Του Κ.Ν. Σταμπολή
Η πράσινη ατζέντα της νεοτοποθετηθήσας Ευρωπαϊκής Επιτροπής
της Ούρσουλα φόν ντερ Λάιεν,το γνωστό green new deal, που με τόσες φανφάρες και
τυμπανοκρουσίες ανακοίνωσε στις 11 Δεκεμβρίου, μπορεί να δημιούργησε ένα κύμα
ευφορίας και προσδοκίας στις περισσότερες χώρες της ΕΕ όμως μέχρι στιγμής δεν
έτυχε της αναμενόμενης θετικής υποδοχής από τις μεγάλες οικονομίες του πλανήτη
αλλά και από την βιομηχανία.
Ως γνωστό το φιλόδοξο σχέδιο των 49 σημείων- για
να μην ξεχνάμε την Λουθηριανή μας παράδοση- έχει ως στόχο να "προσαρμόσει την οικονομία της Ευρώπης στις ανάγκες
του πλανήτη", δηλαδή στην ριζική μείωση ή και πλήρη εξάλειψη των εκπομπών
αερίων του θερμοκηπίου.
Αυτό προϋποθέτει άμεσα την υιοθέτηση αυστηρότερων ορίων στις
εκπομπές καυσαερίων, την σταδιακή απόσυρση των ηλεκτροπαραγωγικών μονάδων
καύσης άνθρακα και λιγνίτη, την παραγωγή ενέργειας μόνο από Ανανεώσιμες Πηγές
Ενέργειας (ΑΠΕ), αλλαγές στην φορολογία και την θέσπιση νέων κανόνων για τις
επιχειρήσεις.
Πέρα από την προφανή στροφή σε καθαρά καύσιμα και τα μέτρα
που πρέπει να ληφθούν από όλες τις χώρες μέλη ώστε να επιτευχθεί ο απαιτούμενος
ενεργειακός μετασχηματισμός, ο απώτερος στόχος του Ευρωπαϊκού master plan είναι
η επίτευξη μηδενικού ισοζυγίου άνθρακα μέχρι το 2050, δηλ. μια "κλιματική
ουδέτερη ήπειρο" όπως αναφέρει σε δική της φρασεολογία η Επιτροπή.
Ήδη
από την πρώτη ημέρα που ανακοινώθηκε η
εν λόγω συμφωνία υπήρξαν έντονες αντιδράσεις, τόσο από κράτη μέλη όπως λχ. η
Πολωνία και η Τσεχία που θα δούν την ανθρακική παραγωγική τους βάση να
εξαφανίζεται, (με την Ελλάδα να μην αντιδρά στο ελάχιστο, έχοντας πάρει το
φάρμακο της κατά την πολυετή οικονομική κρίση και άρα να έχει μάθει το μάθημα
της) όσο και από την βιομηχανία, η οποία λόγω της νέας φορολογίας και των
περιβαλλοντικών περιοριστικών μέτρων θα δει την ανταγωνιστικότητα της, σε
διεθνές επίπεδο, να υποσκάπτεται και να χάνει έδαφος προς όφελος των
ανταγωνιστών της.
Στον αντίποδα του σκεπτικισμού που αναπτύσσεται για τις
πιθανότητες επιτυχίας της πράσινης ευρωπαϊκής συμφωνίας εκπρόσωποι της Κομισιόν
αντιτάσσουν πως οι προβλεπόμενες επενδύσεις, περί τα €250 δισεκ. κατ έτος, θα
επιφέρουν μια άνευ προηγουμένου αναδιάταξη και αναβάθμιση της οικονομίας, κάτι
που δεν έχουμε δει τα τελευταία 50 χρόνια.
Δεδομένου ότι η ανάπτυξη και ο
πληθωρισμός της Ευρωζώνης έχουν καθηλωθεί σε χαμηλά επίπεδα την τελευταία
δεκαετία, το "πράσινο σχέδιο"
αποτελεί το είδος συστημικής αλλαγής φιλοσοφίας που θα μπορούσε να αλλάξει την
πορεία της οικονομίας, παρατηρούν οι υποστηρικτές του σχεδίου. Επιπλέον,
συμπληρώνουν, τα σημερινά ιστορικά χαμηλά επιτόκια προσφέρουν ιδανικές συνθήκες
για μεγάλες επενδύσεις.
Ομως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά αφού οι αλλαγές
στο ρυθμιστικό πλαισίο και στη φορολογία θα υποχρεώσουν ορισμένες βιομηχανίες
να μειώσουν δραστικά τις δαπάνες τους και να αναστείλουν τα όποια επενδυτικά
τους σχέδια. Αυτό θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην απώλεια θέσεων εργασίας χωρίς
αυτές να μεταφερθούν σε άλλους τομείς.
Εκπρόσωποι της βιομηχανίας και μεγάλων επιχειρήσεων
υποστηρίζουν με επιχειρήματα, ότι υπάρχει ο πολύ υπαρκτός κίνδυνος να μην
μπορέσει η ΕΕ να πλησιάσει τους υπέρ- φιλόδοξους στόχους που θέτει και
αντιθέτως να καλλιεργήσει αβεβαιότητα, να αυξήσει σημαντικά το κόστος για τις
επιχειρήσεις και να εντείνει τις εμπορικές διαμάχες.
Αυτές, όπως τονίζουν, θα
προέλθουν με μαθηματική ακρίβεια εάν η Κομισιόν επιμείνει στα παράλογα σχέδια
της να επιβάλλει "φόρο άνθρακα" σε προϊόντα απο τρίτες χώρες που δεν
πληρούν τα νέα πράσινα κριτήρια της και την φιλοσοφία της για "κλιματική ουδετερότητα".
Οι χώρες αυτές, στην ουσία αμυνόμενες, θα επιβάλλουν με την σειρά τους δικούς
τους φόρους στην εισαγωγή προϊόντων από την ΕΕ.
Αυτό θα έχει καταστροφικές
συνέπειες για το παγκόσμιο εμπόριο και θα αποβεί εις βάρος της Ευρωπαϊκής
οικονομίας. Όπως υποστηρίζουν επιχειρηματικοί παράγοντες από τις χώρες των
BRICS «η προσπάθεια των Βρυξελλών να φέρουν τον υπόλοιπο κόσμο στα μέτρα τους
θα αποτύχει παταγωδώς γιατί οι χώρες μας δεν έχουν το παραμικρό κίνητρο να
ακολουθήσουν τις περιβαλλοντικά ορθές πολιτικές της Ευρώπης την στιγμή που
εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν το φάσμα της πείνας και της φτώχειας». Με την
φράση αυτή να περικλείει όλο το νόημα της τρέχουσας αντιπαράθεσης μεταξύ του
πλούσιου Βορειά και του πτωχού Νότου.
Μπορεί για πολλές από τις χώρες της ΕΕ και τους
ευκατάστατους και καλοζωισμένους κατοίκους τους η διάσωση των δασών και της
βιοποικιλότητας και η ανάσχεση της Κλιματικής Αλλαγής να αποτελούν απόλυτη
προτεραιότητα και την "κλιματική έκτακτη ανάγκη" να έχει αναδειχθεί
σε ύψιστο ηθικό διακύβευμα, όμως για τις περισσότερες άλλες χώρες του πλανήτη
αυτά αποτελούν ψιλά γράμματα και ιδέες και πρακτικές που υποσκάπτουν την ίδια
τους την ανάπτυξη.
Για αυτό πολλοί ηγέτες και αρχηγοί κρατών όπως ο Jair
Bolsonaro της Βραζιλίας, ο Joko Widodo της Ινδονησίας,ο Mahathir Mohammad της
Μαλαισίας και ο Scott Morrison της Αυστραλίας είναι λίαν επικριτικοί της
Πράσινης Ευρωπαϊκής Συμφωνίας και στην προσπάθεια της Ευρώπης να προβάλλει και
να επιβάλλει τις περιβάλλοντικές της αξίες μέσω του εμπορίου. Με αρκετούς από
τους ηγέτες σε Αφρική και Ασία να ομιλούν ανοικτά για μια νέο - αποικιοκρατική
Ευρωπαϊκή αντίληψη και πρακτική με δήθεν αφορμή την Κλιματική Αλλαγή.
Με το περιβαλλοντικό χάσμα μεταξύ Ευρώπης και του υπόλοιπου
κόσμου να αυξάνεται ημέρα με την ημέρα, η δραστήρια κα Φον ντερ Λάιεν και η
Επιτροπή της κινδυνεύουν πολύ σύντομα να βρεθούν αντιμέτωποι με ένα διογκούμενο
κύμα δυσπιστίας και αμφισβήτησης.
Μια πρόγευση πήραν στις 15 Δεκεμβρίου στην
Μαδρίτη, στη συνάντηση των Ηνωμένων Εθνών για το Κλίμα, COP 25, όταν οι
περισσότερες χώρες καταψήφισαν το Άρθρο 6, που θα επέβαλλε τους νέους κανόνες
για την κατανομή των πιστοποιητικών δικαιωμάτων άνθρακα, απαραίτητο εργαλείο
για να ξεκινήσει την λειτουργία της η διεθνής αγορά και μέσω αυτής, εκτιμάται,
ότι θα επέλθει σταδιακά μείωση των εκπομπών σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αναδημοσίευση από energia.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου