"Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ" (Εmail)

"Αμερικανοί εργάτες", έργο του David Burliuk, 1922

Γράφει ο Σκεπτόμενος Πολίτης

 Ρέκβιεμ για τους Παρασιτικούς

«Εγώ δεν ψάχνω: βρίσκω» ("Yo no busco, yo encuentro": Πάμπλο Πικάσο)

Τελικά, οι μοναδικές ελπίδες του παρασιτικού «οικολογικού» «κινήματος» για να σταματήσει (που λέει ο λόγος) η μεγάλη επένδυση στη Χαλκιδική, έχουν εναποτεθεί στην υποτιθέμενη αναρρίχηση του ΣΥΡΙΖ«Α» στην εξουσία. Εξαιρετικό. Να ποντάρεις σε κυβέρνηση γιαλαντζί αριστερών, ώστε να ακυρώσεις τη μοναδική μεγάλη, παραγωγική επένδυση και να ολοκληρώσεις τη δυσφήμιση της χώρας. Να προσθέσεις κι άλλους άνεργους, να οδηγήσεις ξανά τις τοπικές κοινωνίες σε μαρασμό, να βαθύνεις την υποβάθμιση της περιφέρειας. 

Το χειρότερο είναι πως οι Παρασιτικοί δεν έχουν καταλάβει ότι, στην υποθετική περίπτωση μιας κυβέρνησης συνασπισμού ΣΥΡΙΖ«Α» με άλλα απίθανα αντιμνημονιακά ανθυποκόμματα, θα ακολουθούσε μεγαλοπρεπής κωλοτούμπα του Alexis. Εφ’ όλης της ύλης βέβαια. 

Από την αρχή είχε γίνει αντιληπτό (τουλάχιστον σε όσους έχουν μάτια και μυαλό ανοιχτά), ότι η διαμάχη και η τοπικός διχασμός στη Χαλκιδική, μόνον οικολογικά δεν ήταν. Οι ξύπνιοι του αντιμεταλλευτικού στρατοπέδου αποκόμιζαν (και συνεχίζουν να αποκομίζουν) πολλαπλά οφέλη, ενώ οι αφελείς τραβάνε το κουπί, πιστεύοντας ότι διεξάγουν «τον αγώνα τον καλό». 

Ήδη αρκετοί αριβίστες του «κινήματος» απολαμβάνουν πολιτικές θέσεις έχοντας εξαργυρώσει τις ψευτο-αγωνιστικές περγαμηνές του αγώνα που διεξήγαγαγ (για την πάρτη τους). Άλλοι αετονύχηδες περιμένουν στη σειρά για να πάρουν κι αυτοί μερίδιο και θεσούλες. 

Από όλον αυτόν τον συρφετό, εκείνος που φαίνεται να ακροβατεί (καλά ή κακά θα δείξει ο καιρός σύντομα) είναι ο δήμαρχος Αριστοτέλη. Από τη λογιστική και την πληροφορική, στην δημαρχία και μετά πιο ψηλά. Και εις ανώτερα να ευχηθούμε. Ο Μίχος παίζει ακόμη το χαρτί της κοινωνικής ενότητας, δηλώνει αναρμόδιος για τα μεταλλεία, θέλει γενικώς διάλογο. Βγάζει αντιφατικά ψηφίσματα σωρηδόν (3 μέσα σε μια μέρα, με το τέλος του χρόνου), καταγγέλλει δεξιά-αριστερά, πάει επιλεκτικά όπου τον καλέσουν, δεν πατάει το πόδι του σε «αγωνιστικές» εκδηλώσεις.

 Ως γνωστόν πάντως και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ δεν γίνεται να είσαι. Υπό κανονικές συνθήκες, ή θα την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια για άλλα πιο χαλαρά μετερίζια ή κινδυνεύει να τον πετροβολήσουν όλοι. Ειδικά οι διάφοροι «οικολόγοι», οι Παρατηρητές και το Syntonistikon-SOS, πνέουν τα μένεα εναντίον του. Άλλοι του έχουν κόψει και την καλημέρα. Πολλοί λένε πως φταίει το ότι ο ίδιος δεν είναι με τον ΣΥΡΙΖ«Α». Είτε είναι είτε δεν είναι, η πρακτική του δήμαρχου αποτελεί υπόδειγμα Συριζέικης ανακολουθίας. Προς τι η μομφή επομένως.   

Εκ των πραγμάτων, η συσπείρωση των εν Ελλάδι Παρασιτικών, τους οδηγεί σε μια τελευταία λυσσαλέα προσπάθεια να έχουν κυβέρνηση που θα τους εκπροσωπεί καθαρά και που θα διασφαλίσει την συντήρηση και την αναπαραγωγή τους. Εις βάρος των Παραγωγικών βέβαια. Επειδή όμως οι καιροί έχουν αλλάξει, οι Παραγωγικοί, που είναι οι πραγματικοί παραγωγοί αξίας, συνειδητοποίησαν ότι ήρθε η ώρα της δράσης. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έχουν γίνει και αυτοί «ενεργοί πολίτες», διεκδικώντας τα αυτονόητα που τους τα στερούν οι Παρασιτικοί. 

