Ο διεθνούς φήμης Έλληνας γεωλόγος Νικόλαος Αρβανιτίδης
έγραψε σε μια πρόσφατη δημοσίευση στην προσωπική του σελίδα στο f/b:
“Ο χρυσός με τα 39
χιλιοστά του γραμμαρίου που χρειάζεται κατασκευαστικά κάθε κινητό τηλέφωνο
βρίσκεται στα κοιτάσματα της ΒΑ Χαλκιδικής…
Ο άργυρος (ασήμι) με
εφαρμογές στη ιατρική τεχνολογία και φωτοβολταϊκά υπάρχει σήμερα σε
κοιτασματολογικές συγκεντρώσεις σε κοιτάσματα της ΒΑ Χαλκιδικής…
Ο χαλκός με τα 70 κιλά
που χρειάζεται κάθε ηλεκτρικό αυτοκίνητο φιλοξενείται σε κοιτάσματα της ΒΑ
Χαλκιδικής (Σκουριές)….
Ο ψευδάργυρος, ο
μόλυβδος με τις πολλές βιομηχανικές εφαρμογές τους βρίσκεται (ειδικά κράματα,
μπαταρίες) σε κοιτάσματα της ΒΑ Χαλκιδικής (Ολυμπιάδα, Μαύρες Πετρες,
Πιαβιτσα)…»
Μαθαίνουμε λοιπόν από τα πλέον έγκυρα επιστημονικά χείλη,
όπως είναι του κ. Αρβανιτίδη, πως τα ταπεινά μεν, πολύτιμα δε μέταλλα, κάνουν
την διαφορά με την χρησιμοποίηση τους στην καθημερινή ζωή ενός ανθρώπου που ζεί
μέσα στις ανέσεις μιας εξελιγμένης τεχνολογικά κοινωνίας.
Κατά ευτυχή σύμπτωση, μάλιστα, μια πεντάδα κρίσιμων όσων και
εξαιρετικά χρήσιμων ορυκτών πόρων για τις ανάγκες του συνόλου της ανθρωπότητας
(χρυσός, χαλκός, ασήμι, μόλυβδος, ψευδάργυρος) υπάρχουν στο πλούσιο κοιτασματολογικό δυναμικό
της ΒΑ Χαλκιδικής. Και είναι αυτά που κάνουν το συγκεκριμένο πεδίο τόσο
ελκυστικό σε μεταλλευτικές επενδύσεις τα τελευταία 15 χρόνια.
Και χαρακτηρίζουμε πολύτιμα τα ορυκτά, όπως και η "EΛΛΗΝΙΚΌΣ ΧΡΥΣΟΣ" στην
πρόσφατη καμπάνια της, καθώς η χρησιμότητα τους τίθεται πλέον στην υπηρεσία της
δημόσιας υγείας με εφαρμογές για την αντιμετώπιση σκληρών ασθενειών όπως ο
καρκίνος για παράδειγμα (Kάντε κλικ επάνω σ' αυτόν τον σύνδεσμο www.tosopolytima.gr).
Επομένως, αν δεν υπήρχαν τα μέταλλα πολύ απλά δεν θα υπήρχε
η διαρκής εξέλιξη στην ζωή μας, τουλάχιστον έτσι όπως ορίζεται στις μέρες μας
με την ανάπτυξη και την πρόοδο του βιοτικού επιπέδου ακόμη και για εκείνους που
στέκονται επικριτικά απέναντι στην εξορυκτική δραστηριότητα.
Το ερώτημα είναι ένα: Θα μπορούσαν κάποιοι να γυρίσουν στην
εποχή του homo erectus,
όπου τα εργαλεία που χρησιμοποιούσε ο άνθρωπος εκείνης της εποχής για να βρεί
τροφή ήταν από ξύλο και οστά; Ένα ερώτημα σαφέστατα ρητορικό.
Επομένως, είναι απολύτως ανεδαφική και η άποψη που θέλει να
είναι αρεστά τα μεταλλεύματα που παράγονται μακριά από την αυλή, το σπίτι ή τον
τόπο μας γιατί αυτά που βγάζουμε εμείς μας… λερώνουν το περιβάλλον.
Αυτά είναι λόγια του αέρα και ανήκουν σε μια άλλη εποχή,
όπου η μεταλλευτική δεν διεξάγονταν με την υπευθυνότητα και την αυστηρή
νομοθεσία που την πλαισιώνει, όπως σήμερα.
Στις μέρες που ζούμε η λογική «το ξένο (μετάλλευμα) είναι
πάντα πιο καλό και επιθυμητό» δεν έχει να προσφέρει πλέον κάτι, εκτός από
εκείνους που το εισάγουν…
Η Ελλάδα μας πρέπει
να αξιοποιήσει από χθες τους ορυκτούς πόρους που διαθέτει στο υπέδαφος της. Και
ας έχει αργήσει. Απλά πρέπει όλοι εμείς να απαντήσουμε με ειλικρίνεια στα παρακάτω ερωτήματα:
Ξύλινα κάρα ή ηλεκτροκίνητα αυτοκίνητα; Φρυκτωρίες με φωτιές για την επικοινωνία μακρινών αποστάσεων
ή smartphones τελευταίας γενιάς;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου