ΝΑΥΠΗΓΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ: ΕΠΕΣΕ ΚΙ ΑΥΤΗ ΘΥΜΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΥ

Του Γιώργου Κράλογλου

Στα δικαστήρια τα σχέδια για αναγέννηση της ναυπηγικής βιομηχανίας. Κατά τα άλλα, ζητάμε επενδύσεις που θα φέρουν πίσω και τους Έλληνες εξωτερικού...

Ο λόγος για τη νέα φάση του 40χρονου "σήριαλ" με τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά η διάλυση των οποίων ξεκίνησε το 1980 με το σύνθημα των κλαδικών "ούτε μια δραχμή στο Νιάρχο τον Ληστή" και κατέληξε στην ορατή πλέον πλήρη απαξίωση.

Η "αυλαία" δεν έπεσε ακόμη. Στα νέα επεισόδια και λίγο πριν και ο Σκαραμαγκάς καταντήσει χωματερή, αλλάζει ο πρωταγωνιστής. Τον κεντρικό ρόλο αναλαμβάνει το ΣτΕ, οι αποφάσεις του οποίου θα κρίνουν το μέλλον του ναυπηγείου.

Επανερχόμαστε στο θέμα αφενός λόγω της επικαιρότητας που φέρνει η παραπομπή στο ΣτΕ της εξαγοράς του ναυπηγείου, με στόχο την εφαρμογή επενδυτικού προγράμματος αναγέννησης της ναυπηγικής βιομηχανίας στην Ελλάδα και αφετέρου για να ανατρέξουμε στους λόγους της κατάντιας της χώρας μας που υπήρξε και βιομηχανικά ανταγωνιστική.

Η πρώτη εικόνα που μας έρχεται στο νου είναι η ανεργία 1.100.000 νέων και ακόμη ενεργών ατόμων. Νέων από τους οποίους οι μισοί, πάνω από 550.000 ήταν (πριν την ανακοπή των επενδύσεων στην Ελλάδα και στη συνέχεια την αποβιομηχάνιση) βιομηχανικοί εργατοϋπάλληλοι. 

Στους άνεργους νέους μας (τους μειώνει η στατιστική μόνο για ένα 2μηνο το καλοκαίρι όταν ανοίγουν οι δουλειές για σερβιτόρους και καθαρίστριες) να προσθέσουμε και τους πάνω από 600.000 νέους που έψαξαν την τύχη και το μέλλον τους εκτός Ελλάδας.

Τη δεύτερη εικόνα την σχηματίσαμε τις δεκαετίες μας και στο βιομηχανικό ρεπορτάζ, σε οικονομικές και πολιτικές εφημερίδες, είναι η καταδίκη, από κομματικές, ψευτοπεριβαλλοντικές (στην ουσία οικοπεδοφαγικές) ομάδες, να μαραζώσουν μεγάλες γνωστές πρώην βιομηχανικές περιφέρειες της χώρας, μεταξύ αυτών η Πάτρα, η Κόρινθος, η Κρήτη, η Θεσσαλονίκη, η Χαλκιδική και η ακριτική Βόρεια Ελλάδα, με πρόσχημα δήθεν την προστασία του περιβάλλοντος. 

Και στο όνομα του περιβάλλοντος ξήλωμα παλαιών, νέων και προγραμματισμένων όχι μόνο βιομηχανικών αλλά και ξενοδοχειακών επενδύσεων,  με τους ανταγωνιστές των επενδύσεων αυτών να τρίβουν τα χέρια τους από χαρά, που θα συνεχίσουν να ελέγχουν την αγορά.

Την τρίτη εικόνα την σχηματίζουν οι κλαδικές κομματικές οργανώσεις σε συνεργασία με Δήμους και Δημάρχους σε προεκλογικές περιόδους να θυσιάζουν βιομηχανίες, ξενοδοχεία μέχρι και καρνάγια και χυτήρια με 3-5 εργαζόμενους, για να φανούν ευχάριστοι σε κομματικές ομάδες πολιτών και σε δημότες που διεκδικούσαν τα οικόπεδα ακόμη και της καταδικασμένης βιοτεχνίας για να ανοίξουν ταβέρνες και μπαράκια, να "αξιοποιήσουν" την παρακάτω παραλία.

Την τέταρτη ο κομματικοποιημένος εργατοπατερισμός στη βιομηχανία που διαχρονικά,  σε όλη τη μεταπολίτευση, δήλωνε την παρουσία του με κλείσιμο εργοστασίων. Διάλεγαν την κάθε αρνητική συγκυρία σε βιομηχανικούς κλάδους ή και στη συγκεκριμένη επιχείρηση και αντί συμπαράστασης έδιναν τη σπρωξιά για γρηγορότερο κλείσιμο. 

Συνέπεια η ανατροπή κάθε σχεδίου ή προσπάθειας για ανάπτυξη αυτοκινητοβιομηχανίας, ειδών αυτοκινητοβιομηχανίας, ναυπηγικής βιομηχανίας, χημικής βιομηχανίας, περισσότερης χαλυβουργίας,  μεταλλευτικής βιομηχανίας και αμυντικής βιομηχανίας. Πολλαπλά και εδώ τα κέρδη του εργατοπατερισμού. 

Η κρατικοποίηση 53 βιομηχανικών ομίλων (που είχαν περιθώρια να πωληθούν από τις Τράπεζες ή το κράτος) τα οποία καρπώθηκαν κομματικοί αφισοκολλητές και κλακαδόροι από το "κρατικό καταφύγιο", 15ετούς λειτουργίας, με το όνομα Οργανισμός Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ).

Η πέμπτη είναι η αδικαιολόγητη έως σκόπιμη, τις περισσότερες φορές, γραφειοκρατία. Γιατί έως σκόπιμη; Γιατί η υποχρέωση να συνταχθούν μελέτες ακόμη και για τα υλικά..., στο χτίσιμο και των δωματίων που άλλαζαν τα ρούχα τους οι εργάτες και στη συνέχεια η έκδοση σε 2-3 χρόνια αδειών περιβάλλοντος και λειτουργίας συντήρησε όχι μόνο γραφεία αλλά και κλάδους μεσαζόντων παροχής "υπηρεσιών" προσπέλασης της κρατικής γραφειοκρατίας. 

Ταυτόχρονα εξυπηρέτησε και τα απέναντι συμφέροντα..., καθώς ο αγανακτισμένος επενδυτής εγκαταλείπει την επένδυση (σε όφελος βεβαίως και του ανταγωνισμού).

Και η έκτη εικόνα, θλίψης και κακομοιριάς, δείχνει όλες τις κυβερνήσεις, παρατηρητές των γεγονότων, το πρωί να παρακολουθούν, άφωνες, τις κινητοποιήσεις για κλείσιμο ή διώξιμο υποψήφιων παραγωγικών συγκροτημάτων που προσφέρουν ή σχεδιάζουν θέσεις εργασίας. 

Και το βράδυ, από κανάλι σε κανάλι και ραδιόφωνο σε ραδιόφωνο να αναλύουν τα οράματά τους για ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα της εθνικής μας παραγωγής. Το "σήριαλ" των ναυπηγείων Σκαραμαγκά ασφαλώς και επιβεβαιώνει, ακόμη μια φορά, την πραγματικότητα που όλοι μας έχουμε ζήσει και θα συνεχίσουμε να ζούμε, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις. 

Αναδημοσίευση από capital.gr