Το μείζον ζήτημα της “κοινωνικής άδειας”, στη βάση του κατά πόσο οι τοπικές κοινωνίες έχουν αντιληφθεί, το ότι οι εξορύξεις στην Ευρώπη διεξάγονται πλέον με τα πλέον αυστηρά περιβαλλοντικά πρότυπα παγκοσμίως, σε σχέση με την κρισιμότητα της χρονικής περιόδου που διανύουμε, τέθηκε μεταξύ πολλών επίκαιρων θεμάτων στην πολύ σημαντική ημερίδα που έγινε τον περασμένο Σεπτέμβριο στις Βρυξέλλες, παρουσία αξιωματούχων της ΕΕ και εκπροσώπων της ευρωπαϊκής βιομηχανίας σε ορυκτά και αυτοκίνητα.
Στην ημερίδα που διοργάνωσαν από κοινού οι θεσμικοί εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών μεταλλευτικών εταιρειών, όπως “Euromines” και “Eurometaux” αντίστοιχα, ο εκπρόσωπος του Μάρος Σέφκοβιτς, Σλοβένου επιτρόπου για την πράσινη συμφωνία, ο Ιταλός Ντιμίτρι Λορεντζάνι μίλησε χωρίς γενικεύσεις και περιστροφές για την ανάγκη επίδειξης συναντίληψης και συνευθύνης που πρέπει να επιδείξουν οι κατά τόπους κοινότητες σε ότι αφορά των απόκτηση κρίσιμων πρώτων υλών μέσα από την αύξηση του αριθμού των εξορύξεων εντός της ευρωπαϊκής ηπείρου, με ταυτόχρονη τήρηση των πλέον αυστηρών περιβαλλοντικών προτύπων παγκοσμίως.
Η τοποθέτηση του Ντιμίτρι Λορεντζάνι ήταν εξαιρετικά σαφής: “Εδώ πρέπει οι τοπικές κοινότητες μας πρέπει να αντιληφθούν πως στην Ευρώπη μπορούμε να κάνουμε πια εξορύξεις με τα ανώτατα περιβαλλοντικά στάνταρ και με ανάλογα οικονομικά οφέλη για την ευημερία τους.”
Ο Σουηδός Πρόεδρος των Ευρωπαϊκών εξορυκτικών εταιρειών Γιάν Μάλστρομ αναφερόμενος και αυτός με τη σειρά του στο ζήτημα της κοινωνικής αποδοχής των εξορύξεων έθεσε στο πάνελ ένα καίριο ερώτημα στο ανώτατο επίπεδο περιβαλλοντικής ηθικής: “Είμαστε βέβαιοι πως εισάγουμε ορυκτά με μικρότερο περιβαλλοντικό αποτύπωμα σε σχέση με εκείνα τα ορυκτά που παράγουμε εμείς;”
Ένα ερώτημα που κανείς από το πάνελ δεν μπήκε στην διαδικασία να απαντήσει...
ΕΕ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ: ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ
Τα τελευταία χρόνια μέσα από τις ανάγκες που έφεραν στο προσκήνιο οι ποικίλες γεωπολιτικές και ενεργειακές εξελίξεις έχει υπάρξει μια τεράστια μεταστροφή των τοπικών κοινωνιών σε ότι αφορά την αποδαιμονοποίηση εξορύξεων και μεταλλευτικών εταιρειών.
Αναμφίβολα, είναι εξαιρετικά περίεργο πως οι Ευρωπαίοι και Έλληνες πολιτικοί αξιωματούχοι αδυνατούσαν να αντιληφθούν, επί σειρά δεκαετιών την σημαντικότητα των εξορύξεων, των πρώτων υλών για την βελτίωση των οικονομικών και των κοινωνικών συνθηκών επιλέγοντας την μονοδιάστατη οδό των εισαγωγών από τρίτες χώρες, οι οποίες σε μια δύσκολη γεωπολιτική συγκυρία θα επέλεγαν την κάλυψη των δικών τους αναγκών, όπως και έγινε...
Στην περίπτωση μας μάλλον λαμβάνει ισχύ το ρητό “Κάλλιο αργά παρά ποτέ”, ωστόσο είναι εξίσου εμφανές πως πρέπει να γίνουν πολλά πράγματα ακόμη που αφορούν την κατανόηση του πεδίου της χρησιμότητας των ορυκτών στην σύγχρονη καθημερινότητα.
Για παράδειγμα, ίσως θα έπρεπε το δικό μας Υπουργείο Παιδείας να εξετάσει πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να λάβει ακόμη μεγαλύτερη σημασία και διάσταση το μάθημα της Γεωλογίας στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Στις εκπαιδευτικές εκδρομές τα παιδιά μας να αρχίζουν να επισκέπτονται μεταλλεία και λατομεία. Ενεργά ή ανενεργά δεν έχει σημασία. Η ενέργεια που εκπέμπουν αυτοί οι χώροι είναι κάτι παραπάνω από ομιλητική, έχοντας στο πλευρό τους ως ξεναγούς τελειόφοιτους γεωλόγους.
Σ’ αυτό το σημείο δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η Ελλάδα είναι και μια χώρα με υψηλή σεισμική δραστηριότητα, ευρισκόμενη στο σημείο σύγκλισης μεγάλων λιθοσφαιρικών πλακών με ότι και αυτό συνεπάγεται για τις γνώσεις που πρέπει να αποκτηθούν για την κατανόηση και διαχείριση αυτών των καταστάσεων.
Αυτή η διαφορετική τύπου προσέγγιση απαιτείται, κατά τη γνώμη μας, για να ενισχυθεί στο προσεχές μέλλον με επιστημονικό και τεχνικό εξειδικευμένο προσωπικό και ο κλάδος των εξορύξεων έτσι ώστε να μην φτάσουμε στο άλλο άκρο.
Να επιθυμούμε μεν διακαώς τις εξορύξεις και να μην μπορούμε δε να τις προχωρήσουμε λόγω έλλειψης χεριών.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου