Αν υπάρχει κάτι που αφήνουν ως σοβαρό δίδαγμα στην Ελληνική κοινωνία πολιτική και οικονομική σκηνή με τα κορυφαία γεγονότα των 2 τελευταίων ετών (υγειονομικά, φυσικές καταστροφές, προσφυγική κρίση) είναι πως καμία μείζονα δυσκολία δεν μπορεί να ξεπεραστεί χωρίς την συνέργεια και την σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
Παράλληλοι και ξεχωριστοί δρόμοι ανάμεσα τους δεν υπάρχουν πια. Ούτε βεβαίως λογικές και πρακτικές αλληλοεξόντωσης στην χειρότερη και αλληλοεμπαιγμού στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Δεν γίνεται πλέον στον καιρό της ψηφιοποίησης ένα κράτος που σέβεται τον φορολογούμενο πολίτη και ιδιώτη επιχειρηματία να μην του παρέχει όλα τα δυνατά εφόδια και λύσεις, έτσι ώστε αυτός ο πολίτης να μπορεί να έχει διαρκή και γιατί όχι βελτιωμένη φοροδοτική ικανότητα και ευχέρεια, που χάρη σ’ αυτή εμπλουτίζεται το κρατικό ταμείο.
Και αντίστοιχα, δεν νοείται ένας πολίτης και ιδιώτης επιχειρηματίας που νοιάζεται για την ποιότητα των παρεχόμενων προς εκείνον υπηρεσιών από το κράτος να μην είναι συνεπής και έντιμος στις υποχρεώσεις του προς εκείνο.
Στην μεγάλη εικόνα αυτής της διαπίστωσης μπαίνει το σύνολο της κοινωνίας και της οικονομίας με όλες τις καίριες παραμέτρους και προϋποθέσεις που συμβάλουν στην ομαλή εξέλιξη και ανάπτυξη τους.
Για παράδειγμα, ακούγεται ως αδιανόητο στις μέρες μας να προχωρούν οι ελεγκτικές υπηρεσίες της πολιτείας στο κλείσιμο μιας γαλακτοβιομηχανίας, μιας φαρμακοβιομηχανίας ή μιας κολοσσιαίας ξενοδοχειακής μονάδας, μέσω της ταυτόχρονης επιβολής υπέρογκων προστίμων και δικαστικών διώξεων, επειδή το νερό που διαρρέει τις εγκαταστάσεις τους πριν συνδεθεί με τον βιολογικό δεν είναι 5 ή 10 φορές πιο καθαρό από το πόσιμο.
Δεν συζητιέται η περιβαλλοντική μέριμνα και φροντίδα που οφείλουν να τηρούν με κάθε ευλάβεια και προσήλωση κάθε είδους βιομηχανίες και εν προκειμένω οι παραπάνω. Συζητιέται η έλλειψη λογικής και ευρύτερης αντίληψης αναφορικά με τις επιπτώσεις που προκαλούνται από την εφαρμογή εκείνων των νόμων που κλείνουν εύρωστες οικονομικά βιομηχανίες προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερες πληγές τόσο στο περιβάλλον όσο και στην κοινωνία.
Το περιβάλλον πρέπει και έχει καθήκον να το φροντίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτός που επιχειρεί και αφήνει το αποτύπωμα του μέσα σε πλαίσια συγκεκριμένης και αδειοδοτημένης λειτουργίας.
Το κράτος με τους νόμους και τις διοικητικές υπηρεσίες που καλούνται να τους εφαρμόσουν πρέπει να λειτουργούν στην κατεύθυνση της βελτίωσης της λειτουργίας του εκάστοτε ιδιώτη με όρους και προϋποθέσεις που συμβάλουν σε αυτό που οι πάντες λαχταρούν να αποκαλούν βιώσιμη ανάπτυξη, αλλά λίγοι μπορούν να το υπηρετήσουν, όπως φαίνεται είτε από άγνοια, είτε από πάσης φύσης σκοπιμότητα.
Αν κλείσεις μια γαλακτοβιομηχανία χωρίς να την έχεις πρωτύτερα βάλει με τους μηχανισμούς σου στο κανάλι της αναβάθμισης της περιβαλλοντικής φροντίδας και συμπεριφοράς της κλείνεις ταυτόχρονα και μονάδες της ελληνικής κτηνοτροφικής και αγροτικής παραγωγής. Μετά γίνεσαι έρμαιο των εισαγωγών και πάει λέγοντας.
Είναι αλήθεια πως τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει προσπάθειες από την πλευρά της πολιτείας έτσι ώστε να εκσυγχρονιστεί η νομοθεσία, που αφορά την εκάστοτε επιχειρηματική – επενδυτική δραστηριότητα με τις επιταγές του σήμερα και του αύριο και απαιτεί εργώδεις προσπάθειες έτσι ώστε το καράβι της οικονομικής ανάπτυξης να πλεύσει σε πιο ασφαλή και ήρεμα νερά.
Νερά που άλλωστε ζητούν Έλληνες και ξένοι επενδυτές για να «ελλιμενίσουν» τα δικά τους κεφάλαια στην πολλά υποσχόμενη ελληνική οικονομία, με μια σύγχρονη και άρτια νομοθεσία να παραμένει καίριο ζητούμενο ασφαλούς πλεύσης.
Τα προηγούμενα χρόνια το ζήσαμε πάρα πολύ έντονα. Επιχειρήσεις και εταιρείες με χιλιάδες άτομα προσωπικό να κλείνουν και την ίδια στιγμή να ανοίγουν καριέρες με ατομικά οφέλη πολιτικά και οικονομικά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου