ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΙΓΜΕ: "Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΟΥ ΙΓΜΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ"

Το Ινστιτούτο Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών το "στηθοσκόπιο", κατά τη γνώμη μας, που ακούει που χτυπάει η καρδιά του ορυκτού πλούτου της χώρας περνάει πολύ δύσκολες στιγμές. 

Η τακτική απαξίωση του ορυκτού πλούτου της χώρας από τις ίδιες τις κυβερνήσεις και τις πολιτικές που ακολούθησαν δεν θα μπορούσε να μην προκαλέσουν σοβαρό αντίκτυπο στην λειτουργία του Ινστιτούτου, το οποίο πια δεν έχει λειτουργικό σφυγμό. 

Τα ζητήματα που έφεραν το ΙΓΜΕ σ' αυτή την θέση και το προεδρείο του σε παραίτηση αναλύθηκαν επισταμένα στην ημερίδα που διεξήχθη στην Αθήνα την περασμένη Πέμπτη 6 Απριλίου.

Το κείμενο που αναδημοσιεύουμε είναι ο λόγος που εκφώνησε ο γεν. γραμματέας του Συνδικάτου Γιάννης Μαυρογιάννης. Νομίζουμε ότι στα λόγια του αποτυπώθηκε όλη η αλήθεια που βασανίζει αλλά και αδικεί ταυτόχρονα σπουδαίους Έλληνες επιστήμονες με διάθεση για προσφορά στην πολιτεία και την κοινωνία.

"Το Συνδικάτο του ΙΓΜΕ, εκτιμώντας ότι για μια ακόμη φορά το Ινστιτούτο βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή, οργανώνει αυτή την ημερίδα προκειμένου να αναδειχθεί ο ρόλος του ΙΓΜΕ, και οι διαφαινόμενες προοπτικές και δυνατότητες στην παρούσα συγκυρία για συμβολή του στη ανάπτυξη της χώρας.

Η απόφαση αυτή δεν ήταν τυχαία αλλά αποτελούσε μια αναγκαία ενέργεια, καθώς πολλαπλασιάζονταν ανησυχητικά τα αρνητικά μηνύματα, σε ότι αφορά τη συνεχιζόμενη μείωση του προσωπικού, σε ότι αφορά τη στασιμότητα των νέων έργων του ΕΣΠΑ 2014-2020 και τελικά στην οικονομική ασφυξία και την οργανωτική αποδιοργάνωση του.

Η ΑΠΟΣΤΕΛΕΧΩΣΗ ΤΟΥ ΙΓΜΕ

Το πλέον κρίσιμο και καθοριστικό από τα ανησυχητικά δεδομένα που χαρακτηρίζουν την κατάσταση και τις δυνατότητες του ΙΓΜΕ είναι η απώλεια του 75% του προσωπικού του ΙΓΜΕ στο διάστημα της τελευταίας δεκαετίας όπως παραστατικά συνοψίζεται στον ακόλουθο Πίνακα, απόσπασμα σχετικής υπηρεσιακής εισήγησης προς το Δ.Σ. του ΙΓΜΕ της 15-9-2015.

Γιατί όμως φτάσαμε ήδη στον ελάχιστο αριθμό των 200 σήμερα εργαζόμενων στο ΙΓΜΕ; Η απάντηση βρίσκεται στη γενικότερη πολιτική αποδιάρθρωσης του παραγωγικού ιστού της χώρας, ιδιαίτερα του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα (γεωργία, κτηνοτροφία, μεταλλεία-ορυχεία) με την είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και τη στροφή που επιβλήθηκε στην ελληνική οικονομία προς τον τομέα των υπηρεσιών, που εντάθηκε μετά την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ (1999-2000).

Η πολιτική απαξίωσης του παραγωγικού ιστού της χώρας είχε όπως ήταν φυσικό άμεσες επιπτώσεις και στην έρευνα του Ορυκτού Πλούτου, των Ενεργειακών Πόρων (Λιγνίτες, Τύρφη, Ουράνιο, Γεωθερμίας) και δεν είναι τυχαίο ότι η αξιοποίηση του λιγνίτη, του βασικού μας ενεργειακού Εθνικού μας πόρου, περιορίστηκε με το πρόσχημα της μόλυνσης του περιβάλλοντος, αντί της διατήρησής της με έμφαση στις τεχνολογίες της απορρύπανσης και των νέων τεχνολογιών.

Αυτή η πολιτική βρήκε την Ελλάδα ανέτοιμη να επωφεληθεί την αύξηση της ζήτησης που ακολούθησε σε κρίσιμες πρώτες ύλες. Αλλά και όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση,  ανακαλύπτοντας την ελλειμματικότητά της στις γνωστές κρίσιμες πρώτες ύλες, θέσπισε τη σχετική οδηγία Verheugen, η χρήση των κονδυλίων του ΕΣΠΑ για την έρευνα πρώτων υλών ακολούθησε τον συνήθη αποσπασματικό τρόπο “αξιοποίησής” τους, χωρίς σχεδιασμό και προτεραιότητες.

Παράπλευρο θύμα αυτής της πολιτικής εξάρτησης της χώρας σε προτεραιότητες ασυμβίβαστες με το επίπεδο τεχνολογικής ανάπτυξης και υποδομών της, αποτέλεσε και ο περιορισμός της εφαρμοσμένης κατά κύριο λόγο ερευνητικής δραστηριότητας του ΙΓΜΕ, ξεκινώντας με τη φθίνουσα πορεία σε ότι αφορά τη σύνθεση του ανθρώπινου δυναμικού του, ήδη από το 1999 με τις πρώτες 200 υποχρεωτικές στην ουσία τους μετατάξεις σε άλλους φορείς.

Σε όλη αυτή την περίοδο, οι εργαζόμενοι και το Συνδικάτο του ΙΓΜΕ, με πλήρη συναίσθηση του ρόλου του Ινστιτούτου και της δυνατότητας συμβολής του στην ανάπτυξη του τόπου, αλλά και με το αυτονόητο ενδιαφέρον για τη δουλειά και το μεροκάματό τους, έχοντας βάσιμα διαγνώσει την προοπτική δυσμενών εξελίξεων για την ίδια την ύπαρξη του ΙΓΜΕ, έγκαιρα προειδοποιούσαν τις Διοικήσεις του Ινστιτούτου και την Πολιτεία για την ανάγκη αναπροσαρμογής του τρόπου χρηματοδότησης, με έμφαση στο ΠΔΕ που μπορούσε να προτάσσει τα εθνικά κριτήρια για τον καθορισμό των προτεραιοτήτων και στόχων της ερευνητικής προσπάθειας, σε σχέση με τις προτεραιότητες της ΕΕ και της ΟΝΕ, που άλλοι είχαν και έχουν το πάνω χέρι. 

Επισημαίναμε ακόμα την ανάγκη αναβάθμισης του ανθρώπινου δυναμικού του Ινστιτούτου, ποσοτικά και ποιοτικά μέσω στοχευμένων περιοδικών προσλήψεων, συνεχών μετεκπαιδεύσεων και ηθικών αμοιβών, με αναβαθμισμένους όρους αμοιβών, υγείας και ασφάλειας στην εργασία, με σεβασμό στην προσωπικότητα των εργαζόμενων. Τέλος, επισημαίναμε την ανάγκη καθιέρωσης συστηματικής μεθοδολογίας για τον καθορισμό των στόχων και την αποτίμηση του ερευνητικού έργου.

Στο πλαίσιο αυτό καλούσαμε επίσης, και μάλιστα συστηματικά, όλους τους συνεργαζόμενους με το ΙΓΜΕ φορείς, σε ανοιχτό διάλογο, διοργανώνοντας αλλεπάλληλες ημερίδες ενημέρωσης & διαλόγου, ιδιαίτερα την τρέχουσα δεκαετία (το 2010, το 2011, το 2013 και το 2014), με σκοπό να επαναφέρουμε στο δημόσιο διάλογο την ανάγκη ουσιαστικής στήριξης ερευνητικών φορέων, όπως το ΙΓΜΕ. 

Μιας ανάπτυξης, η οποία θα λαμβάνει υπόψη τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας, όπως είναι ο Ορυκτός της Πλούτος και το πλούσιο ποικιλόμορφο περιβάλλον της, για την αξιοποίηση και διαχείρισή τους προς όφελος του λαού. Μιας ανάπτυξης στην οποία οι επιστημονικοί φορείς καλούνται και πρέπει να παίξουν ουσιαστικό ρόλο.

Δυστυχώς οι εκκλήσεις μας και οι προτάσεις που από κοινού με τους συνεργάτες και φίλους του ΙΓΜΕ προέκυψαν από τις ημερίδες αυτές, δεν έτυχαν ουσιαστικής αποδοχής από την πολιτεία.

Το σχεδόν εγκληματικό όμως γεγονός προέκυψε επί υπουργίας Γ. Παπακωνσταντίνου, του τσάρου της οικονομίας που έβαλε την Ελλάδα στα μνημόνια, ο οποίος επιχείρησε να υλοποιήσει την ουσιαστική κατάργηση του ΙΓΜΕ, με την πατέντα της απορρόφησής του τον Νοέμβρη του 2011 από έναν ολιγάριθμο διοικητικό φορέα, το ΕΚΠΑΑ, και την απόλυση δια της εφεδρείας 140 εργαζομένων (40% του τότε ανθρώπινου δυναμικού του ΙΓΜΕ).

Τη μαύρη περίοδο που ακολούθησε, το ΙΓΜΕ βρέθηκε επί της ουσίας σε ΔΙΩΓΜΟ, με μια Διοίκηση, που εστίασε τις ενέργειές της στην παράνομη εφαρμογή μνημονιακών νόμων περικοπής μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων, καθώς και στη συκοφάντηση των εργαζόμενων αλλά και όλων συλλήβδην των μελών των προηγούμενων Διοικήσεων.

Η συστηματική και επίμονη αγωνιστική παρουσία των εργαζομένων και η συνεχής υποστήριξη όλων των φορέων των γεωεπιστημονικών κλάδων της εκπαίδευσης, της οικονομίας και συνολικά της ελληνικής κοινωνίας οδήγησαν στην διάσωση των θέσεων εργασίας και στην επανασύσταση του ΙΓΜΕ τον Ιούνιο του 2015, μετά από μια αγωνιστική κορύφωση του αγώνα των εργαζόμενων επί υπουργίας Π. Λαφαζάνη. Το κακό όμως είχε ήδη συντελεσθεί αφού μέσα στο κλίμα αυτό της εργασιακής αβεβαιότητας αποχώρησε το μισό περίπου προσωπικό, έστω και για πρόωρη συνταξιοδότηση.

Το πρώτο εξάμηνο του 2015 η γενικότερη αισιοδοξία από τις υποσχέσεις της νεοεκλεγείσας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, σε συνδυασμό με τον ερχομό μιας Διοίκησης, πολλά μέλη της οποίας είχαν συμβάλλει στην αναδημιουργία του ΙΓΜΕ και γνώση των αντικειμένων του, δημιούργησε προσδοκία μιας νέας πορείας. 

Μιας επανεκκίνησης, που δυστυχώς γρήγορα διαψεύστηκε με τις συνέπειες της ψήφισης του 3ου μνημονίου τον Αύγουστο του 2015, αλλά και με την ένταση της ολομέτωπης επίθεσης που δέχονταν το Ινστιτούτο από παράγοντες διοικητικούς αλλά και πολιτικούς του ΥΠΕΝ.

Παράλληλα, από τις πρώτες δυσκολίες η νέα Διοίκηση, κυρίως δια του Γ. Δ/ντή, έκανε φανερά τα περιορισμένα όρια προσδοκιών, τόσο στα εργασιακά θέματα, όσο και στα λειτουργικά της καθήκοντα, οι οποίες έγιναν στο τέλος αρνητικές. Αυτή όμως η πορεία δεν μπορεί παρά να χρεωθεί στις πολιτικές ηγεσίες του ΥΠΕΝ, οι οποίες μέσα από έγγραφα και παραστάσεις, ιδίως του Συνδικάτου, γνώριζαν πλήρως τη σταδιακή αποτελμάτωση του Ινστιτούτου.     

ΕΡΕΥΝΑ: Ο ΦΤΩΧΟΣ ΣΥΓΓΕΝΗΣ

Το παραπάνω όμως προβληματικό πλαίσιο λειτουργίας του ΙΓΜΕ δεν είναι καθόλου μεμονωμένο. Αντίστοιχα προβλήματα, τακτικής υποχρηματοδότησης, αποστελέχωσης και καθυστέρησης στην έγκριση των έργων του ΕΣΠΑ, συναντώνται σε όλους σχεδόν τους φορείς της έρευνας.

Το ποσοστό συμμετοχής στο ΑΕΠ της χώρας των δαπανών για την έρευνα παραμένει απελπιστικά χαμηλό, ο αριθμός των εργαζόμενων με σταθερή σχέση εργασίας συστηματικά φθίνει, ενώ η μέση ηλικία συνεχώς αυξάνει. 

Είναι φανερό πως ολόκληρη η πατρίδα μας ολοταχώς μετατρέπεται σε χώρα εξαγωγής επιστημόνων και εισαγωγής προϊόντων, μια γερασμένη χώρα χωρίς όραμα και προοπτική για τους νέους της αλλά και τον λαό της γενικότερα.

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΙΓΜΕ 2011-2015

Παρ’ όλα αυτά τα προβλήματα, μέσα από ατέλειωτες αντιξοότητες και διοικητικές αστοχίες ένας σημαντικός αριθμός έργων υλοποιήθηκε από το ΙΓΜΕ κατά την τελευταία διετία της προβληματικής περιόδου 2011-2015, με τους ολοένα λιγότερους εργαζόμενους να υπερβάλουν εαυτόν, παρά τη συστηματική επίθεση που υφίσταντο τα εργασιακά δικαιώματά τους. 

Ενδεικτικό προϊόν αυτής της ερευνητικής προσπάθειας στον κρίσιμο τομέα των Ορυκτών Πρώτων Υλών αποτελούν τα ακόλουθα:

·      Η επιβεβαίωση αποθεματικού δυναμικού 10 περίπου εκατομμυρίων τόνων ολιβινίτη Α’ ποιότητας, στον Βάβδο Ν. Χαλκιδικής.

·      Η επαναξιολόγηση κοιτασμάτων προσχωματικού χρυσού και η ανάπτυξη τεχνολογιών αξιοποίησης ασβεστιτικών απορριμμάτων εξόρυξης μαρμάρου.

·     Η ανάπτυξη σύγχρονων τεχνολογιών φιλικών προς το περιβάλλον για την ανάκτηση μεταλλικών αξιών αξιοποιώντας φτωχές  Ο.Π.Υ και απορρίμματα.

·      Η έκδοση αναλυτικού νέου Άτλαντα των Ελληνικών Διακοσμητικών Πετρωμάτων.

·  Η δημιουργία / συμπλήρωση / ενημέρωση / επικαιροποίηση βάσεων δεδομένων κοιτασμάτων Βιομηχανικών & Μεταλλικών Ορυκτών

Εξίσου ουσιαστικά αποτελέσματα υπήρξαν επίσης και στους τομείς της Γεωθερμίας, των Καταστροφικών Φαινομένων, στην ολοκλήρωση μεγάλου μέρους των Γεωλογικών Χαρτογραφήσεων, στη διαχρονική παρακολούθηση των υπόγειων νερών παρακολούθηση μέσω του εθνικού δικτύου παρακολούθησης. 

