ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΑΛΙΑΝΟΣ: Ο "ΕΙΡΗΝΟΠΟΙΟΣ" ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ!

Συνέντευξη στον Μίλτο Κασσανδρή και το THINK FREE.

Δηλώνει πιστός στα ρομαντικά κίνητρα που τον ώθησαν στην ενασχόληση με την πολιτική και οι πράξεις του μάλλον το επιβεβαιώνουν. 

Ο Στέλιος Βαλιάνος αιφνιδίασε πολλούς αποφασίζοντας να είναι υποψήφιος δήμαρχος Αριστοτέλη τον Μάιο του 2019 σε έναν «καυτό» δήμο, θυσιάζοντας μία  – σύμφωνα με τα σχετικά ρεπορτάζ- σίγουρη θέση και με σοβαρές προοπτικές εκλογής στο ψηφοδέλτιο της Ν.Δ. στη Χαλκιδική για τις επόμενες εθνικές εκλογές. 

Στόχος του, όπως λέει, να ενώσει ξανά την τοπική κοινωνία σε κοινές επιδιώξεις, υπερβαίνοντας το διχασμό που ταλάνισε τη περιοχή τα τελευταία χρόνια, με επίκεντρο το ζήτημα της μεταλλουργίας χρυσού.

«Η άποψη μου είναι πως στην πολιτική μπαίνουμε για να λύνουμε προβλήματα της κοινωνίας, τελεία και παύλα», εξηγεί. «Φυσικά, συχνά υπάρχουν στην πολιτική, πάρα πολλοί, που καταλήγουν να δημιουργούν στην κοινωνία περισσότερα προβλήματα από εκείνα που καλούνται να λύσουν. 

Γι αυτό και παρατηρείται εδώ και χρόνια καχυποψία και έλλειμμα εμπιστοσύνης των πολιτών έναντι του πολιτικού κόσμου και του πολιτικού συστήματος. 

Δεν έχω την ψευδαίσθηση, πως ένας άνθρωπος θα αλλάξει συνολικά αυτή την εικόνα. Μπορεί όμως ένας άνθρωπος να κάνει τη διαφορά εντός της ακτίνας δράσης του. Και αν βρεθούν πολλοί να κάνουν το ίδιο, σε όλα τα επίπεδα του πολιτικού συστήματος, τότε αυτό μπορεί συνολικά να ξεκινήσει να ανακτά την χαμένη του αξιοπιστία.»

Αυτός ο δεδηλωμένος «ρομαντισμός» ενός σύγχρονου «ειρηνοποιού», ήταν που μας έσπρωξε να γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τον πολιτικό, τον καταξιωμένο δικηγόρο, αλλά κυρίως… τον άνθρωπο Στέλιο Βαλιάνο.

Τι σας ώθησε λοιπόν, να κάνετε την «έκπληξη» και να είστε υποψήφιος δήμαρχος Αριστοτέλη, ενώ όλοι σας υπολόγιζαν υποψήφιο βουλευτή στις εθνικές εκλογές;

Όταν θες να υπηρετήσεις την κοινωνία, οφείλεις να αφουγκράζεσαι τον τρόπο με τον οποίο η ίδια η κοινωνία σου ζητά να το πράξεις. Και τους προηγούμενους μήνες, όπου πήγαινα, βρισκόμουν όλο και συχνότερα μπροστά σε μια επαναλαμβανόμενη παραίνεση να ηγηθώ μιας ενωτικής πρωτοβουλίας Δήμο μας. 

Ανταποκρίθηκα, γιατί θέλω και πιστεύω ότι μπορώ να υλοποιήσω το ζητούμενο. Μπορεί να μοιάζει ως θυσία η υπαναχώρηση από τις φιλοδοξίες μιας κοινοβουλευτικής σταδιοδρομίας, αλλά εγώ το βλέπω περισσότερο ως καθήκον μου προς τους πολίτες που με εμπιστεύονται. Τους εμπιστεύομαι λοιπόν κι εγώ, πως θα είμαστε όλοι μαζί σ` αυτή την προσπάθεια. Ο τόπος μου, βλέπετε, έχει σπουδαίες δυνατότητες, αλλά και σοβαρά προβλήματα. 

