"ΟΙ ΧΡΥΣΟΦΟΒΙΚΟΙ" (Email)

Γράφει ο Προμηθεύς

Είναι γνωστό και, δυστυχώς για την χώρα μας, πολλάκις επιβεβαιωμένο ότι οι Εχθροί της Ελευθερίας και της Προόδου μισούν κάθε επενδυτική πρωτοβουλία.

Πόσες φορές δεν έχουμε δει (και ζήσει και «λουστεί» ως χώρα) το ίδιο έργο – χρόνια, δεκαετίες τώρα! Κάθε φορά που κάποιος Έλληνας επιχειρηματίας ή, ακόμη χειρότερα, κάποιος ξένος ή ομογενής μας, αποτολμά να προβεί σε μιαν επένδυση στην Ελλάδα (και μόνον που το γράφεις, σε διαπερνά ρίγος – σαν τον …περίπλου της γης επί Μαγγελάνου, ένα πράγμα!), υφίσταται τα μύρια όσα!

Ένα ολόκληρο σύμπαν συνωμοτεί όχι υπέρ του – που θα έλεγε και ο Coelho – αλλά εναντίον του. Κηρύσσεται γενική επιστράτευσης: επαγγελματίες οικολόγοι, επιδοτούμενοι ευαίσθητοι, ευρωδίαιτες «ΜΚΟ», τραμπούκοι, πολιτικάντηδες της κακιάς ώρας. Όλοι αυτοί «βγαίνουν στα κεραμίδια» (ορισμένοι δε και στο κλαρί, απειλώντας να κάψουν ανθρώπους) και βυσσοδομούν και μετέρχονται παντός θεμιτού και, κυρίως, αθέμιτου μέσου, προκειμένου να μπλοκάρουν το έργο. Και, δυστυχώς για την δύσμοιρη Ελλάδα μας, κατά κανόνα τα καταφέρνουν.

Εξ ου και καταντήσαμε εδώ που καταντήσαμε ως εθνική οικονομία και ως χώρα. Και μιλάμε για μία χώρα, η οποία, κατά τις πρώτες, τόσο δύσκολες και ανηφορικές, δεκαετίες, μετά το πέρας του τελευταίου μεγάλου πολέμου (ο οποίος, μάλιστα, διήρκεσε για εμάς τέσσερα χρόνια παραπάνω από ό,τι για τα λοιπά κράτη, έως το 1949), είχε επιτύχει αξιοθαύμαστα υψηλούς ρυθμούς οικονομικής αναπτύξεως, και δη βιομηχανικής, κάνοντας όλον τον κόσμο να ομιλεί με δέος για το «ελληνικό οικονομικό θαύμα». 

Ενώ τα τελευταία χρόνια η ίδια χώρα κατάντησε περίγελως της οικουμένης, διεθνώς περιφερόμενος επαίτης (κοινώς: «ζήτουλας»!) και αναγορεύει (άκουσον-άκουσον!) τον …τουρισμό σε …«βαριά βιομηχανία» της!!! Το οποίον, εκτός από νοηματική «μπαρούφα», είναι και ομολογία χρεωκοπίας όχι πια της Εθνικής Οικονομίας αλλά της Υψηλής Στρατηγικής ενός κράτους.

Οσάκις, λοιπόν, εμφανίζεται – μυστήριον, πράγματι, πώς, αλλά, πάντως, κάποτε εμφανίζεται – ένα υποψήφιο θύμα (pardon, επενδυτής), θεωρώντας, ο αφελής, ότι έχει να κάνει με στοιχειωδώς λειτουργούν Κράτος Δικαίου ευρωπαϊκού τύπου, μετανοεί πικρώς και βλαστημά την ώρα και την στιγμή που έμπλεξε! Και κατά κανόνα, κάποιαν στιγμή τα παρατάει απηυδισμένος και φεύγει, αφήνοντας πίσω του τον ετερόκλητο εσμό των θορυβουσών «μειονοτήτων», που έχουν κάτσει, για τα καλά, στον σβέρκο της σιωπηρής πλειονότητας των ταλαίπωρων Ελλήνων, να πανηγυρίζει για την …ήττα του μισητού ταξικού ή περιβαλλοντικού εχθρού.

Υπάρχει όμως μόνον μία επένδυση, την οποίαν οι Εχθροί της Ελευθερίας και της Προόδου μισούν θανάσιμα, σχεδόν αυτομάτως και, οπωσδήποτε, περισσότερο πάσης άλλης, όπως σημειώνει και ο ερευνητής Dong Cassey: ο ΧΡΥΣΟΣ! Και ό,τι σχετίζεται με την εξόρυξη, εκμετάλλευση και κυκλοφορία του χρυσού (και, έν τινι μέτρω, ο άργυρος).

Πράγματι, είναι εκπληκτικό και θα άξιζε μιαν διεπιστημονική (ιστορική-κοινωνιολογική-ψυχολογική) μελέτη το εν λόγω φαινόμενο: Πώς δηλαδή ο «βασιλεύς των μετάλλων» (και, σε μικρότερο βαθμό, ο «υπασπιστής» του, το ασήμι) διεγείρουν τόσο ισχυρά συναισθήματα, θετικά ή αρνητικά, και προκαλούν τόσο παθιασμένες αντιδράσεις. 

Ο λόγος προφανής: Ο χρυσός (όπως άλλωστε και το ασήμι) σχετίζεται με το χρήμα, άρα με την οικονομία της αγοράς, ήγουν με την ατομική ιδιοκτησία, τουτέστιν με την ανθρώπινη ελευθερία. Ιστορικά, η κύρια χρήση του χρυσού υπήρξε η λειτουργία του ως χρήματος, ως νομισματικής μονάδος ή/και θεμελίου των οικονομικών συναλλαγών μεταξύ των ανθρώπων (και παραμένει πάντοτε, ακόμη και στις σπάνιες εκείνες ιστορικές περιόδους, κατά τις οποίες τούτο τυπικώς δεν ισχύει, όπως στην παρούσα, που διανύουμε από την δεκαετία του ’70).

Πόθεν απορρέει, άραγε, αυτή η κατά του χρυσού προκατάληψη; Για να απαντήσει το ερώτημα, θα πρέπει κανείς να ανατρέξει  στον Πλάτωνα και στην αντιπάθεια έναντι του χρυσού στο πλαίσιο της γενικότερης απέχθειας προς οιανδήποτε εμπορική και, εν γένει, οικονομική δραστηριότητα ως ανάξια ενός ανωτέρου ανθρώπου. 

Ουδείς ψόγος, βεβαίως – περί ορέξεως κολοκυθόπιττα – αλλά, εάν κανείς απορρίπτει την (επί αιώνες, βασισμένη στον χρυσό) οικονομία της αγοράς επικαλούμενος τον Πλάτωνα, θα πρέπει να γνωρίζει – και να είναι έτοιμος να υιοθετήσει – και την εναλλακτική μορφή κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής συγκροτήσεως, που με θαυμαστή συνέπεια στοχάστηκε, σχεδίασε και μας υπέδειξε ο μέγας φιλόσοφος και άσπονδος εχθρός της αρχαίας Αθηναϊκής Δημοκρατίας: την απόλυτα αριστοκρατική «Πολιτεία» του, οικοδομηθείσα επάνω στον σαφή, ορατό και αυστηρό διαχωρισμό κοινωνικών θέσεων και ρόλων μεταξύ της ιθύνουσας πολιτικής Ηγεσίας, των «Φυλάκων» (δυνάμεις ασφαλείας) και του εργαζομένου λαού που παράγει τα αναγκαία υλικά αγαθά.

Στην πραγματικότητα, η σημασία του χρυσού υπερβαίνει κατά πολύ την συμβατική οικονομική αντίληψη ως μέσου συναλλαγών και ως εγγύησης αξιών. Ο χρυσός είναι ένα υψηλό ηθικό αγαθό του ανθρωπίνου Πολιτισμού. Και είναι καλό να το πούμε ευθέως και χωρίς ενοχικά συμπλέγματα: 

Ο χρυσός εκπροσωπεί τα πολυτιμότερα αγαθά, τα οποία έχει κάθε φυσιολογικός, έντιμος και ηθικός άνθρωπος – αρχίζοντας από το παιδί του, το οποίο αποκαλεί 100 φορές ημερησίως «χρυσό μου», «χρυσάφι μου», «χρυσούλι μου», «χρυσαφένιο μου» και άπαντα τα λοιπά παράγωγα, και φθάνοντας στα υλικά αγαθά, τα οποία με κόπο και ιδρώτα κατόρθωσε να αποκτήσει. Ειδικά στην Ελληνική γλώσσα, μπορεί κανείς να μετρήσει πάμπολλες συμπαραδηλώσεις του ουσιαστικού «χρυσός» και των παραγώγων του – όλες με θετικό πρόσημο.

