ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΒΑΜΒΆΚΙ ΑΠΟ ΤΗΝ... ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΙ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη που παράγει βαμβάκι. Κι αντί, γύρω από αυτό το συγκριτικό πλεονέκτημα να δημιουργηθεί μια αλυσίδα αξίας, προς όφελος της οικονομίας και της κοινωνίας, εμείς εξάγουμε το βαμβάκι στη Γερμανία, εκεί γίνεται η επεξεργασία και συχνά μετά το επανεισάγουμε. 

Την τραγική διαχείριση που κάναμε ως χώρα με τον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας ο οποίος πριν από είκοσι χρόνια απασχολούσε 200.000 ανθρώπους επικαλέστηκε χθες σε εκδήλωση του ΙΟΒΕ ως παράδειγμα για την διαχρονική απουσία βιομηχανικής πολιτικής στην Ελλάδα ο Μιχάλης Στασινόπουλος, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Viohalco και επικεφαλής της Ελληνικής Παραγωγής.

Το έκανε και για να δείξει ότι η μεταποίηση λειτουργεί για μια χώρα όπως η “αντιστάθμιση κινδύνου” για μια επιχείρηση. Την καθιστά πιο στέρεη, πιο ασφαλή, με μεγαλύτερες αντοχές στην περίπτωση εξωγενούς σοκ. Και μόνο χώρες που έχουν επιτυχημένες επιχειρήσεις μπορούν να αντλήσουν οφέλη από μια κρίση.

Η μεταποίηση είναι ένας από τους άξονες που εξετάζει να συμπεριλάβει στις προτάσεις της για το νέο παραγωγικό μοντέλο της χώρας η επιτροπή Πισσαρίδη.

Κάποιοι αντιτείνουν ότι με τόσες χιλιάδες επιχειρήσεις και εργαζόμενους να απειλούνται, ο αναπροσανατολισμός της οικονομίας ας περιμένει. Η ένσταση είναι λάθος. Είναι οι μεγάλες κρίσεις που παρέχουν την ευκαιρία για ανασύνταξη. Όταν όλα βαίνουν καλώς, λείπει η πίεση που κάνει δυνατή την ριζική μεταβολή.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι από την Ελλάδα έχουν φύγει τα μυαλά και η δημιουργικότητα. “Το αντίθετο. Συνεχίζουμε όμως να έχουμε όμως τεράστιο έλλειμμα στην διασύνδεση μεταξύ ακαδημαϊκών, ερευνητών και βιομηχανίας”, όπως ανέφερε ο κ. Στασινόπουλος. Με άλλα λόγια ενώ στο Ισραήλ μια καλή ιδέα είναι πολύ πιθανόν να γίνει προϊόν, στην Ελλάδα κάτι τέτοιο δεν παίζει. Έπειτα είναι οι στρεβλώσεις του πολύ υψηλού ενεργειακού κόστους, του επίσης πολύ υψηλού μη μισθολογικού κόστους, κλπ.

Τα παραπάνω είναι γνωστά, λείπει η λύση τους. Επιμένουμε να βλέπουμε την μεταποίηση σαν ένα απλό τομέα της οικονομίας, όπως ο τουρισμός. “Η μεταποίηση δεν είναι ένας τομέας, είναι ένα ολόκληρο σύστημα τομέων, καθένας από τους οποίους έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, το δικό του αναπτυξιακό προφίλ, όπως και το δικό του προφίλ ρίσκου. Είναι τελείως διαφορετικό για παράδειγμα το προφίλ της φαρμακοβιομηχανίας, από αυτό των οικοδομικών υλικών ή των υλικών συσκευασίας. Είναι εντελώς διαφορετικό το προφίλ της κλωστοϋφαντουργίας από την αυτοκινητοβιομηχανία ή τα προϊόντα πολυτελείας”, σημείωσε χαρακτηριστικά ο κ. Στασινόπουλος.

Στην πραγματικότητα η επόμενη ημέρα δεν έχει διλήμματα παρά μόνο ερωτήματα. Χρειαζόμαστε άμεσα ένα νέο αφήγημα. Η μεταποίηση, λόγων της σημαντικής πολλαπλασιαστικής της επίδρασης έχει μεγάλη συμβολή και στο εθνικό εισόδημα και στην απασχόληση και μάλιστα με σταθερές και ποιοτικές θέσεις εργασίας.

"Είναι ενδεικτικό ότι τη δεκαετία της κρίσης 2009-2019, χωρίς καμία ουσιαστική κρατική υποστήριξη και χάρη στον αγώνα των ίδιων των επιχειρηματιών και του πολύ υψηλού επιπέδου επιστημονικής και τεχνικής κατάρτισης των εργαζομένων της, οι εξαγωγές μεταποιητικών προϊόντων αυξήθηκαν κατά 64%, φτάνοντας το 2019 σχεδόν τα 20 δις. ευρώ, δηλαδή περισσότερα από τον τουρισμό", ανέφερε ο κ. Στασινόπουλο. 

Και προσέθεσε ότι η στροφή προς την παραγωγή διεθνώς εμπορεύσιμων αγαθών είναι στρατηγικής σημασίας, γιατί ενισχύει τη χώρα όχι μόνο οικονομικά αλλά και γεωπολιτικά.  

Αναδημοσίευση από liberal.gr