Ένα πρόβλημα, όμως, το μεγαλύτερο απ` όλα, «αλυσοδένει» την κοινωνία και δεν την αφήνει, ούτε τις δυνατότητές της να αξιοποιήσει όσο θα μπορούσε, ούτε άλλα ζητήματά της να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά. 

Και αυτό είναι η διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής, ο διχασμός που έχει επέλθει με επίκεντρο το θέμα της μεταλλουργίας χρυσού, συχνά με ακραίες εκφάνσεις, από όλες τις πλευρές. Ξεκινώντας λοιπόν, από την κατάργηση της «ζυγαριάς», του ποιος έκανε τα πιο ακραία ή τα χειρότερα, ποιος ήταν πιο πολλές φορές θύμα ή πιο πολλές φορές θύτης, πρέπει να αντιληφθούμε, ότι όλοι εδώ ζούμε, στον ίδιο τόπο. 

Ότι έχουμε παρόμοιες ανησυχίες και όνειρα. Αν καταφέρουμε λοιπόν ως κοινωνία να βάλουμε τέλος σ` αυτό το διχασμό, να ξανακοιταχτούμε και να συζητήσουμε χωρίς προκατάληψη και χωρίς «άχτι», πρώτα μεταξύ μας, τότε πολύ ευκολότερα, όλοι μαζί, θα μπορέσουμε να βρούμε λύσεις σε όλα τα υπόλοιπα προβλήματα.

Ακόμα και στο επίμαχο;

Ναι, το πιστεύω ακράδαντα. Και σύντομα, καθώς θα εξελίσσεται η προεκλογική περίοδος, θα το αποδείξω με συγκεκριμένες προτάσεις. Μπορούμε να αποκρυσταλλώσουμε κοινές θέσεις ακόμα και στο επίμαχο ζήτημα. Πρέπει να μπορούμε όμως ταυτόχρονα να «συναντηθούμε» και «έξω» από αυτό. Να επενδύσουμε αποτελεσματικά σε όλα τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα χωρίς περιορισμούς και αποκλεισμούς. 

Νιώθω λοιπόν, ότι αυτό, το μείζον, είναι ένα πρόβλημα που θέλω και μπορώ να το λύσω. Θέλω και μπορώ να συμβάλω στο να ενωθεί η τοπική κοινωνία, γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής, ο ίδιος ο τόπος μας ενώνει. Όλους μας απασχολούν τα ίδια πράγματα και όλοι θέλουμε το καλύτερο για εμάς και τα παιδιά μας. Μπορεί να ακούγεται απλοϊκή η προσέγγιση, αλλά είναι και στην πραγματικότητα ακριβώς τόσο απλή. Ενωμένοι, θα είμαστε πιο δυνατοί και πιο αποτελεσματικοί. Στα πάντα.»

Ήσασταν από μικρός «ειρηνοποιός»;

Αισθάνομαι ότι ανήκω σε μια «ειρηνοποιό» γενιά της περιοχής μας. Ξέρετε, οι παλιότεροι θα θυμούνται τις εποχές του έντονου ανταγωνισμού μεταξύ των χωριών μας, που συχνά άγγιζαν η υπερέβαιναν τα όρια της αντιπαλότητας για όλα τα θέματα, από σοβαρά μέχρι αστεία. Από το που θα γίνει το Κέντρο Υγείας, ή ο Πυροσβεστικός Σταθμός, μέχρι το ποιο χωριό έχει τα ωραιότερα κορίτσια, ή τα σπουδαιότερα παλικάρια! Ανήκω λοιπόν, σε μια γενιά, που αυτό το ξεπέρασε. 