Εξ άλλου, ως προς την οικονομική λειτουργία του χρυσού, δεν είναι τυχαίο ότι αυτός καθιερώθηκε στην συνείδηση των λαών και των υπευθύνων ηγεσιών τους, στο διάβα των αιώνων, ως το πιο αξιόπιστο νόμισμα, εκτοπίζοντας βόδια (βλέπε τον καιρό του Ομήρου), αγελάδες, καμήλες, αλάτι και άλλα προϊόντα. Και τούτο, διότι παρείχε, όχι αναιτίως, την εγγύηση ενός ισχυρού νομίσματος, μη υποκειμένου σε πολιτική χειραγώγηση.

Ο μέγας Σταγειρίτης πανεπιστήμων Αριστοτέλης εσκέφθη, ήδη από τον 4^ο αι. π.Χ., συν τοις άλλοις και για το ζήτημα αυτό, και έδωσε την ακόλουθη ορθή λύση: Πέντε (5) προϋποθέσεις πρέπει να πληροί η σωστή νομισματική μονάδα, κατά την κρίση του:

- διάρκεια (να αντέχει στον χρόνο),

- διαιρετότητα (εξ ου και αποκλείονται, π.χ., έργα τέχνης, οσονδήποτε απαράμιλλα και εάν είναι),

- ευχρηστία (άρα, αποκλείονται αιγοπρόβατα, καμήλες κ.λ.π.),

- ομοιογένεια (δι’ ο και η γη, η κτηματική περιουσία, δεν δύναται να αποτελεί νομσιματική μονάδα, αφού κάθε στρέμμα γης είναι από λίγο έως ολότελα διαφορετικό από το άλλο),

- αυταξία

Εκ των 92 φυσικών στοιχείων, ο χρυσός, περισσότερο παντός άλλου (και, δευτερευόντως και επικουρικώς, ο άργυρος) απεδείχθη, διά μέσου των αιώνων, ως το καλλίτερο, ασφαλέστερο, πρακτικότερο και συνεκτικότερο «χρήμα», που εφεύραν και έκτοτε «χρώνται» οι νοήμονες άνθρωποι – παραγωγοί πολιτισμού. Δεν πρόκειται περί δεισιδαιμονίας ή ψυχώσεως – απλούστατα, ο χρυσός προσφέρεται ως θεμέλιο της οικονομίας, όπως ακριβώς ο σίδηρος ενδείκνυται για τις γεφυροκατασκευές και το αλουμίνιο για την κατασκευή αεροσκαφών.

Ο χρυσός αντέχει - και θα αντέχει - ακριβώς επειδή δεν χρειάζεται την εμπιστοσύνη της άλφα ή της βήτα κυβερνήσεως. Άλλωστε, έχει κατακτήσει επαξίως την εμπιστοσύνη των ανθρώπων. 

Μπορούμε δε να υποθέσουμε βασίμως ότι, ακόμη και εάν ετίθετο υπό διωγμόν η εξόρυξη, εκμετάλλευση και κυκλοφορία του χρυσού, από ένα μελλοντικό οικο-ολοκληρωτικό καθεστώς, σαν αυτό που ονειρεύονται οι Εχθροί της Ελευθερίας και της Προόδου, και πάλι οι άνθρωποι θα εξαντλούσαν την επινοητικότητά τους, για να συναλλάσσονται κρυφά με χρυσό – όπως οι υπήκοοι του βιβλιοφοβικού ολοκληρωτικού καθεστώτος Οργουελλικού τύπου, που μας παρουσίασε ο αείμνηστος Φρανσουά Τρυφφώ σε εκείνη την μοναδική κινηματογραφική αλληγορία «Φαρενάϊτ 451», πάσχιζαν στα κρυφά να βρουν έστω και ένα από τα (ολότελα απαγορευθέντα) βιβλία προγενεστέρων εποχών και να ρουφήξουν τις σελίδες του.