"ΕΛΕΟΣ, ΔΕ ΜΟΥ ΠΑΕΙ ΤΟ ΠΑΠΙΓΙΟΝ"

Του Dr. Μηχ. Μεταλλείων Πέτρου Τζεφέρη 
*Ακολουθεί σχόλιο του blog

Σεπτέμβριος κι οι τουρίστες δεν σταματούν να επισκέπτονται τη χώρα μας, σηματοδοτώντας πρωτόγνωρες επιδόσεις για την τουριστική βιομηχανία. Oι διεθνείς αφίξεις μέχρι και τον Αύγουστο ξεπέρασαν τα 9 εκατ., ενώ η κυβέρνηση ελπίζει ότι θα περιορίσει τη μείωση του ΑΕΠ κάτω από 4% και παράλληλα θα δώσει μια ανάσα στην απασχόληση των νέων που μαστίζονται από την ανεργία. Ο νέος από μηχανής θεός, μας έσωσε και πάλι! Ή, τουλάχιστον, έτσι νομίζουμε…

Την ίδια στιγμή πίσω από την «κουρτίνα», οι αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας καλά κρατούν: η πρωτογενής και μεταποιητική βιομηχανία έχουν συρρικνωθεί, οι εξαγωγές αγαθών είναι καθηλωμένες (αύξηση στο 3ο τρίμηνο του έτους μικρότερη από 1%), τα πετρέλαια αργούν πολύ ακόμη, η οικοδομή και ο κλάδος τσιμέντων αντιμετωπίζουν καθημερινά ζήτημα επιβίωσης. 

Ενδεικτικά αναφέρεται ότι η παραγωγή αδρανών υλικών κατέπεσε το 2012-2013 σε 20-25 εκατ. τόνους (από 90-100 εκατ. τόνους ετησίως μέχρι το 2007) ακριβώς λόγω της μεγάλης συρρίκνωσης της εσωτερικής αγοράς των δομικών προϊόντων.

Και η μεγάλη αλήθεια για τον τουρισμό μας: η μονοκαλλιέργεια του τουρισμού, ο τουρισμός από μόνος του, όσο και αν ενισχυθούν οι υποδομές και η δυναμική του, όσο κι αν περιοριστεί ο μαζικός τουρισμός της φτήνιας και της κακογουστιάς, δεν μπορεί να ανατρέψει σε σταθερή βάση την πορεία συρρίκνωσης της οικονομίας. Τα αυγά της ανάπτυξης σε καμιά ανεπτυγμένη οικονομία του κόσμου δεν μπαίνουν στο ίδιο καλάθι… Επιπλέον, ο τουρισμός είναι ευάλωτος σε γεγονότα που σχετίζονται με τη γεωπολιτική αστάθεια της ευρύτερης περιοχής, γεγονότα που χτυπούν την πόρτα μας αρκετά συχνά.

Και κάτι ακόμη. Μας αρέσει, αλήθεια, αυτή η ανάπτυξη; Tης χλωριωμένης πισίνας και της προχειρότητας του all inclusive; Του οικοδομικού αναρχισμού, της αυθαίρετης δόμησης και της πολεοδομικής ασχήμιας; Της καλοκαιρινής παντοειδούς ρύπανσης και του χειμωνιάτικου έρημου τοπίου που εναγωνίως ψάχνει να σταθεί; Της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής και της μαύρης part time εργασίας που περιορίζουν συντριπτικά τα έσοδα της πολιτείας; Της επιδημίας του εκχυδαϊσμού που απαξιώνει κάθε γωνιά της πατρίδας μας, εξουθενώνει τοπία και ανθρώπους και προκαλεί μια σιωπηλή, ύπουλη, αλλά συστηματική αλλοίωση του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος; Της ανάπτυξης που τρέμει μπροστά στο ρίσκο του «κακού συμβάντος» που θα επηρεάσει αρνητικά την ψυχολογία του τουριστικού εισαγόμενου «όχλου»; Σήμερα δεν μας νοιάζει, το «κακό» χτυπάει την πόρτα της Αιγύπτου και της Συρίας. Αύριο, όμως;

Να σας απαντήσω εγώ. Ναι, προφανώς και μας αρέσει (ή τουλάχιστον μας βολεύει) αυτό το μοντέλο της συγκαλυμμένης ασκήμιας. Είναι η αγαπημένη ανάπτυξη κυβερνήσεων και πολιτών τις τελευταίες δεκαετίες. Είναι η ανάπτυξη για την οποία κανείς δεν γκρινιάζει, ούτε ιθύνοντες ούτε απλοί πολίτες και τοπικές κοινωνίες. Εμείς στον κόσμο μας, ζούμε τον… μύθο μας, στην Ελλάδα. Ποιος νοιάζεται που αυτή η ανάπτυξη απέχει παρασάγγας από το να είναι βιώσιμη; Ποιος νοιάζεται που δεν παράγουμε πετρέλαιο, που δεν έχουμε αγροτική παραγωγή και μεταποιητική βιομηχανία, που δεν αξιοποιούμε τον ορυκτό μας πλούτο, που δεν έχουμε πχ. βιομηχανία ανοξείδωτου χάλυβα παρότι η μόνη χώρα στην Eυρώπη που διαθέτουμε τις πρώτες ύλες γι’ αυτό, που δεν έχουμε δομικά υλικά στα νησιά μας και τα κουβαλάμε με τεράστιο κόστος, κλπ. κλπ.

Είναι αλήθεια, ότι το μέλλον μας γράφεται με ήλιο και με θάλασσα, με καθαρό περιβάλλον, με πλούσια βιοποικιλότητα και με εναλλακτικό, στοχευμένο τουρισμό που προβάλλει τις ομορφιές του τόπου μας και τον «πάλαι ποτέ» πολιτισμό μας. Εντούτοις, απαιτούνται κι άλλες δραστηριότητες για ένα ασφαλέστερο και διαχρονικά πιο ευσταθές αναπτυξιακό μοντέλο, εγγύηση για το παρόν και το μέλλον των παιδιών μας!

Ειλικρινά δεν είμαι σε θέση να εικάσω αν η Ελλάδα μπορεί να παίξει με επιτυχία τον ρόλο της ηλιόλουστης Φλόριντας της Ευρώπης, παρέχοντας ήλιο, θάλασσα και ξιπασιά στους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Πάντως, ας μου επιτραπεί να δηλώσω, χωρίς ίχνος υπεροψίας: δεν μου ταιριάζει το «παπιγιόν» και το επάγγελμα του διασκεδαστή! Αξιώνω, για τα παιδιά μου, μια επιπλέον εναλλακτική δυνατότητα!

Αναδημοσίευση από www.protagon.gr

*ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ BLOG: Λυπούμαστε που θα δυσαρεστήσουμε τον κ. Τζεφέρη αλλά στη ΒΑ Χαλκιδική οι εκφραστές της "εναλλακτικής ανάπτυξης" με το ζόρι, μας έχουν αποδείξει ότι έχουν τη δυνατότητα να κρατούν την περιοχή σε... αναπτυξιακή επικαιρότητα.

Το καλοκαίρι μπορεί κάποιοι εξ αυτών να φορούν το παπιγιόν του σερβιτόρου, ή το κουστούμι του επαγγελματία του τουρισμού, ωστόσο από το φθινόπωρο μέχρι και την επόμενη άνοιξη βγάζουν τα "καλά" τους και φορούν τα ρούχα της βασικής εργασίας τους, που δεν είναι άλλη, από την παρεμπόδιση όσων επαγγελματικών κλάδων σχετίζονται με τη μεταλλευτική δραστηριότητα.

Οι "ωφέλειες" από τον μανδυοφόρο "οικολογικό" ακτιβισμό τους στο χρονικό διάστημα Οκτωβρίου - Μαρτίου μπορεί να μην ισοδύναμες οικονομικά με τα έσοδα του καλοκαιριού, ωστόσο κάτι... κινείται. 

Μπορεί να μην έχουμε τις αφίξεις του καλοκαιριού, έχουμε όμως πολυπρόσωπες αποστολές επώνυμων και ανώνυμων ακτιβιστών απ όλη την υφήλιο, αστυνομικών δυνάμεων, έχουμε την κυκλοφορία και την πώληση των αξεσουάρ της SOSούδικης κολεξιόν, μαραθώνιους, ποδηλατικούς αγώνες, αφίξεις και εγκαταστάσεις καντινών σε αποκλεισμένους δρόμους. Κάτι γίνεται... Ας μην είμαστε ισοπεδωτικοί.

Μια πρόγευση για το τι θα δούμε και ΠΑΛΙ απ΄εδώ και πέρα έδωσε σε συνέντευξη του στην "Ελευθεροτυπία" (δείτε εδώ) ο... πλέον αρχέγονος ακτιβιστής της Χαλκιδικής, ο οποίος μίλησε για τους λόγους που οδήγησαν τους στρατευμένους "οικολόγους" της περοχής στη φετινή "θερινή νάρκη". Κατά την άποψη του έ"δειξαν σεβασμό στον τουρισμό της περιοχής και δεν ήθελαν να δημιουργήσουν προβλήματα στους επαγγελματίες".

Να λοιπόν που το επάγγελμα της "επανάστασης" και του "ακτιβισμού" στη ΒΑ Χαλκιδική εκτός από την... εποχικότητα του έχει και συνειδησιακά κωλύματα. Περιορισμένης εμβέλειας βέβαια, ωστόσο έχει... Λέτε να υπάρχει και... ελπίδα και για άλλους επαγγελματικούς κλάδους;  Για να δούμε...