Μεγαλώσαμε πολλά παιδιά απ` όλα τα χωριά στα ίδια σχολεία και ίσως επειδή είχαμε και περισσότερες ευκαιρίες εξωστρέφειας, ή μετακινήσεων σε μεγαλύτερα αστικά κέντρα για σπουδές ή ακόμα για διασκέδαση, «δεθήκαμε» περισσότερο μεταξύ μας και μπορέσαμε να πορευτούμε μαζί για πολύ καιρό, απολαμβάνοντας ειλικρινά ο ένας την πρόοδο του άλλου. 

Γι` αυτό πιστεύω πως η δική μου γενιά έχει χρέος να σπάσει πρώτη τα δεσμά της στασιμότητας που προκαλεί η διχόνοια και πρωταγωνιστήσει στην αποκατάσταση της ηρεμίας και της προκοπής στον τόπο μας.

Μεγαλώσατε στην Αρναία. Με καλές αναμνήσεις;

Ναι.  Δεν έχω κανένα παράπονο από τα παιδικά μου χρόνια. Εγώ κι ο αδερφός μου είχαμε την τύχη να μεγαλώνουμε σε μια οικογένεια της λεγόμενης μεσαίας τάξης. Χωρίς ιδιαίτερα πλούτη, αλλά και χωρίς στερήσεις. Τραπεζικός υπάλληλος ο πατέρας, μοδίστρα η μητέρα, μας μάθανε την αίσθηση του μέτρου, το λεγόμενο «κουμάντο» με όριο στο χαρτζιλίκι, την αξίας της μεθοδικής δουλειάς. Αλλά γυρίζαμε και όλη την περιοχή. Γνώρισα από πολύ μικρός όλα τα μέρη του σημερινού δήμου. 

Θυμάμαι μάλιστα μια φορά, πιτσιρικάς στα Νέα Ρόδα, είχα εξαφανιστεί με μια παρέα φίλων από εκεί και καταλήξανε να με ψάχνουν φωνάζοντας από τα μεγάφωνα του χωριού. Τους κατατρόμαξα εκείνη τη μέρα…

Δεν ήσασταν το «φυτό» της τάξης που λέγαμε δηλαδή. Ήσασταν ζωηρό παιδί.

«Φυτό» με την έννοια που το λέτε όχι, αλλά ήμουν καλός μαθητής, του 19, και γενικά αγαπητός από τους δασκάλους. Μου άρεσε η μάθηση και το διάβασμα. Αλλά δεν στερήθηκα τις χαρές που μπορεί να συνοδεύουν το ανήσυχο πνεύμα της εφηβείας. 

Άλλωστε, όλοι οι νέοι στον τόπο μου είχαμε αυτή την ευλογία, να μεγαλώνουμε σε ένα φυσικό περιβάλλον που ήταν η απέραντη αυλή μας. Τα γυρίσαμε αυτά τα βουνά και τις παραλίες του τόπου. 

Τα εξερευνήσαμε σπιθαμή προς σπιθαμή. Αμέτρητα γλέντια κάναμε ως νέοι, από τα «τσαΐρια» ως τα κλαμπ της εποχής, από το «Φλου» στην Αρναία και την ντισκοτέκ «Αλαντίν» στο Παλαιοχώρι, ως τον «Ερωδιό» της Ιερισσού. Δεν μου έλλειψε η διασκέδαση.

Το «μικρόβιο» της πολιτικής το είχατε από μικρός;

Είχα θητεύσει αρκετές φορές πρόεδρος της τάξης, αν αυτό εννοείτε (γελάει). Ναι, με ενδιέφεραν από μικρό τα κοινά. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, μεγαλώνοντας δίπλα σε έναν πατέρα που ήταν 16 χρόνια δημοτικός σύμβουλος και αντιδήμαρχος. 

Αυτός μ` έμαθε πρώτος, ότι η ενασχόληση με τα κοινά είναι πρωτίστως υπηρεσία, όχι καριέρα. Κάπως έτσι ασχολήθηκα αργότερα και με την Πολιτιστική Εταιρεία της περιοχής μου και γενικά είχα πάντα ενδιαφέρον για τα θέματα του τόπου.

Και με ηγετικές τάσεις;

Κάτι αρχηγικές τάσεις, τώρα που το λέτε, τις είχα, όταν παίζαμε μπάλα πιτσιρικάδες. Αλλά ήμουν και ομαδικός παίκτης πάντα. Βασικά θυμάμαι πως δεν μου άρεσε να χάνω σε σημείο που έκλαιγα όταν έχανε η ομάδα, ειδικά άμα χάναμε «με κάτω τα χέρια», χωρίς προσπάθεια. Θύμωνα. Αλλά στην πορεία ηρέμησα και έμαθα να είμαι πιο διαλλακτικός με τις καταστάσεις. Ποτέ όμως χωρίς προσπάθεια. 

Ακόμα και σήμερα, άμα έχω ένα δυσμενές αποτέλεσμα, είτε στον επαγγελματικό στίβο, είτε στην κοινωνική μου δραστηριότητα τα βάζω με τον εαυτό μου, αν αισθανθώ πως δεν κατέβαλα εγώ το 100% της προσπάθεια που μου αναλογούσε.

Πέρα, από το πατρικό παράδειγμα, η πολιτική ενασχόληση τι άλλα ερείσματα είχε; Και το ρωτάω γιατί ενταχθήκατε μεν στη ΝΔ, αλλά δεν είστε το κλασσικό παράδειγμα στελέχους,  αυτού που λέμε «κομματικού σωλήνα». Δεν είχατε θητεία σε ΟΝΝΕΔ ΔΑΠ κλπ…

Όχι δεν είχα καμία κομματική δράση μέχρι τη στιγμή που με προσέγγισε η ΝΔ λόγω προφανώς και της επαγγελματικής μου πορείας. Ήμουν πάντα προσκείμενος ιδεολογικά σ` αυτόν τον χώρο, αλλά χωρίς κομματικές περγαμηνές, ούτε όμως και παρωπίδες. 

Άλλωστε, είχα την τύχη να θητεύσω επαγγελματικά ως νέος δικηγόρος, δίπλα στον Στέργιο Ζωγράφο, που έχει «σφραγίσει» με την προσφορά του την περιοχή ως δήμαρχος και Νομάρχης. Περιττεύει να πω, ότι αυτή η θητεία υπήρξε για μένα τύχη και «πανεπιστήμιο» από πολλές απόψεις. 

Εν πάση περιπτώσει, πέρασα από κομματικούς ρόλους στη ΝΔ, αλλά για μένα η πρόκληση πάντα ήταν η κρίση και η εμπιστοσύνη της ευρύτερης κοινωνίας, εκτός κομματικών οργάνων εννοώ. Έτσι ήρθε και η υποψηφιότητα για τη Βουλή το 2015, έτσι ήρθε και η ενασχόληση και εκλογή μου ως περιφερειακού συμβούλου Χαλκιδικής. Θεωρώ δε, ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση, τη σημερινή, για τον Δήμο Αριστοτέλη.

Πάμε λίγο πίσω πάλι. Τη δικηγορία πως την επιλέξατε;

Α, ήταν αδιαπραγμάτευτη επιλογή για μένα από τότε που συνειδητοποίησα την κλίση μου στα φιλολογικά μαθήματα στο σχολείο. Επιπλέον, είχα πάντα αυτή την αίσθηση της ανάγκης κανόνων, προκειμένου να λειτουργεί σωστά ένα οποιοδήποτε κοινωνικό μοντέλο. Έτσι ήταν η πρώτη μου επιλογή εξ αρχής η Νομική. Και μπήκα με τη δεύτερη προσπάθεια…

Η πρώτη που σας οδηγούσε;

Θα σας πω. Την πρώτη φορά πέρασα… νοσηλευτική! Και δεν είναι πως δεν θα το «είχα», που λένε. Αλλά ήμουν προσηλωμένος στη Νομική. Δεν ήθελα να κάνω τίποτα άλλο. Θα δούλευα σκληρά μέχρι να πετύχω αυτό το στόχο όπως και έγινε. Μετά ήρθαν οι σπουδές στη Θεσσαλονίκη, η θητεία σε ένα πολύ δραστήριο δικηγορικό γραφείο όπως αυτό του Στέργιου Ζωγράφου και μια πλειάδα υποθέσεων σε μια πλειάδα νομικών πεδίων. Κάπου εκεί μεσολάβησε και η στρατιωτική θητεία.

