Αν υπάρχει κάτι που μέσα στις πολλές παθογένειες του κράτους μας κάνει πολύ έντονη την παρουσία του, είναι η απουσία εθνικής στρατηγικής από κάθε τι μείζον που συνδέεται με την εύρυθμη λειτουργία μας ως κράτος και ως κοινωνίας.
Το ότι είμαστε ικανοί για το καλύτερο και για το χειρότερο, παράλληλα, το ζήσαμε πολύ έντονα και πολύ χαρακτηριστικά στην προ και μετά ολυμπιακή εποχή. Διοργανώσαμε τους 102ους Ολυμπιακούς Αγώνες κατά τέτοιον τρόπο, που κάναμε την υφήλιο να αισθανθεί, όπως ποτέ άλλοτε το ασύνορο μεγαλείο αυτής της μοναδικής συνάντησης και συνύπαρξης λαών και κουλτουρών.
Ταυτόχρονα καταφέραμε μέσα σε μόλις 20 χρόνια να απαξιώσουμε την πλειονότητα των αθλητικών εγκαταστάσεων που κατασκευάσαμε, επειδή δεν φροντίσαμε να έχουμε εκπονήσει από πριν ένα ολοκληρωμένο όσο και βιώσιμο σχέδιο διαχείρισης όλων των έργων μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Ομοίως αδυνατούμε να εκμεταλλευτούμε την πλούσια ελληνική γη τόσο ως έδαφος όσο και ως υπέδαφος και να παράγουμε προϊόντα με υψηλή προστιθέμενη αξία. Οι ευθύνες και εδώ είναι διαχρονικές και συνολικές.
Κράτος και πολίτες συρόμαστε πίσω από κάθε λογής δυσμενή εξέλιξη, καθώς δεν έχουμε βρει έναν τρόπο συνεργασίας και συντονισμού προς μια κοινή κατεύθυνση. Το πιο ανησυχητικό όλων είναι πως παρά τις δυσκολίες που ορθώνονται μπροστά μας εξακολουθούμε να προτάσσουμε ξοφλημένα αφηγήματα από την ίδια την ζωή.
Εδώ όμως είναι καίρια η ευθύνη της πολιτείας, που οφείλει να βάλει μια αρχή και ένα τέλος μέσα από την θέσπιση εθνικής στρατηγικής που λείπει από κάθε πτυχή της κρατικής υπόστασης μας και το κυριότερο; Μας καθιστά εξαιρετικά ευάλωτους ως κοινωνικοοικονομική οντότητα σε κάθε αλλαγή φοράς του ανέμου.
Θα επικεντρωθούμε στον τομέα των εξορύξεων με τον οποίο ασχολούμαστε ως blog για παραπάνω από μια δεκαετία. Είναι γεγονός πως η εικόνα των εξορύξεων, όπως αυτές διεξάγονται στην χώρα μας, την τελευταία εικοσαετία, δεν έχει καμία σχέση με το απώτατο παρελθόν.
Οι αδειοδοτημένες εξορυκτικές εταιρείες λειτουργούν πάρα πολύ σοβαρά. Η βιωσιμότητα είναι η λέξη κλειδί που έχουν εντάξει στην καθημερινή κουλτούρα τους και είναι βεβαίως πολλά παραπάνω από μια απλή λέξη – έννοια.
Καθρεφτίζει μια ολόκληρη φιλοσοφία μέσω της οποίας η προστασία του περιβάλλοντος και η ασφάλεια της ζωής των εργαζομένων σε συνδυασμό με την διαφάνεια και τη διαρκή λογοδοσία προς την κοινωνία και τους φορείς αποτελούν αδιαπραγμάτευτα συστατικά της λειτουργίας τους.
Αυτή η τεράστια μεταστροφή προς την υπεύθυνη εξόρυξη, από κάθε άποψη, για να γίνει ακόμη πιο ουσιαστική, θα έπρεπε κατά τη γνώμη μας να έχει και την ανάλογη κρατική αρωγή σε επίπεδο συγκρότησης εθνικής στρατηγικής στον τομέα των εξορύξεων.
Αν υπήρχε αυτή η ολοκληρωμένη εθνική στρατηγική, πέρα από το ότι θα αποτελούσε το αλεξικέραυνο απέναντι σε κάθε είδους μικρά ή μεγάλα συμφέροντα που θα επιχειρούσαν να την πλήξουν, κατά την διάρκεια της εξέλιξης της, επιπροσθέτως η ύπαρξη της θα έδινε όλες τις αναγκαίες απαντήσεις στο σύνολο της κοινωνίας, που πιθανώς να συσχέτιζε την εξορυκτική δραστηριότητα με τις προδιαγραφές των δεκαετιών του 1950 και 1960 και όχι της σημερινής εποχής, όπου οι εξορύξεις διεξάγονται με μέσα αιχμής.
Συν τοις άλλοις μέσω της εθνικής στρατηγικής θα μπορούσαμε να γνωρίζουμε εκ των προτέρων πόσοι γεωλόγοι, πόσοι μεταλλειολόγοι – μηχανικοί, πόσοι χημικοί, πόσοι τοπογράφοι, πόσο ηλεκτρολόγοι – μηχανικοί κλπ θα μας χρειάζονταν ως κράτος και ως ιδιωτική αγορά εργασίας σε βάθος 10ετίας και 20ετίας, έτσι ώστε ούτε ελλείψεις, αλλά ούτε και υπερπληθώρα πτυχιούχων μεν, ανέργων δε, να εμφανίζονται στους πίνακες του ΟΑΕΔ.
Αν αυτή η κακή νοοτροπία που μας διακρίνει ως κράτος και ως κοινωνία δεν αλλάξει.. χθες, τότε θα είμαστε δυστυχώς καταδικασμένοι να τρέχουμε μονίμως, πίσω από τις εξελίξεις αλλά να μην φτάνουμε ποτέ στην πηγή της δικαίωσης!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου