Στην Χαλκιδική για ένα πράγμα δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει, ανεξαρτήτως πολιτικών και άλλων πεποιθήσεων: Δεν γίνονται μεγάλα έργα.
Έργα τα οποία αποδεδειγμένα τα χρειάζεται η Χαλκιδική και οι κατά τόπους κοινωνίες της χερσονήσου, καθώς η οικιστική και τουριστική ανάπτυξη που γνώρισε όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν συμβάδισε ποτέ με αντίστοιχα έργα οδοποιίας, υγειονομικής περίθαλψης, ύδρευσης, αποχέτευσης, διαχείρισης απορριμμάτων και ηλεκτροδότησης. ‘
Όπως επίσης και έργα που θα ανέβαζαν την ποιότητα του παρεχόμενου τουριστικού προϊόντος, όπως για παράδειγμα μεγάλα έργα ελλιμενισμού πλοίων και μικρών αεροσκαφών σε μια περιοχή, που προ covid -19 δεκαπλασίαζε τον πληθυσμό της κατά την καλοκαιρινή περίοδο.
Εδώ που έχουμε φτάσει, μετά από 3 μνημόνια και μια τρομερή υγειονομική και οικονομική κρίση είναι κυριολεκτικά χάσιμο χρόνου να καταφεύγουμε σε διαπιστώσεις και αναθέματα γι’ αυτά που δεν έκαναν παλιότεροι πολιτικοί άρχοντες και προηγούμενες διοικήσεις δήμων και αντιπεριφερειών.
Επίσης, δεν χωράει καμία γκρίνια ή προσέγγιση του τύπου: «γιατί γίνεται υδατοδρόμιο στην Κασσάνδρα και όχι στα Νέα Ρόδα ή την Ουρανούπολη;».
Να γίνει το υδατοδρόμιο στο Κάνιστρο της Κασσάνδρας. Και εκεί Χαλκιδική είναι. Αλλά να αρχίζουν και όλες οι απαιτούμενες ενέργειες για να γίνει και ένα υδατοδρόμιο στον Δήμο Αριστοτέλη, που διαθέτει όλα τα τυπικά προσόντα για να γίνει το επίκεντρο υψηλότατου επιπέδου θεματικού τουρισμού στην Βόρεια Ελλάδα, όλο τον χρόνο.
Συν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που διαθέτει ο Δήμος για βιώσιμη ανάπτυξη και σε άλλες παραγωγικές δραστηριότητες, όπως αλεία, κτηνοτροφία, μελισσοκομία, μεταλλεία κ.α.
Τα μεγάλα όσο και αναγκαία έργα για να προχωρήσουν απαιτείται σχέδιο, στρατηγική, αποφασιστικότητα και πίεση προς τα κέντρα αποφάσεων και φυσικά οικονομικοί πόροι που είναι το βασικό ζητούμενο.
Στην χρονική περίοδο που βρισκόμαστε είναι ξεκάθαρο πως για να ξεκολλήσει το κάρο από την αδράνεια και την στασιμότητα απαιτείται κοινή δράση και σύμπραξη του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, έτσι ώστε να παρακαμφθούν οι γνωστές δυσκολίες που κάνουν την επίτευξη τέτοιων στόχων να θυμίζουν το κυνήγι του χαμένου θησαυρού.
Τα έργα ΣΔΙΤ (Σύμπραξης Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα) είναι έργα που όπως έχει δείξει η εμπειρία μέχρι σήμερα κάνουν την διαφορά σε θέματα διαφάνειας και καλών πρακτικών στις διαγωνιστικές διαδικασίες.
Ως ένα τέτοιο έργο «πιλότος» για την Χαλκιδική εκλαμβάνεται το έργο του φράγματος στον ποταμό Χαβρία, του οποίου ολοκληρώθηκε ο διαγωνισμός τον περασμένο Νοέμβριο με χρόνο κατασκευή τα 3 χρόνια και προϋπολογισμό κόστους κοντά στα 100 εκατομμύρια ευρώ.
Ένα έργο που αναμένεται να συμβάλλει τα μέγιστα στο πρόβλημα της λειψυδρίας που αντιμετωπίζει ολόκληρη η Χαλκιδική, κυρίως τα παράλια της κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.
Ομοίως θα μπορούσε να κινηθεί και η Διοίκηση του Δήμου Αριστοτέλη σε συνεργασία με την Αντιπεριφέρεια Χαλκιδικής για την δρομολόγηση και κατασκευή και άλλων έργων πνοής στην κυριολεξία, ιδίως όταν έχουν στο πλευρό της εταιρείες, όπως η Ελληνικός Χρυσός, που δραστηριοποιούνται στην περιοχή και μέσω του προγράμματος Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης δεσμεύονται και επιθυμούν να συμβάλλουν με μεγάλα χρηματικά ποσά στην αναβάθμιση της ποιότητας ζωής τόσο των μόνιμων κατοίκων όσο και των επισκεπτών του.
Τέτοιες ευκαιρίες επιβάλλεται να κερδηθούν.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου