ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ ΖΩΝΤΑΝΟΙ...

Ό,τι νόημα και αν είχαν τρεις λέξεις, στο τέλος της ομιλίας του προέδρου του ΣΕΒ, κ. Θεόδωρου Φέσσα, στο βιομηχανικό συνέδριο, “…είμαστε ακόμη ζωντανοί” αυτή ήταν όλη κι όλη η ουσία της πρωτοβουλίας της βιομηχανίας να δηλώσει παρούσα στις εξελίξεις, στις οποίες πρωταγωνιστής βεβαίως και είναι η οικονομία αλλά το “φόντο” παρουσιάζεται καθαρά πολιτικό. Και ο ΣΕΒ δεν ήθελε να απουσιάζει.

Παρ’ όλα αυτά το ερώτημα “θέλουμε πράγματι βιομηχανία στην Ελλάδα;” δεν απαντήθηκε ούτε και σε αυτό το βιομηχανικό συνέδριο του ΣΕΒ (όπως και σε δύο προηγούμενα).

Και, κατά τη γνώμη μου, δεν θα απαντηθεί ούτε στη Γενική Συνέλευση του Συνδέσμου, στις 21 Ιουνίου, έστω και αν θεσμικά (όπως και η ΔΕΘ) προσφέρει ευκαιρία γα δείγμα πολιτικής γραφής στη βιομηχανία και κατ’ επέκταση στην οικονομία.

Τι φταίει λοιπόν και ποιος φταίει για τις αποστάσεις των κομμάτων εξουσίας, των πολιτικών και της πολιτικής από τη βιομηχανία, τη βιομηχανική Ελλάδα, τις επενδύσεις και (τελικά) από την ιδιωτική οικονομία τα 40 χρόνια της μεταπολίτευσης;

Έφταιγε η εκδίκηση κράτους και πολιτικών στα λεφτά του ιστορικού σχεδίου Μάρσαλ που η ένθεν και ένθεν προπαγάνδα τα έριξε όλα στο ξεκοκάλισμα τους από τη βιομηχανία και ας μην πήρε πάνω από το 20% ή στα θαλασσοδάνεια που ουδέποτε ξεκαθαρίστηκε τι και πόσα ήταν και πόσο κατέστρεψαν… την οικονομία;

Έφταιγαν οι χουντικές συμβάσεις που, κατά τον Παναγή Παπαληγούρα του 1974, υπέγραψαν με τους συνταγματάρχες εφοπλιστές και βιομήχανοι;

Έφταιγαν πράγματι οι Νιάρχος, Ανδρεάδης, Τσάτσος, Δράκος, Κεφάλας, Σκαλιστήρης, και άλλοι δέκα περίπου εγχώριοι βιομηχανικοί Όμιλοι που από το 1975 μέχρι το 1985 που κάηκαν μαζί με τα ξερά των 33 προβληματικών επιχειρήσεων του ΟΑΕ όταν αγοράστηκαν από το κράτος, σε βάρος της Εθνικής, της ΕΤΒΑ, της ΑΤΕ και των φορολογουμένων, για να δικαιολογηθεί η σοσιαλιστική κοινωνικοποίηση, της συμφοράς, του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια της Ν.Δ. αφού την αποδέχθηκε σιωπηρά;

Έφταιξαν τα (κατά Καραμανλή και Παπανδρέου) γυάλινα πόδια της βιομηχανίας μαζί με τη συγκυρία ανασχηματισμού της ανταγωνιστικότητας στην τότε ΕΟΚ και σε συνδυασμό με την πετρελαϊκή κρίση του 1973 και την ένταξη της Ελλάδας στην Ένωση το 1981;

Ίσως και να έφταιξαν ξεχωριστά  και όλα μαζί ανακατεμένα στο αρνητικό κλίμα που προκαλούσε ο αγώνας δρόμου Ανδρέα Παπανδρέου και Κωνσταντίνου Καραμανλή για περισσότερο κρατισμό με εγγυήσεις διορισμών και με “αποδείξεις” τις κρατικοποιήσεις και τις κοινωνικοποιήσεις που έφεραν στην Ελλάδα το , μέχρι και σήμερα, γνωστό μείγμα της οικονομικής πολιτικής.