Πέρασαν οι εποχές που οι Παρασιτικοί μονοπωλούσαν τους «αγώνες» για ένα χειρότερο αύριο και για ξάπλα διαρκείας, επιδοτούμενη από τους φόρους των Παραγωγικών και τις επιδοτήσεις των κουτόφραγκων. Η σιωπηλή πλειοψηφία έχει πάψει προ πολλού να ανέχεται τη μαύρη αντίδραση των Παρασιτικών. Απαιτεί κοινωνική δικαιοσύνη και προκοπή, βασισμένη σε αληθινή, βιώσιμη, παραγωγική ανάπτυξη. 

Βέβαια, οι Παρασιτικοί παραμένουν να είναι οι επαγγελματίες, οι μάστορες των εντυπώσεων, της επικοινωνίας των πυροτεχνημάτων, της τρομοκράτησης του κόσμου, του ντόρου και του μπάχαλου. Διαθέτουν φίλα προσκείμενα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, έχουν αφομοιώσει τις πρακτικές των πάλαι ποτέ αριστερών και αναρχικών κινημάτων (αγροτικό, εργατικό, φοιτητικό, αντιεξουσιαστικό). Επιπλέον κοπιάρουν και τη διεθνή αγωνιστική τακτική των απανταχού ακτιβιστών. 

Παρόλα αυτά οι Παραγωγικοί μπορούν πιά να σταθούν αξιόμαχα απέναντι στην προπαγάνδα των Παρασιτικών. Τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, η αντίδραση ενάντια στις βδέλλες του Παρασιτισμού, κορυφώνεται.  Ο γράφων διαπιστώνει με ιδιαίτερη ικανοποίηση πως οι συνθήκες κοινωνικών αντιθέσεων ωριμάζουν και πως σιγά-σιγά διαμορφώνεται για πρώτη φορά ένα κοινωνικό κίνημα Παραγωγικών. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. 

Το πρόβλημα όμως είναι πως δεν υπάρχουν πολιτικοί εκφραστές αυτού του κινήματος. Και πώς να υπάρχουν δηλαδή, αφού είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει στην Ελλαδάρα του 21ου αιώνα. Οι Παρασιτικοί απολαμβάνουν την υποστήριξη (ή έμμεση στήριξη) όλων των συστημικών κομμάτων και πολιτικών σχηματισμών.

Αντίθετα, οι μη προνομιούχοι, οι εργάτες, οι παραγωγικά εργαζόμενοι, οι βιοπαλαιστές, οι άνθρωποι του μόχθου, οι μη έχοντες, οι άνεργοι, δεν μπορούν να εκφρασθούν πολιτικά. Όλοι ασχολούνται με τις καθαρίστριες του Υπουργείου ή με το πώς δεν θα απολυθούν μερικοί επίορκοι δημόσιοι υπάλληλοι. Κανείς δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για τα 1,5 εκατομμύρια ανέργων του ιδιωτικού τομέα. 

Οι άνεργοι βέβαια είναι πολλοί περισσότεροι, αφού υπάρχει και επιπλέον στρατιά  άνεργων επαγγελματιών και μικροεπιχειρηματιών. Φαίνεται πως όλοι αυτοί είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού ή δεν τους έπιασε το ραντάρ του ΣΥΡΙΖ«Α». 

Και η ανύπαρκτη Αριστερά; Ο υποτιθέμενος κατεξοχήν πολιτικός εκφραστής αυτών των στρωμάτων, αδυνατεί να απαντήσει με ταξικούς όρους για τις σημερινές αντιθέσεις της οικονομικής βάσης. 

Ενδιαφέρεται μόνο για την επιφάνεια και τα μεγάλα…σοβαρά θέματα, δηλ. το πώς θα γίνουμε όλοι δημόσιοι υπάλληλοι, πώς θα περάσουν όλοι οι μαθητές σε κάποιο ΑΕΙ ή ΤΕΙ, πώς δεν θα γίνουν επενδύσεις πουθενά, πώς θα ζούμε χωρίς να παράγουμε τίποτε, πώς θα μοιράζονται επιδοτήσεις για αέρα κοπανιστό, πώς θα δανειζόμαστε για να καταναλώνουμε αέναα κλπ κλπ.  

Ο Αννίβας, προσπαθώντας να διασχίσει τις Άλπεις, είχε πεί: «Ή θα τον βρούμε το δρόμο ή θα τον φτιάξουμε». Αναζητείται ένας τέτοιος δρόμος, που να οδηγεί σε ένα καλύτερο μέλλον. Για δουλειά, προκοπή, περιφερειακή αναβάθμιση, σεβασμό στο περιβάλλον, αξιοπρέπεια, κοινωνική δικαιοσύνη, πολιτική ανεξαρτησία. Αξιοποιώντας τα ανταγωνιστικά μας πλεονεκτήματα και παράγοντας αξία με βιώσιμο τρόπο. Όπως ακριβώς κάνει και το μεγάλο μεταλλευτικό έργο της Χαλκιδικής.  

Η αναγκαιότητα των αλλαγών είναι πιά εδώ. Η κοινωνική πάλη των Παραγωγικών για πρόοδο, για να πάνε τα πράγματα μπροστά, κόντρα στους αντιδραστικούς Παρασιτικούς, θα οδηγήσει νομοτελειακά στο καινούργιο, που αργά ή γρήγορα θα έρθει. Ας ελπίσουμε αυτή η γέννα να είναι με τις λιγότερες οδύνες κι ας είναι το 2015 μια καλύτερη χρονιά.

Ο κοινωνικός αγώνας των Παραγωγικών συνεχίζεται.