ΟΡΥΚΤΕΣ ΠΡΩΤΕΣ ΥΛΕΣ: Η ΕΓΚΑΙΡΗ Ή ΜΗ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥΣ ΘΑ ΚΡΙΝΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΟΛΩΝ ΜΑΣ

Στην Ευρώπη, η κουβέντα για την παραγωγή πρώτων υλών, έτσι ώστε η εφοδιαστική αλυσίδα και άλλες αναγκαίες επάρκειες αγαθών πρώτης ανάγκης να βρίσκονται στα χέρια των κρατών μελών της ΕΕ και όχι τρίτων, μπορούμε να πούμε πως βρίσκεται σ’ ένα καλό δρόμο…

Οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, μεταξύ αυτών και Έλληνες της εγχώριας αλλά και της διεθνούς πολιτικής σκηνής, έστω και με μια καθυστέρηση δεκαετιών φαίνεται να συνειδητοποιούν, πως δεν μπορεί να συντελεστεί καμία είδους απεξάρτηση και από κανέναν, όταν για παράδειγμα οι 19 από τις 30 πρώτες ύλες, που η ΕΕ χαρακτηρίζει κρίσιμης σημασίας, εισάγονται κυρίως από την Κίνα.   

Ούτε βέβαια ποτέ θα καταστεί εφικτό το ορόσημο της πράσινης μετάβασης, αν δεν γίνει πολύ ευκολότερη η πρόσβαση της γηραιάς ηπείρου σε δικές της ορυκτές πρώτες ύλες σε σχέση πάντα με το πρόσφατο παρελθόν, σύμφωνα με το οποίο οι εξορύξεις είχαν δαιμονοποιηθεί εξ ορισμού και μόνο…

ΟΙ ΠΑΝΤΕΣ ΦΩΝΑΖΟΥΝ: «ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ ΚΙ ΑΠΟ ΧΑΛΚΟ» ΕΜΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;;;

Σύμφωνα με μελέτη που εκπονήθηκε εκ μέρους του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων Eurometaux, για να πετύχει τον στόχο της για μηδενικές εκπομπές αερίων έως το 2050, η ΕΕ θα πρέπει να εξασφαλίσει κατά 35% περισσότερες ποσότητες χαλκού και άλλων μετάλλων από ό,τι καταναλώνει σήμερα.

Στην την ΕΕ τα κύρια ορυχεία παραγωγής χαλκού είναι στην Πολωνία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και τη Σουηδία. Χαλκό από δικά της κοιτάσματα παράγει και η Κύπρος.

Στην Ελλάδα έχουμε χαλκό. Δεν παράγουμε όμως, όπως συμβαίνει και με πολλές άλλες ορυκτές πρώτες ύλες. Το γιατί δεν παράγουμε οφείλεται κυρίως στο οικονομικό μοντέλο της μονοκαλλιέργειας του τουρισμού, που επιλέχθηκε ως η «βαριά βιομηχανία» της τελευταίες 4 δεκαετίες. Αυτό σε συνδυασμό με την ανεδαφική ρητορική που επιλέχθηκε για να δικαιολογηθεί, τόσο το εν λόγω οικονομικό μοντέλο, όσο και η μέχρι πρότινος ανεπάρκεια της κρατικής διοίκησης να εναρμονιστεί με νέες προκλήσεις εκσυγχρονίζοντας δομές και λειτουργίες υπέρ αναγκαίες για την ανάπτυξη σύγχρονων οικονομικών δραστηριοτήτων.

Ελπίδα για το αύριο, αναφορικά με την εξόρυξη χαλκού δίνει το κοίτασμα πορφυριτικού χαλκού στην ΒΑ Χαλκιδική και ειδικότερα στην θέση Σκουριές. Ένα κοίτασμα παγκόσμιας κλάσης, που η αξιοποίηση του βρίσκεται στην φάση των πρόδρομων κατασκευαστικών εργασιών του μεταλλείου, που έχουν φτάσει μέχρι στιγμής σε ποσοστό ολοκλήρωσης 60%.

Σύμφωνα με τις τεχνικές μελέτες της «Ελληνικός Χρυσός», το μεταλλείο των Σκουριών στην εμπορική του φάση, που αυτή αναμένεται το 2024 θα μπορεί να δίνει ετησίως περίπου 67 εκατομμύρια λίβρες χαλκού για περίπου 20 χρόνια σ’ ένα συνδυασμό υπόγειας και επιφανειακής εκμετάλλευσης.

Οι Σκουριές από μόνες τους, όπως τονίζει με κάθε δυνατή ευκαιρία η «Ελληνικός Χρυσός», μπορούν από την στιγμή της εκκίνησης της παραγωγικής τους λειτουργίας να θέσουν την Ελλάδα μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα εξαιτίας και της προσδοκώμενης παραγωγής χρυσού που αγγίζει τις 140.000 ουγγιές ετησίως, ως μια από τις 3 πρώτες χρυσοπαραγωγούς χώρες στην Ευρώπη.

Κατά την γνώμη μας, δεν φτάνουν μόνο οι Σκουριές για να βάλουν την Ελλάδα στον χάρτη των σοβαρών ορυκτοπαραγωγών χωρών. Πιο απλά χρειάζονται κι άλλες Σκουριές χαλκού και χρυσού.

Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν ανάλογα κοιτάσματα πορφυριτικού χαλκού σε Κιλκίς, Ροδόπη, Έβρο και πρέπει να υπάρξουν και οι κατάλληλες ενέργειες σε πολιτικό και ακολούθως επενδυτικό επίπεδο, έτσι ώστε η Ελλάδα να εκμεταλλευτεί στο έπακρο αυτή την ευνοϊκή συγκυρία αύξησης της ζήτησης κρίσιμων πρώτων υλών, εντός της ΕΕ.

Ωστόσο κάποια κενά ή ασάφειες στην νομοθεσία αναφορικά με όρους χρήσης και εκμετάλλευσης κοιτασματολογικών χώρων δημιουργούν παρερμηνείες και κατ’ επέκταση σοβαρά εμπόδια χρονικής καθυστέρησης σε όσες εταιρείες δραστηριοποιούνται ήδη ή θέλουν να δραστηριοποιηθούν στην εγχώρια εξορυκτική σκηνή.

Επί του θέματος πήρε ξανά θέση ο Προέδρος του ΣΜΕ κ. Αθανάσιος Κεφάλας με άρθρο του, που δημοσιεύτηκε σε μεγάλη μερίδα των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης, επισημαίνει τα εξής:

«Σ΄ όλα σχεδόν τα κράτη-μέλη που έχουν ορυκτούς πόρους(Αυστρία, Γερμανία, Σουηδία, Φινλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Τσεχία, Γαλλία, Βέλγιο, Ιταλία), υπάρχουν παραδείγματα αδειοδοτημένων εξορυκτικών έργων μέσα σε προστατευόμενες περιοχές. Εξορυκτική βιομηχανία έχει επίσης μια σημαντική θετική συμβολή στη διατήρηση της βιοποικιλότητας, και μέσω της ανάπλασης των περιοχών εξόρυξης, κάτι που είναι ιδιαίτερα σημαντικό όταν περιοχή εξόρυξης βρίσκεται σε ένα ήδη τροποποιημένο φτωχό περιβάλλον.

Ο Σύνδεσμός μας απόλυτα αιτιολογημένα, θεωρεί εύλογο και συμφέρον για τη χώρα μας να διαχωρισθούν οι δραστηριότητες εξόρυξης των υδρογονανθράκων από αυτές της εξόρυξης στερεών ορυκτών πρώτων υλών και οι τελευταίες να ενταχθούν στον κατάλογο των δραστηριοτήτων που θα επιτρέπονται στις Ζώνες Προστασίας της Φύσης. Με τις προβλεπόμενες αυστηρές προϋποθέσεις από το ευρωπαϊκό Δίκαιο και τις καλές πρακτικές, θα επιτευχθεί αξιοποίηση των ορυκτών πόρων με ταυτόχρονη προστασία της φύσης.»

Είναι απολύτως σαφές πλέον, πως η σύγχρονη μεταλλευτική δραστηριότητα, η οποία διεξάγεται με υπευθυνότητα απέναντι στις ανάγκες εργαζομένων και πολιτών, από μόνη της πλέον είναι ένα σοβαρό κομμάτι στην ζωτικής σημασίας υπόθεση προστασία του περιβάλλοντος.

Η εξορυκτική δραστηριότητα έτσι όπως διεξάγεται στις μέρες μας μέσα από ένα πολύ αυστηρό πλέγμα βιωσιμότητας και αειφορίας είναι πλέον η λύση και όχι το πρόβλημα, ενώ ταυτόχρονα συνεχίζει να υποστηρίζει με συνέπεια όλες τις καθημερινές ανάγκες της κοινωνίας.

Άλλωστε η  εποχή του υπερμετρου καταναλωτισμού και των απολαύσεων πέρασε. Μπροστά μας είναι η εποχή των πολύ σοβαρών αναγκών.