ΠΑΙΔΕΙΑ & ΔΙΑ ΒΙΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ: Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΝΕΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Μπήκαμε και επισήμως στην καλοκαιρινή περίοδο. Αυτή η «είσοδος» στην Ελλάδα μέχρι πρότινος μεταφράζονταν σε τουριστικές και αγροτικές δραστηριότητες υψηλής έντασης και σοβαρών εισοδημάτων που δυνάμωναν τα δημόσια έσοδα αλλά και το ΑΕΠ.

Φέτος όμως παρατηρείται το εξής φαινόμενο. Δεν υπάρχουν χέρια τόσο για τον τουρισμό όσο και για τις καλλιέργειες. Περίπου 50.000 θέσεις εργασίας υπολογίζονται αυτές που έχουν μείνει κενές στον τουρισμό, ενώ στον αγροτικό τομέα από τους κατά τόπους προέδρους αγροτικών συνεταιρισμών γίνεται λόγος για μαζική φυγή αλλοδαπών εργαζομένων στο εξωτερικό.

Είναι χαρακτηριστικό πως σύμφωνα με ρεπορτάζ της εφημερίδας «Τα Νέα» στην Ημαθία απαιτούνται κάθε χρόνο 3.500 εργαζόμενοι για την συγκομιδή του ροδάκινου, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους έρχονταν από την Αλβανία.

Όπως όμως δηλώνει ο Χρήστος Γιαννακάκης, αντιπρόεδρος της Εθνικής Ένωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών και πρόεδρος της Κοινοπραξίας Συνεταιρισμών Ημαθίας, ένας μεγάλος αριθμός εργατών έχει ξεκαθαρίσει στους προηγούμενους εργοδότες, πως έχει αναχωρήσει για Ιταλία και Γερμανία με ότι αρνητικό και δυσοίωνο αυτό συνεπάγεται για την συγκέντρωση και την διάθεση της παραγωγής αλλά και το υπόλοιπο της ζωής των καλλιεργειών και των χωραφιών.

ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ;

Στον τουρισμό, η έλλειψη διάθεσης τουλάχιστον της ελληνικής νεολαίας να δουλέψει τους καλοκαιρινούς μήνες στην Ελλάδα, δηλώνει σαφέστατα μια αποστροφή στο υπάρχον εργασιακό μοντέλο σε συνδυασμό με τους περιορισμούς που έφερε η πανδημία, γεγονός που ανάγκασε πολλούς να αλλάζουν χώρα, ήπειρο αλλά και ημισφαίριο προς αναζήτηση μιας πιο μόνιμης και καλά αμειβόμενης εργασίας.

Στον αγροτικό τομέα, η φυγή ξένων εργατών προς άλλες χώρες οφείλεται σύμφωνα με αγροτοσυνδικαλιστές στην χρονοβόρα διαδικασία που επιτάσσει η ελληνική μεταναστευτική πολιτική σ’ ότι αφορά την απόκτηση του δικαιώματος της ελεύθερης διακίνησης εντός της ελληνικής επικράτειας. Για παράδειγμα στην Ελλάδα απαιτούνται 7 έτη, ενώ στην Ιταλία ούτε τα μισά. Δηλαδή 3 χρόνια περίπου.

Υπάρχει όμως και μια ακόμη αλήθεια. Ίσως η μεγαλύτερη. Στην Ελλάδα του 21^ου αιώνα πάψαμε να αγαπάμε την γη μας και να εκτιμάμε τον πλούτο που μας παρέχει, είτε στην επιφάνεια της, είτε κάτω από την επιφάνεια της.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 70 και έπειτα επικράτησε η λογική που ήθελε τα παιδιά των αγροτών, των εργατών, των υδραυλικών, των οικοδόμων, των μεταλλωρύχων να πρέπει να σπουδάσουν γιατροί και δικηγόροι, οπωσδήποτε, έτσι ώστε να μην ζήσουν την ταλαιπωρία του πενιχρού μεροκάματου των γονιών τους.

 Τα αποτελέσματα αυτής της «λογικής» τα ζούμε στο σήμερα, όπου έχουμε μια υπερπληθώρα άξιων γιατρών και δικηγόρων, που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους ακόμη και στο εξωτερικό.

Δεν έχουμε όμως χέρια για την γη μας. Δεν έχουμε τεχνίτες. Δεν έχουμε ηλεκτρολόγους, Δεν έχουμε υδραυλικούς, ούτε και χτίστες. Ας είναι καλά οι βαλκάνιοι γείτονες μας που έκαναν την Ελλάδα δεύτερη πατρίδα τους και έτσι συνεχίζονται κάποιες σημαντικές οικονομικές δραστηριότητες, όπως για παράδειγμα η οικοδομική. Παρατηρείται οι νεότεροι έλληνες, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, να αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι τις χειρωνακτικές εργασίες, δείχνοντας μια σαφή προτίμηση στην επιδοματική ζωή.

ΑΛΛΑΓΗ ΠΛΕΥΣΗΣ ΧΘΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΜΕ ΤΟ ΑΥΡΙΟ

Συνιστά παγκόσμιο κατόρθωμα, η πατρίδα – λίκνο των γραμμάτων των επιστημών και των τεχνών να μην έχει κατορθώσει μέχρι και σήμερα να συγκροτήσει ένα άρτιο εκπαιδευτικό σύστημα που σε μόνιμη βάση θα είναι συνδεδεμένο με τις ανάγκες της πολιτείας και της κοινωνίας.

Τουλάχιστον, ας μιμηθούμε τις επιτυχημένες συνταγές που έχουν θεσπιστεί στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ οι οποίες είναι βασισμένες στο πνευματικό έργο των ελλήνων φιλοσόφων, όπως για παράδειγμα του Αριστοτέλη.

Και η μίμηση όμως, προϋποθέτει οργάνωση στο νέο όσο και απαιτητικό ψηφιακό περιβάλλον αν θέλουμε να αλλάξουμε την μοίρα αυτού του τόπου και των παιδιών μας.

Σύμφωνα με ενημερωτικό σημείωμα του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών μόνο το 1,8% των εργαζομένων στην Ελλάδα κατέχει εξειδικευμένες δεξιότητες Τεχνολογιών Πληροφορικής και Επικοινωνιών (ΤΠΕ), έναντι 3.9% στην ΕΕ, και η Ελλάδα κατατάσσεται στην 27η θέση.

Oι ελλείψεις δεξιοτήτων είναι μεγάλες, ιδιαίτερα στους τομείς της ενέργειας και των τεχνολογιών πληροφοριών και επικοινωνιών, παρά τα πολύ υψηλά ποσοστά ανεργίας των νέων (39,9% μεταξύ των νέων ηλικίας 15-24 ετών, έναντι 16,1% στην ΕΕ, και 28,5% ηλικίας 25-29 έναντι 10% στην ΕΕ το 2018) και τα χαμηλά ποσοστά απασχόλησης αποφοίτων όλων των εκπαιδευτικών βαθμίδων.

Η συμμετοχή στη δια βίου μάθηση στην Ελλάδα είναι 30% κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Αυτό δυσχεραίνει την αναβάθμιση των δεξιοτήτων των εργαζομένων – ιδίως των ψηφιακών - και την προσαρμογή τους στις μεταβαλλόμενες ανάγκες της οικονομίας. 

Πολύ απλά, αν δεν συνδέσουμε άμεσα τον εκπαιδευτικό τομέα με τον παραγωγικό τομέα με ορίζοντα την προσεχή δεκαετία ο όποιες ελπίδες θα αποδειχθούν φρούδες για ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, και ταυτόχρονη αναβάθμιση του βιοτικού επιπέδου της κοινωνίας.

Η ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ Σ’ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Τι χρειάζεται για να λειτουργήσει αυτή η πιλοτική διαδικασία και να αποτελέσει η Χαλκιδική πανελλαδικό πρότυπο; Να κάτσουν σ’ ένα τραπέζι μαζί η Αντιπεριφέρεια, οι δήμοι,  η εκπαιδευτική κοινότητα της Χαλκιδικής, σύλλογοι επαγγελματιών και εργαζομένων μαζί με εκπροσώπους εταιρειών στον χώρο του τουρισμού, της βιομηχανίας, της αλιείας, της γεωργίας, της κτηνοτροφίας, των τροφίμων κλπ.

Έπειτα να δουν με ορίζοντα αρχικά 5ετίας, τι ανάγκες πρέπει να καλυφθούν σε ξενοδοχοϋπαλλήλους, σε δασκάλους, σε νοσηλευτές, σε δικηγόρους, σε οινολόγους, σε μεταλλωρύχους, σε καμαριέρες, σε χημικούς τροφίμων, σε αγρότες, σε μηχανικούς σε κρεοπώλες, σε υδραυλικούς, έτσι ώστε να συγκροτηθεί ένα πρόγραμμα που θα αφορά ολόκληρο το νομό σε συνάρτηση με το μαθητικό δυναμικό και τις μαθησιακές του δυνατότητες και προοπτικές και πως αυτές μπορούν να εξελιχθούν.

Το ανθρώπινο δυναμικό που μπορεί να δώσει τα πάντα για την επιτυχία αυτού του εγχειρήματος το διαθέτει η Χαλκιδική. Περίσσευμα του εμείς απαιτείται. Αν βρεθεί και δουλέψει, η Χαλκιδική μπορεί κάλλιστα να γίνει το πρότυπο σ’ αυτή τη νέα συνθήκη που θα θέσει ολόκληρη την Ελλάδα σε τροχιά ουσιαστικής προόδου και προκοπής.

Κάποια πράγματα είναι ακόμη στα χέρια μας…