Να μαντέψω. Αεροπορία;

Λάθος μαντεψιά!  Πεζικό. Και μάλιστα σε δύσκολη θεωρητικά θητεία, στη Σαμοθράκη, που όμως για μένα εξελίχθηκε σε μια περίοδο εξαιρετικών αναμνήσεων από ένα υπέροχο νησί και φιλικών δεσμών που διατηρούνται ως σήμερα.

Όπλο και σκοπιά, ή γραφείο και μολύβι;

Το πρώτο (γελάει). Θυμάμαι το διοικητή μου τότε να με υποδέχεται και να μου λέει με σοβαρό ύφος, ότι ένας δικηγόρος σαν κι εμένα θα έπρεπε να αξιοποιηθεί στα γραφεία ως βοηθός στη διοίκηση του στρατοπέδου, αντί να τρίβει ταψιά στην κουζίνα. Φυσικά, την άλλη μέρα έτριβα ταψιά στην κουζίνα (γελάει)! Πάντως παραλίγο να γυρίσω από το στρατό με το μικρόβιο της ενασχόλησης με την τηλεόραση.

Πως έτσι;

Είχαμε γίνει πολύ φίλοι με έναν φαντάρο, το Βασίλη, που εξελίχθηκε σε σκηνοθέτη και συμμετείχε μάλιστα και σε παραγωγές του γνωστού reality survivor. Θυμάμαι τότε, τον ακολουθούσα στα τοπία της Σαμοθράκης και κάναμε βιντεοσκοπήσεις του νησιού. Το διασκέδαζα. Αλλά με το που τελείωσα τη θητεία επέστρεψα στη δικηγορία χωρίς δεύτερη σκέψη.

Καταξιωμένος δικηγόρος, περιφερειακός σύμβουλος, υποψήφιος βουλευτής στο παρελθόν, τώρα υποψήφιος δήμαρχος, ενδεχομένως και εκλεγμένος δήμαρχος σε λίγο καιρό. Υπάρχει χρόνος; Η οικογένεια «χωράει» σε όλο αυτό;

Η οικογένεια τα τελευταία χρόνια, είναι το «ορμητήριο» για όλα και η ανάπαυση απ` όλα. Ακόμα κι όταν ο χρόνος είναι περιορισμένος, προσπαθώ να είναι ποιοτικός. Αισθάνομαι ευλογημένος με τη σύζυγό μου Ευθυμία και την κόρη μου τη Δέσποινα. Προσπαθώ να είμαι ένας σύζυγος και πατέρας αντάξιος του προτύπου που είχα από τον δικό μου πατέρα. 

Και την ημέρα που αποφάσισα να είμαι υποψήφιος δήμαρχος Αριστοτέλη, πρώτα την κόρη μου γύρισα και κοίταξα. Και είπα στον εαυτό μου, πως αν μου δώσουν την ευκαιρία η συμπολίτες μου, δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα πράγμα: κανένα όραμα δεν συγκρίνεται με την έγνοια να έχουν η Δέσποινα και όλα τα παιδιά, σε όλα τα χωριά του δήμου μας, έναν τόπο που θα χαίρονται να ζουν, να δημιουργούν και να φτιάξουν αύριο τις δικές τους οικογένειες…

Στην δημοσίευση της συνέντευξης του υποψήφιου δημάρχου Αριστοτέλη υπάρχουν φωτογραφίες από το προσωπικό άλμπουμ της ζωής του, τις οποίες μπορείτε να δείτε κάνοντας κλίκ ΕΔΏ.