την Ελληνική δημοσιογραφική κοινότητα έχει γίνει το μεγαλύτερο ταμπού;;;. Τι φταίει;;;  Ποιος ή τι τους φράζει το δρόμο προς στην αλήθεια;;; 

Η δικαιολογία της "προστασίας του περιβάλλοντος" έχει καταρριφθεί από τις πρώτες βόμβες μολότοφ, που έπεσαν μέσα στο δάσος των Σκουριών στις 5 Αυγούστου του 2012. Από τότε έχουμε μια κυκλική επανάληψη παρόμοιων περιστατικών με αποκορύφωμα την καταδρομική επειδρομή στο εργοτάξιο στις 17 Φεβρουαρίου 2013 και τα σκάγια που δέχτηκε ο αστυνομικός των ΜΑΤ στις 12 Μαϊου.

Δεν έχει περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα για να ανακυκλώνονται τα ίδια και τα ίδια για το... εκρηκτικό κλίμα της ΒΑ Χαλκιδικής;;;