Επίσης στην άμεση παρέμβαση για την αντιμετώπιση καταστροφικών γεωλογικών φαινομένων, αλλά και με έργα υπέρ τρίτων τεχνικογεωλογικών και υδρογεωλογικών μελετών επίλυσης συγκεκριμένων προβλημάτων.

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΝΕΩΝ ΕΡΓΩΝ ΕΣΠΑ 2014-2020 (2023)

Η ερευνητική προσπάθεια έχει εστιαστεί στα ακόλουθα πεδία που θα παρουσιάσουν εξειδικευμένα οι αρμόδιοι συνάδελφοι. Και αφορούν τους Ορυκτοί Πόρους, την Γεωθερμία, τα καταστροφικά φαινόμενα, την ολοκλήρωση της γεωλογικής Χαρτογράφησης, το  Δίκτυο παρακολούθησης των Υπόγειων Νερών, την ψηφιακή αποτύπωση των παραπάνω ερευνών. 

Τα προτεινόμενα έργα έχουν ένα προϋπολογισμό της τάξης των 18 εκ. Ευρώ και θα απασχολήσουν 68 νέους συναδέλφους με συμβάσεις ορισμένου χρόνου για όλη την επόμενη εξαετία.

ΑΠΕΙΛΕΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΙΓΜΕ

Οι πολιτικές που κλήθηκε να υλοποιήσει το ΙΓΜΕ μετά την επανασύστασή του υπαγορεύτηκαν από το 3ο μνημόνιο, με το μεν Διοικητικό Συμβούλιο να παίρνει και κάποιες θετικές αποφάσεις, οι οποίες όμως αγνοούντο, είτε από τον Γενικό Διευθυντή με προφανείς οδηγίες από το εποπτεύον υπουργείο Περιβάλλοντος & Ενέργειας, είτε από το ίδιο το ΥΠΕΝ. 

Ενδεικτικότερη από όλες, η από 18-9-2015 απόφαση του ΔΣ να υποβληθεί προς το ΥΠΕΝ αίτημα για 130 αναγκαίες προσλήψεις, οι οποίες δεν έχουν δρομολογηθεί από το ΥΠΕΝ, ούτε καν εν μέρει. Προφανής αιτία, η έλλειψη κονδυλίων.

Εξίσου προφανές όμως είναι ότι υπάρχουν και εναλλακτικά σχέδια. Με πρώτο, τον δια της φυσικής γήρανσης του προσωπικού, αδρανοποίηση του ΙΓΜΕ. Έως τότε, θα ήταν επιθυμητό για κάποιους να συνεχίσουν να “επενδύουν” σε έργα κοινοτικά χρηματοδοτούμενα, τα οποία να υλοποιούνται επί της ουσίας από την αγορά με εξωτερικές αναθέσεις. 

Πρόκειται για το γνωστό σενάριο του “μικρού και ευέλικτου ΙΓΜΕ”. Θα είναι καταστροφικό ωστόσο για τους εργαζόμενους του ΙΓΜΕ και για τη χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία η απώλεια της ευκαιρίας και του νέου ΕΣΠΑ για να τεθούν οι βάσεις μιας ουσιαστικής ανανέωσης του προσωπικού του ΙΓΜΕ, σε πρώτη φάση με τις 62 σχεδιαζόμενες συμβάσεις ορισμένου χρόνου, αλλά και με τις 130 αναγκαίες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού.

Στα λόγια όλα τα πολιτικά κόμματα ΑΠΑΙΤΟΥΝ ένα πραγματικά ουσιαστικό και αποτελεσματικό Ινστιτούτο Γεωλογικών & Μεταλλευτικών Ερευνών στα πλαίσια μιας νέας αναπτυξιακής πορείας του τόπου. Στο πλαίσιο αυτό καθίστανται ιδιαίτερα σημαντικές οι διαπιστώσεις της πρόσφατης μελέτης του ΙΟΒΕ σχετικά με τη “Συμβολή της εξορυκτικής βιομηχανίας στην ελληνική οικονομία”. Ένα από τα αποτελέσματα της μελέτης αυτής είναι η διαπίστωση της “Περιορισμένης γνώσης για το δυναμικό πρώτων υλών και τα επίπεδα αξιοποίησής τους”, και ότι “Το ΙΓΜΕ δεν έχει αξιοποιηθεί επαρκώς”.

