ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ ΚΑΣΣΑΝΔΡΑΣ: "ΑΣ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΚΑΠΟΙΕΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ..."

Το κείμενο που αναδημοσιεύομαι ανέβηκε στη σελίδα του f/b "ΛΕΜΕ ΝΑΙ ΣΤΗ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗ ΣΤΗ Β. ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ" και μας εκφράζει απόλυτα.

Το έγραψε μια Μαδεμοχωρίτισσα γιατρός της οποίας ο πατέρας εργαζόταν ως χημικός στο εργοστάσιο εμπλουτισμού στο Στρατώνι. 

Κατά τη  γνώμη μας, σ' αυτό το κείμενο ψυχής υπάρχουν πάρα πολλές αλήθειες, που ναι μεν, είναι γνωστές στην κοινωνία μας, αλλά με την πάροδο του χρόνου δε, ξεχνιούνται...

Καιρός λοιπόν να τις φρεσκάρουμε αυτές τις αλήθειες στη μνήμη μας!

" μα δεν θέλουν να σταματήσει ( το έργο ) απλά θα αναγκάσουν τον επενδυτή να παει στο σπίτι του!!! Όπως έκαναν και με την tvx "... σχολίασε μια φίλη πριν από λίγο ... και με γύρισε στο τότε ...

Τότε που η tvx πήγε σπίτι της ...

Τότε που ξεκινούσα την καρριέρα μου ...

Τότε που πρωτοείδα τα μάτια του πατέρα μου γεμάτα θλίψη και τρόμο ...

Τότε που ήμουνα κάθε μέρα ιατρείο, σπίτι, φαΐ και μετά

στο Μαδέμ Λάκο μαζί με τους μεταλλωρύχους ...

Κάθε μέρα, κάθε βράδυ ...

αυτοί στα τρίσβαθα της γης να αντιστέκονται

κι' εμείς απ' έξω να τους στηρίζουμε ...

Τότε που επί έξι και παραπάνω μήνες

κανείς δεν δούλευε ...

( πως επιβίωναν μόνο αυτοί το ήξεραν ) ...

Τότε που δεν υπήρχε μεταλλουργεία χρυσού, που δεν υπήρχε καταστροφή του δάσους ...

Τότε που η Στρατονίκη θα γκρεμιζόταν γιατί σκάβανε

από κάτω το βουνό ...

( ακόμα εκεί στέκει η Στρατονίκη ... )

Τότε που από το ερσενικό θα πέθαιναν όλοι ...

( κανείς δεν πέθανε απ' το αρσενικό ... )

Τότε που που το λεωφωρείο με τους λίγους

εργαζομένους ασφαλείας περνούσε από το γήπεδο της Στρατονίκης και οι "θείτσες" κρυμένες στα χόρτα

πετούσαν πέτρες στα τζάμια του ...

Τότε που παλιοί συνταξιούχοι από το μεταλλείο σταμάτησαν να μιλάνε στα ίδια τους τα παιδιά

που ακόμα ήταν εργαζόμενοι ...

Τότε που μοίραζα τα ηρεμιστικά και κάθε μέρα δεν ήξερα πως να συνεφέρω την κατάθλιψη του κόσμου ...

Τότε ήταν που ξεκίνησαν όλα ...

ΑΠ' ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΠΟΙΩΝ ... ΑΡΧΕΓΟΝΩΝ ...

Τότε που ... δεν ήμασταν φιμωμένοι ...

Τότε που κάναμε συναυλία ΕΜΕΙΣ στο Μαδέμ Λάκο

για τους εργαζομένους ...

Τότε που οι μεταλλωρύχοι κατέβηκαν Αθήνα και ο τόπος

σείστηκε ...

Τότε που είμασταν παρόντες ΠΑΝΤΟΥ και η φωνή μας

ΑΚΟΥΓΟΤΑΝ ...

Και ...

Τότε που ο πατέρας μου ... ξεκίνησε να μην αισθάνεται καλά ... να μην βλέπει καλά ... να μην μιλά ...

να μην περπατά καλά ...

Γιατί πολλή η θλίψη, πολλή η πίεση, πολλά τα ψέμματα,

πολύς ο πόλεμος ... πολλά τα εγκεφαλικά !!!

Τότε που η tvx τελικά πήγε σπίτι της ...

Τότε που ο πατέρας μου πρωτοαρρώστησε ...

Πέρασαν 10 μαρτυρικά χρόνια από τότε ... με άπειρα φάρμακα, άπειρες νοσηλείες, απίστευτο πόνο ...

Και ο πατέρας μου συγχωρέθηκε ...

Παρήταν τίμιος ... παραήταν εργατικός ...

παραήταν ευαίσθητος ...

και ΝΑΙ ΔΟΥΛΕΥΕ ΣΤΟ ΜΕΤΑΛΛΕΙΟ !!

Δεν έφυγε απ' το αρσενικό, απ' το κυάνιο, από τα

" τοξικά απόβλητα " ... αλλά ...

ΑΠ' ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΠΟΙΩΝ ... ΑΡΧΕΓΟΝΩΝ ...