ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ: ΘΑ ΣΤΑΘΕΙ ΟΡΘΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ (ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ) ΚΡΙΣΗ?

Το ερώτημα που θέτει η σημερινή μας ανάρτηση είναι η βασική αγωνία όλων των μελών της εγχώριας βιομηχανικής κοινότητας. Πέρα όμως από την ερώτηση το θέμα είναι πως ουδείς σοβαρός αναλυτής τέτοιας υφής καταστάσεων μπορεί να δώσει μια ασφαλή απάντηση.

Η παγκόσμια ενεργειακή κρίση απόρροια καλά σχεδιασμένων με δυναμική εξέλιξη γεωπολιτικών παιχνιδιών σε συνδυασμό με την ενεργειακή μετάβαση, αλλά και την δική μας ένδεια λόγω της έλλειψης αποθεμάτων και παραγωγής από την στιγμή που η περίφημη «Συμφωνία του Παρισιού» και η νεότερη της Γλασκώβης απαγορεύει επί της ουσίας την εξόρυξη και χρήση λιγνίτη στις χώρες μέλη της Ε.Ε έχουν φέρει την ελληνική βιομηχανία σε πολύ δύσκολη και μειονεκτική θέση.

Η αλήθεια είναι πως η κυβέρνηση πήρε και συνεχίζει να παίρνει πολύ σημαντικές πρωτοβουλίες σε διεθνή φόρα αλλά και αποφάσεις για να μειωθούν οι επιπτώσεις που προκαλούν οι πρωτόγνωρες αυξήσεις στο κόστος της ενέργειας τόσο στα νοικοκυριά όσο και στις βιομηχανίες.

Οι πάντες όμως γνωρίζουν πως αυτά δεν αρκούν για να εξέλθουν οι εξωστρεφείς κλάδοι της ελληνική οικονομίας από την εξουθενωτική πίεση της ακρίβειας. Είναι σαν να δίνονται παυσίπονα σε μια ανίατη οργανική πάθηση. Κανείς δεν πρέπει να τρέφει αυταπάτες.. Η κατάσταση που ζούμε απειλεί ανοικτά κάθε τοπική και υπερτοπική κοινωνική συνοχή.

Και πώς να μην απειλείται η κοινωνική συνοχή, όταν οι εγχώριες βιομηχανίες δεν θα μπορούν να είναι ανταγωνιστικές και υγιείς οικονομικά στην παγκόσμια αγορά όπου καλούνται να σταθούν; Οι συνέπειες θα είναι αλυσιδωτές και επειδή κανείς δεν θέλει να τις σκέφτεται έπειτα και από μια 10ετή μνημονιακή κρίση απαιτείται λύση… χθες!

Το «χθες» που αναφέρουμε δεν έχει να κάνει με προκαταλήψεις και εμμονές, αλλά με τις ανάγκες μιας βιομηχανίας που ετοιμαζόταν μετά από 3 κοντά δεκαετίες να ανοίξει τα πανιά της και μαζί της ολόκληρη η ελληνική οικονομία και αίφνης βρίσκεται αντιμέτωπη με εμπόδια που φαντάζουν αξεπέραστα εξαιτίας και της έλλειψης εναλλακτικών σεναρίων και λύσεων εφαρμοστικής προοπτικής.

Για παράδειγμα, θα χρειαστεί να πάρουν παράταση κάποια χρονικά ορόσημα της «Συμφωνίας του Παρισιού και της Γλασκώβης», σε συνδυασμό με τα δυσβάσταχτα οικονομικά κόστη των τελών χρήσης του λιγνίτη για χώρες μέλη σε κακή οικονομική και πενιχρή ενεργειακή επάρκεια, όπως η χώρα μας; Η αλήθεια είναι πως η κυβέρνηση το προσπαθεί με πιέσεις και συμμαχίες εντός του χωρών μελών του ευρωπαϊκού νότου. Χωρίς επιτυχία μέχρι στιγμής. Εδώ όμως δεν χωρούν απογοητεύσεις.

Θα στραφούμε στην ηλεκτροπαραγωγή μέσω της αβαθούς γεωθερμίας, που οι ειδικοί ισχυρίζονται πως εκτός από φθηνή μπορεί και να αδειοδοτηθεί  εύκολα και γρήγορα, καθώς την έχουμε στην κυριολεξία κάτω από τα πόδια μας;

Κάτι πάντως θα πρέπει να γίνει για να μην χαθεί κι αυτή η στιγμή που χρόνια αναμέναμε για ανάπτυξη επάνω στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα παραγωγής.

Και μην φανταστεί κανείς πως εγχώριες και ξένες τράπεζες ή επενδυτές κεφαλαίων θα κάνουν ουρές σε μια οικονομία που ενεργειακά είναι ανοχύρωτη πέρα από τις χρόνιες παιδικές ασθένειες που ακόμη την κατατρέχουν; Ο χρόνος κυλάει. Μακάρι όχι αντίστροφα…