ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗ & ΠΡΑΣΙΝΗ ΜΕΤΑΒΑΣΗ Ή… ΠΡΑΣΣΕΙΝ ΑΛΟΓΑ;

Ο Διεθνής Οργανισμός Ενέργειας με κάθε δυνατό τρόπο επεσήμανε το τελευταίο χρονικό διάστημα το εξής: «Η Ευρώπη μπορεί να χρειαστεί δελτίο στην ενέργεια, καθώς η Ρωσία είναι πολύ πιθανό να κόψει την παροχή φυσικού αερίου, πριν τον προσεχή χειμώνα».

Αυτή η προειδοποίηση σε συνδυασμό με την τρέχουσα πραγματικότητα που έχει δημιουργήσει ο νέος ψυχρός πόλεμος μεταξύ Δύσης και Ρωσίας έχει ανεβάσει αναπόφευκτα πάρα πολύ ψηλά τον πήχη της ανάγκης ενεργειακής απεξάρτησης της Ευρώπης γενικά και της Ελλάδας ειδικά από τον μέχρι πρότινος βασικό προμηθευτή ενέργειας και λοιπών αγαθών πρώτης ανάγκης. Την Ρωσία.

Οι πάντες αναγνωρίζουν πλέον ότι για να υλοποιηθεί η πράσινη μετάβαση και πολύ περισσότερο η απεξάρτηση από τους υδρογονάνθρακες της Ρωσίας, απαιτείται παραγωγή, ευρωπαϊκή παραγωγή κρίσιμων ορυκτών πόρων. 

Δεν είναι λίγοι αυτοί που αντιλαμβάνονται επίσης, πως σε ευρωπαϊκό επίπεδο ο φετινός χειμώνας με τα υπόλοιπα των ρωσικών προμηθειών σε υδρογονανθράκες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα βγεί. Τι θα γίνει με τους επόμενους χειμώνες, όπου δεν θα υπάρχει καθόλου ο ενεργειακός εφοδιασμός από την Ρωσία;

Πριν την παραγωγή όμως, απαιτείται χάραξη στρατηγικής και χάραξη ανάλογης πολιτικής, σε επίπεδο νομοθετικών αποφάσεων που θα καλύπτει όλες τις χώρες κράτη μέλη.

Στο πλαίσιο αυτό έχει ανοίξει και μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, Η συζήτηση αυτή αφορά και την άδεια κοινωνικής αποδοχής των εξορύξεων (social license), καθώς θεωρείται απαραίτητη και πολύ σωστά, η προηγηθείσα άδεια των κατά τόπους κοινωνιών αναφορικά με τα εξορυκτικά εγχειρήματα που πρόκειται να στηθούν από τούδε και στο εξής, μέσα στην ευρωπαϊκή ήπειρο.  

Κατά την γνώμη μας, τα συμπεράσματα αυτής της συζήτησης πρέπει να θωρακιστούν θεσμικά. Οι αποφάσεις που θα παρθούν να έχουν ακλόνητη νομοθετική ισχύ κατά την εφαρμογή τους

Από την μια πλευρά, οι εξορυκτικές εταιρείες να υποχρεούνται μέσα από ένα αυστηρό νομοθετικό πλαίσιο να ασκούν μια υπεύθυνη παραγωγική δραστηριότητα, όπου μαζί με το φυσικό περιβάλλον θα προσέχουν σαν τα μάτια τους και το κοινωνικό περιβάλλον, όπου δραστηριοποιούνται χωρίς καμία έκπτωση ή δεύτερη σκέψη.

Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να προστατεύονται με νόμο και οι εταιρείες από την προπαγάνδα, τον λαϊκισμό και την μικροπολιτική, όταν επιστρατεύονται και εργαλειοπούνται για να ασκηθούν πιέσεις αλλότριων συμφερόντων, που δεν έχουν καμία σχέση όμως με την καθεαυτού δραστηριότητα.

Αυτές οι νομοθετικές πρωτοβουλίες δεν θα είναι μόνο για την προστασία των και των επενδυτών που φέρνουν μαζί τους, αλλά κυρίως για την προστασία της παραγωγικής ή επενδυτικής διαδικασίας που πρέπει να μένει ανεπηρέαστη από επιτηδειότητες και άλλες δόλιες καταστάσεις που επι της ουσίας βλάπτουν τους εργαζόμενους στον πρωτογενή τομέα, αλλά και τις κατά τόπους τοπικές κοινωνίες. Πως θα απαιτήσεις από μια εταιρεία να σου συμπαραστέκεται με φερεγγυότητα σε κάθε δυσκολία, όταν εκείνη δεν έχει βιώσιμη παραγωγική δραστηριότητα;

Για όσους ενδεχομένως δεν το έχουν αντιληφθεί ακόμη, το πλέον σημαντικό στις μέρες που διανύουμε είναι τα να μπορείς να παράγεις σε χρόνους συμβατούς με τις ανάγκες της αγοράς και να αυξάνεις εκεί που πρέπει και μπορείς την παραγωγή σου. Μόνο έτσι μπορείς να παραμένεις ανταγωνιστικός και βιώσιμος μέσα σε μια αγορά που έχει απορυθμιστεί εντελώς και μεταβάλλεται προς μια άγνωστη κατεύθυνση.

Καλό θα ήταν λοιπόν οι ευρωπαϊκοί φορείς να λάβουν υπόψη τους και αυτή την παράμετρο και να νομοθετήσουν το ταχύτερο δυνατόν. Οι λόγοι είναι ευνόητοι. Αν ψάχνουν για παράδειγμα χειροπιαστό μπορούν να ανατρέξουν σ’ αυτό των Μεταλλείων Κασσάνδρας στην Ελλάδα.

Ένα παράδειγμα προς αποφυγή και προς μίμηση ταυτόχρονα. Προς αποφυγή για όλες τις διελκυστίνδες που επινοήθηκαν μέσα στην δεκαετία που πέρασε με σκοπό το κλείσιμο της εταιρείας και τον εφιάλτη της ανεργίας σε περισσότερες από 1.600 οικογένειες εργαζομένων.

Και προς μίμηση για το γεγονός, ό, τι η εκμεταλλεύτρια εταιρεία δεν λύγισε κάτω από τις αντιξοότητες και τα εμπόδια που αντιμετώπισε και μέσα στις μεγαλύτερες κρίσεις που γνώρισε ο πλανήτης τα τελευταία 50 χρόνια παρέμεινε σταθερή στο επενδυτικό σχέδιο της, αλλά και στις ενισχύσεις της για την στήριξη και την ανάπτυξη της κοινωνίας της ΒΑ Χαλκιδικής.

Τίποτα όμως σε αυτούς τους καιρούς δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο, όταν συνεχίζεται να δίνεται χώρος σε εμμονές, ιδεοληψίες και πολιτικαντισμούς αντί για άμεσες δράσεις που δυναμώνουν τον παραγωγικό ιστό.

Όσοι πιστεύουν ότι υπάρχει χρόνος για καλαμπούρια ακόμη και στην Ελλάδα, που παραδοσιακά αγαπιούνται αυτές οι συνήθειες, ας κοιτάξουν την μεγάλη περιπέτεια της ΛΑΡΚΟ!

Της μοναδικής βιομηχανίας παραγωγής σιδηρονικελίου στην Ε.Ε, η οποία, παρ΄όλα αυτά εξαιτίας των γνωστών παθογενειών που υπάρχουν στην χώρα μας και των διαχρονικών κυβερνητικών λαθών που έχουν γίνει στην λειτουργία της, δεν βρίσκεται αγοραστής εδώ και 2 ½ χρόνια, την στιγμή που το χρέος της προς το ελληνικό δημόσιο ξεπέρασε τα 600 εκατομμύρια ευρώ. 

Με τα λόγια χτίζεις ανώγια και κατώγια! Πάντα όμως η ζωή θα μας φέρνει αντιμέτωπους με την σκληρή πραγματικότητα. Θα την σεβαστούμε; Θα κάνουμε στροφή προς μια άλλη κατεύθυνση, πιο παραγωγική;  Ή θα συνεχίζουμε να ζούμε σε παράλληλο σύμπαν;