Είναι όμως ικανή η αναγκαία αυτή πολιτική πρόταση να εγγυηθεί την ολόπλευρη και φιλολαϊκή αναδιοργάνωση και επανεκκίνηση του ΙΓΜΕ. Η απάντηση σχετίζεται από τα μέχρι σήμερα συμπεράσματα της αξιοποίηση του Ορυκτού Πλούτου, που δεν είναι θετικά τόσο σε ότι αφορά την οικονομική αποτίμηση (υπερχρεωμένες κατά καιρούς επιχειρήσεις, θαλασσοδάνεια), όσο και σε ότι αφορά την διασφάλιση της απαραίτητης κοινωνικής αποδοχής.

Και αυτό είναι μια σοβαρή παράμετρος που καθιστά αναγκαία την ουσιαστική κοιτασματολογική και μεταλλευτική ερευνητική προσπάθεια και παρουσία του ΙΓΜΕ, με διαφανή προς την κοινωνία λειτουργία, παρουσίαση αποτελεσμάτων και ενημέρωση για τους πραγματικούς όρους των μελλοντικών εκμεταλλεύσεων και των επιπτώσεών τους στο περιβάλλον. 

Εξίσου όμως επιτακτική αναδεικνύεται παράλληλα και η εξασφάλιση καλής ποιότητας και ικανοποιητικής ποσότητας υδατικών πόρων, ανανεώσιμων ενεργειακών πόρων όπως η γεωθερμική ενέργεια, η αντιμετώπιση καταστροφικών φαινομένων, όπως κατολισθήσεων, καθώς και η δημιουργία σύγχρονων γεωλογικών χαρτογραφικών υποβάθρων, κατάλληλων για όλα τα δημόσια και ιδιωτικά αναπτυξιακά έργα. 

Η αρνητική σε πολλές περιπτώσεις εμπειρία σε ότι αφορά την αποτελεσματική διαχείριση υπογείων υδάτων και γενικότερα του περιβάλλοντος με όρους αειφορίας, αποτελεί επίσης έναν πρόσθετο παράγοντα της επιβεβλημένης παρουσίας του αρμόδιου εθνικού φορέα της χώρας, του ΙΓΜΕ.     

ΚΡΙΣΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΙΓΜΕ

Αν και τα τελευταία χρόνια όλοι οι φορείς της Ακαδημαϊκής Κοινότητας (ΑΕΙ, ΤΕΙ, Ερευνητικά Κέντρα) αλλά και το ΙΓΜΕ, βρέθηκαν στο επίκεντρο πρωτοφανών χρηματοδοτικών μειώσεων και ουσιαστικής αμφισβήτησης του έργου τους, αυτή την κρίσιμη ώρα μπορούν να παίξουν ουσιαστικό ρόλο στην επανεκκίνηση της οικονομίας και την ανάπτυξη της χώρας.

Σήμερα όμως το ΙΓΜΕ είναι σε κατάσταση λειτουργικής παραλυσίας λόγω των συσσωρευμένων οικονομικών υποχρεώσεων, με το αρμόδιο Υπουργείο παραμένει παθητικός εν γένει θεατής της. Αυτή η κατάσταση θέτει το ΙΓΜΕ εκ νέου σε κίνδυνο και οδήγησε σε παραίτηση τον Πρόεδρο και τον Γεν. Δ/ντή και τελικά ολόκληρο το Δ.Σ. του Ινστιτούτου, παρά τις διαβεβαιώσεις της πολιτικής ηγεσίας για την αναγκαιότητα ύπαρξης του Ινστιτούτου.

Αντί η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΝ να προωθήσει την στελέχωση του φορέα με νέο προσωπικό, την εκτέλεση του ερευνητικού του προγράμματος, αλλά και την επίλυση των εργασιακών προβλημάτων του προσωπικού του, δημιουργεί υπόνοιες ότι μεθοδεύει νέα υποβάθμιση του Ινστιτούτου, μέσω του οικονομικού στραγγαλισμού του από τα συσσωρευμένα χρέη προς συνταξιούχους παλαιότερους συναδέλφους στο ΙΓΜΕ που έχουν δικαιωθεί δικαστικά σε επίπεδο Αρείου Πάγου.

Και επειδή σ’ αυτό τον τομέα υπάρχει μια διάχυτη προσπάθεια μετάθεσης πολιτικών ευθυνών και ενοχοποίησης των εργαζόμενων και συνταξιούχων οφείλουμε να ενημερώσουμε ότι το Συνδικάτο, έγκαιρα εδώ και μια δεκαετία πρότεινε διαδοχικές εναλλακτικές λύσεις, είτε για να αναλάβουν και οι εργαζόμενοι μέρος των υποχρεώσεων χρηματοδότησης του συμβολαίου όσο λειτουργούσε έως τον Μάιο του 2013, είτε για εξωδικαστική διαπραγμάτευση και οριστική λύση του προβλήματος με εγγυήσεις σε ορατό χρονικό ορίζοντα. 

Δυστυχώς όπως ακόμα και σε αυτές τις διάφανες και καλοπροαίρετες προτάσεις των εργαζόμενων, το ΥΠΕΝ εξακολουθεί να σιωπά αφήνοντας τις απειλές κατασχέσεων να υλοποιούνται, παραλύοντας τη λειτουργία του ΙΓΜΕ.

 Έστω και αυτή την ύστατη στιγμή, οφείλει επομένως η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΝ να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στο ΙΓΜΕ, αλλά και στο μέλλον αυτού του τόπου και να προχωρήσει σε μια γενναία αναθεώρηση της πολιτικής της απέναντι στους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και στη νέα γενιά επιστημόνων και τεχνικών αυτής της χώρας που λαχταρά να δουλέψει και να προσφέρει, και να αποτρέψει την χρεοκοπία του ΙΓΜΕ. Γιατί χρεοκοπία του ΙΓΜΕ σημαίνει και χρεοκοπία της χώρας.

Επομένως τρία είναι τα άμεσα και επείγοντα αιτήματα που πρέπει να υιοθετήσει η ΗΜΕΡΙΔΑ για να συμβάλλει όχι μόνο στην ανάδειξη του προβλήματος αλλά και στην επίλυση του:

Ø Η άμεση αντιμετώπιση του θέματος της Διοίκησης του Ινστιτούτου που οδήγησε στη λειτουργική παραλυσία του Ινστιτούτου.

Ø Η κάλυψη όλων των οικονομικών εκκρεμοτήτων του με την εκταμίευση του τακτικού του προϋπολογισμού αλλά και της έκτακτης ενίσχυσης του για την αποδέσμευση των λογαριασμών του

Ø Οι προσλήψεις νέου μόνιμου προσωπικού, που έχει εγκρίνει και εισηγηθεί η Διοίκηση του Ινστιτούτου και  άμεση έγκριση και χρηματοδότηση των έργων του ΕΣΠΑ 2014-2020

Και με αυτές τις σκέψεις και προτάσεις καλούμε όλους του συμμετέχοντες στην ημερίδα, που με την παρουσία τους δείχνουν το έμπρακτο ενδιαφέρον τους για το μέλλον και το ρόλο του ΙΓΜΕ, να τοποθετηθούν καθαρά σε αυτές και να συμμετάσχουν μαζί μας στον ανοιχτό, και γόνιμο ελπίζουμε διάλογο, που θα ακολουθήσει."

Αναδημοσίευση από syndikatoigme.blogspot