Την ελεγχόμενη από το κράτος οικονομία, που σχηματοποιήθηκε αρχικά την πενταετία 1975-1980 (με την πλήρη κρατικοποίηση, των μεταφορών, της ενέργειας, της εκμετάλλευσης του υπεδάφους και των πετρελαίων) και ολοκληρώθηκε την δεκαπενταετία 1981-1995 (με την κρατικοποίηση και της μεσαίας βιομηχανίας μέχρι και την παραγωγή ούζου…).

Στην πρώτη όμως τριετία των κρατικοποιήσεων και αποβιομηχάνισης η μόνη φωνή της υπαρκτής ελληνικής βιομηχανίας ήταν η περιβόητη συνέντευξη της Διοίκησης του ΣΕΒ στα ΜΜΕ (την πρώτη τριετία των κρατικοποιήσεων)  όπου κατηγορήθηκε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής για “σοσιαλμανία…” και τίποτε άλλο.

Από το 1988 και μετά μάλιστα (μια 5ετία από την ίδρυση του ΟΑΕ που ανέλαβε να “εξυγιάνει” τις 33 προβληματικές βιομηχανίες), τα κρατικοποιημένα βιομηχανικά συγκροτήματα έγιναν και μέλη του ΣΕΒ με υψηλές συνδρομές και συγκεκριμένους “κρατικούς βιομήχανους” στη διοίκησή του Συνδέσμου!!!

Και ας έκλειναν τις ιδιωτικές βιομηχανίες αφού είχαν κρατική ανοχή στα φέσια σε νερό, φως, φόρους και άλλα. Η περίπτωση ΛΑΡΚΟ δίνει ένα παράδειγμα έστω και αν το πλήρωσε μόνη της η ΔΕΗ.

Ο ΣΕΒ τήρησε μεν το δόγμα Μποδοσάκη “εμείς είμαστε με το γκοβέρνο”, αλλά έδωσε και το δικαίωμα στην, ένθεν και ένθεν, πολιτική προπαγάνδα να τον αποκαλεί (μέχρι και στις μέρες μας ) μικρομάγαζο…

Είναι βέβαια αλήθεια πως ο ΣΕΒ, από τον θεσμικό του ρόλο, δεν επιτρέπεται να ασκεί πολιτική, πράγμα που αποφεύγει να κάνει. Και μόνο παρατραβηγμένα στοιχεία… μπορούν να παρουσιάσουν το αντίθετο.

Ωστόσο δεν επιτρέπεται στη βιομηχανία να μην αναλαμβάνει ανοικτά τις ευθύνες της για το αναπάντητο ερώτημα (40 χρόνια τώρα) αν θέλουμε βιομηχανία στον τόπο προβάλλοντας εντονότερα (όχι με πλάγιους ήχους) τις περιπέτειες επενδύσεων και επενδυτών στη χώρα, τη βιομηχανική μετανάστευση και τα περισσότερα από 200 ηχηρά βιομηχανικά λουκέτα μόνο την τελευταία 10ετία.

Οι Σκουριές έπρεπε να γίνουν “Τέξας” για τον Ελληνικό Χρυσό για να βάλει τις φωνές ο ΣΕΒ και η πολιτική παρωδία σε επενδύσεις και επενδυτές, όπως η Cosco να γίνουν πενταετές σήριαλ για να πάρει ανοικτή θέση;

Υπάρχουν, λοιπόν, και αυτές οι ευθύνες για το αναπάντητο ερώτημα αν (πολιτικοί, κόμματα, και κοινωνία) θέλουμε όντως βιομηχανική την Ελλάδα (στηρίζοντας μια διαφανή αλλά έντονα τολμηρή βιομηχανική επανάσταση) ή αν (μοιραία) θα συνεχίσουμε να βολευόμαστε (όλοι μας) στην ομπρέλα της “γκρίζας” κρατικοδίαιτης πολιτικής που τα περιέχει όλα. Και μάλιστα αλά καρτ..

[ΠΗΓΗ: capital.gr., του Γιώργου Κράλογλου, 25/5/2016]

Αναδημοσίευση από ellinikoschrysos