ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ: ΜΙΑ ΔΥΣΚΟΛΗ ΛΕΞΗ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ COVID-19

Δύο είναι οι μεγαλύτερες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, κατά την γνώμη μας.

Η πρώτη παθογένεια είναι αυτή που θέλει τους Έλληνες γονείς να ονειρεύονται τα παιδιά τους επιστήμονες, ανεξάρτητα αν έχουν ή όχι τις δυνατότητες ή την θέληση για να σπουδάσουν στην ανώτατη εκπαίδευση.

Η δεύτερη παθογένεια και ίσως σοβαρότερη είναι αυτή που θέλει κάποιους να έχουν καλύτερη γνώση, άποψη και κρίση για τους πάντες και τα πάντα, ακόμη και σε σχέση με εκείνους που έχουν εξειδικευτεί στα θέματα της... αξιολογικής κρίσης τους.

Στον καιρό του κορωνοϊού, ελλείψει καφενείων και άλλων χώρων ευρύτερης κοινωνικής συνάθροισης, «κυψέλες» επώασης τέτοιων κρίσεων έχουν μετατραπεί πανέμορφα παντοπωλεία, μπακάλικα και ,μεγάλα σουπερμάρκετ.

Μάλιστα, σε αγαπημένο θέμα ανταλλαγής κρίσεων και επικρίσεων έχει εξελιχτεί για παράδειγμα, η οικονομική στήριξη του δημόσιου συστήματος υγείας και των κοινωνικών δομών της πολιτείας από απλούς ιδιώτες και ιδιωτικές εταιρείες.

Σχόλια του στυλ: «Έλα τώρα. Σιγά την δωρεά που έκανε ο τάδε. Τι είναι 2 μονάδες ΜΕΘ για την περιουσία του; Παραπάνω έπρεπε να δώσει, άσε που το έκανε για διαφήμιση…», είναι αυστηρά για πρωινή κατανάλωση, αφού όσοι και όσες διατυπώνουν τέτοιες απόψεις όσο περνάει η ώρα ανεβάζουν στροφές και… βλέπουν μέχρι και απόπειρες εξαγοράς του ΕΣΥ προς ίδιον όφελος!!!

Το ό,τι λησμονιέται από τους παραπάνω σχολιαστές, η σκληρή υγειονομική – ανθρωπιστική κρίση, που έχει προκαλέσει παγκοσμίως ο covid -19, το ό,τι η Ελλάδα είναι μια πτωχευμένη οικονομικά χώρα και πως κάποιοι ιδιώτες έβαλαν, για ακόμη μια φορά, τα δυνατά τους για να στηρίξουν όπως μπορούν το ανύπαρκτο ΕΣΥ της χώρας μας και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, παρά και τα δικά τους μείζονα οικονομικά προβλήματα, είναι κάτι που πρέπει να… πιστωθεί στους «κατακτητές» αυτού του ιδιότυπου παράλληλου σύμπαντος.

Μέχρι εδώ όμως.

Έως ότου βρεθεί το… εμβόλιο για την εμπάθεια, την αχαριστία, την αγνωμοσύνη και την αδυναμία έκφρασης ενός ταπεινού «ευχαριστώ», απέναντι σε πρόσωπα και εργασιακές κοινότητες ανθρώπων που αγαπούν την προσφορά και την στήριξη σε δύσκολες στιγμές, θα πρέπει όσοι έχουν τόσο εύκολη τέτοιου είδους... κριτική να κυκλοφορούν με τις δικές τους περγαμηνές έμπρακτης κοινωνικής στήριξης.

Αν αυτές είναι γεμάτες στοιχεία από πράξεις αγάπης και στήριξης προς τον συνάνθρωπο και την πολιτεία, τότε ναι να εκφράσουν τις όποιες αντιρρήσεις έχουν με επιχειρήματα και όχι με κραυγές και συνθήματα.

Επειδή η εμπειρία μας έχει διδάξει πόσο άγνωστη, ως κουλτούρα και στάση ζωής είναι αυτή η πρακτική σ’ αυτούς τους ιδιόρρυθμους σχολιαστές, πόσο μάλλον η συγκρότηση μιας έστω ταπεινής «λίστας ανθρωπιάς», θα μπορούσε να θεωρηθεί αποδεκτή ως απόδειξη αγάπης και αλληλεγγύης, ακόμη και η προσφορά ενός καρβελιού ψωμιού σε κάποιον που δεν έχει 0,60 λεπτά του € για ν’ αγοράσει.

Πράγμα απίθανο, αλλά ποιος ισορροπημένος άνθρωπος δεν εύχεται να πολλαπλασιαστούν τέτοιες συμπεριφορές, που αμβλύνουν κοινωνικές αδυναμίες, αδικίες και ανισότητες;

Επίσης, ας μην φοβόμαστε και να μην ντρεπόμαστε λόγω υπέρμετρου εγωισμού ή εκφοβισμού να λέμε το «ευχαριστώ».

Αυτή η απλή έκφραση ευγνωμοσύνης μπορεί να δώσει τεράστια δύναμη και νέο κίνητρο επίσης σ’ αυτόν που ανοίγει την καρδιά του για να συνεχίσει να δίνει από το περίσσευμα του πορτοφολιού του για να στηρίξει συνανθρώπους του.

Αξίζει εξίσου πάρα πολλά ένα «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ». Ιδίως όταν πηγάζει μέσα από την ψυχή.