ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΑ ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΕΕ: Η ΔΙΑΚΥΡΗΞΗ ΣΟΥΜΑΝ Ο ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ 2024/1252 ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ!

Υπάρχουν πολλές φράσεις εν είδη ρήσεων, παροιμιών και αποφθεγμάτων που ειπώθηκαν ή γράφτηκαν κατά το απώτατο παρελθόν των οποίων η νοηματική ισχύς όχι μόνο παρέμεινε αναλλοίωτη μέσα στο χρόνο, αλλά ισχυροποιήθηκε τόσο πολύ που κάποιες από αυτές έχουν εισχωρήσει στην κατηγορία των ‘αξιωμάτων”.

Αλήθεια, υπάρχει κάποιος που να αμφιβάλλει πως αποτελεί πλέον “αξίωμα” η περίφημη φράση: “η ιστορία επαναλαμβάνεται” ή η φράση με ανάλογο εννοιολογικό περιεχόμενο: “η ιστορία κύκλους κάνει”;;;

Το βέβαιον είναι ένα! Κάποιοι αναγνώστες του blog έτσι ένιωσαν και μας έδωσαν το ερέθισμα μέσα από σχετικά ηλεκτρονικά μηνύματα να αισθανθούμε ανάλογα για την 9η Μαΐου, την ημέρα δηλαδή που έχει καθιερωθεί ο εορτασμός της “Ημέρας της Ευρώπης”, ως ελάχιστος φόρος τιμής στην οραματική έμπνευση του Γάλλου πολιτικού Ρομπέρ Σουμάν στις 9 Μαΐου 1950.

Ποια ήταν αυτό το όραμα; Η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακας και Χάλυβα στη λογική της συνδιαχείρισης της κοινής παραγωγής των παραπάνω υλών, με απώτερο σκοπό την αύξηση του βιοτικού επιπέδου σε όλη την τσακισμένη τότε από πολέμους Ευρώπη, ως ένα πρώτο βήμα της ενοποίησης της. Ένας υπερεθνικός θεσμός που μετεξελίχθηκε μέσα στα 74 χρόνια που ακολούθησαν στην σημερινή ΕΕ.

Δεν χωράει καμία αμφιβολία πως το όραμα του Σούμαν έβαλε την Ευρώπη σε μια λογική πλήρους απομάκρυνσης ψυχροπολεμικών συμπεριφορών, αντιλήψεων και συγκρούσεων μεταξύ των χωρών μελών. Μετά την κοινή εμπέδωση των αρχών του σεβασμοί της εθνικής κυριαρχίας κάθε κράτους, μπήκε στις ράγες η κοινή οικονομική και κοινωνική πολιτική με επιστέγασμα την συμφωνία του Μάαστριχτ το 2003.

Τα αποτελέσματα ομολογουμένως ήταν θεαματικά, με την Ευρώπη μέσα σε λίγες δεκαετίες από κρανίου τόπο μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο να μετατρέπεται σε ένα από τα ελκυστικότερα μέρη του πλανήτη για να ζεις και να εργάζεσαι, με συνθήκες ασφάλειας, οικονομικής και κοινωνικής ευημερίας.

Ο Ρώσο – ουκρανικός πόλεμος έφερε στην επιφάνεια όλες τις αδυναμίες και παθογένειες των εφαρμοσμένων πολιτικών της ΕΕ, ιδίως στο ζήτημα της αυτάρκειας και του εφοδιασμού σε πρώτες ύλες.

Για την ακρίβεια καμία αυτάρκεια και ένας πανάκριβος εφοδιασμός, αφού η Ευρώπη επέλεγε να εισάγει κυρίως πρώτες ύλες από τρίτες χώρες καθώς είχε επικρατήσει μια άνευ προηγουμένου δαιμονοποίηση της παραγωγής πρώτων υλών, που σε κάποιες περιπτώσεις έμοιαζε με μεσαιωνικό κυνήγι μαγισσών.

Το “υπερωκεάνιο” που ονομάζεται Ευρώπη, έστω και κάπως αργά, πήρε την απαιτούμενη στροφή και οι πολιτικές που επιθυμεί να εφαρμόσει για να πετύχει ενεργειακή μετάβαση και αυτονομία θυμίζουν σε πολλούς αναλυτές και παρατηρητές την περίφημη διακήρυξη Σούμαν της 9ης Μάϊου 1950.

Ένα ξεκάθαρο dejavu προς αυτή την κατεύθυνση είναι η ψήφιση του Κανονισμού 2024/1252Κανονισμού 2024/1252, ο οποίος τίθεται σε ισχύ για όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ από τις 23 Μαΐου 2024 και πολύ απλά καλεί τους πάντες μέσα από το κανονιστικό πλαίσιο που βάζει στις εξορύξεις να συμβάλλουν μέσα από στρατηγική, υπευθυνότητα και συντονισμένες δράσεις, που πρέπει να γίνουν μέχρι τις 24 Μάϊου του 2025 στην αναβάθμιση της αυτάρκειας και του εφοδιασμού στρατηγικών πρώτων υλών, με το επιθυμητό επίπεδο ενδοκοινοτικής παραγωγής ορυκτών και μετάλλων να φτάνει, αν όχι να ξεπερνάει, το 10%, ως το 2030.

Το πόσο σημαντική είναι η υλοποίηση των προσταγμάτων αυτού του κανονισμού, που θέλει να φέρει την Ευρώπη σε τροχιά οικονομικής ανεξαρτησίας και κοινωνικής προόδου αναγνωρίζεται από το σύνολο του πολιτικού κόσμου, χωρίς βέβαια να λείπουν και εκείνοι που αντιδρούν με αρκετά αδύναμη επιχειρηματολογία σε σχέση με την πραγματικότητα.

Συχνά πυκνά επιλέγουμε φράσεις προσώπων από δημόσιες τοποθετήσεις τους αντι δικού μας επιλόγου. Φράσεις γεμάτες ουσία και σημαντικά νοήματα κατά την κρίση μας.

Αυτή τη φορά επιλέγουμε ένα απόσπασμα από τον χαιρετισμό απόδοσης φόρου τιμής που εξέδωσε η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου για τον εορτασμό της “Ημέρας της Ευρώπης”. Ολόκληρο τον χαιρετισμό μπορείτε να τον διαβάσετε εδώ.

Όλη αυτή την περίοδο, οι Ευρωπαίοι βιώσαμε την πιο μακρά περίοδο ειρήνης, σταθερότητας και ευημερίας της σύγχρονης ιστορίας μας, εν πολλοίς χάρη στην ύπαρξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παρά τις κρίσεις που ενέσκηψαν κατά καιρούς, η δημοκρατία, το κράτος δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα ισχυροποιήθηκαν και εμπεδώθηκαν, ενώ οι ευρωπαϊκοί λαοί, που κάποτε τους χώριζαν αιματηρές διενέξεις, έμαθαν να συμβιώνουν αρμονικά, με αλληλεγγύη και κοινότητα συμφερόντων.

Τα επιτεύγματα όμως αυτά δεν πρέπει να θεωρούνται δεδομένα. Η αναβίωση του εθνικισμού και του αναθεωρητισμού, όπως εκδηλώνονται, μεταξύ άλλων, με την απρόκλητη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, καθώς και η αναζωπύρωση της βίας στη Μέση Ανατολή και η ανθρωπιστική κρίση που έχει προκύψει στη Γάζα, μας θυμίζουν, με τον πιο δραματικό τρόπο, ότι η υπεράσπιση της ειρήνης και της ελευθερίας απαιτεί εγρήγορση και ενότητα.

Οι εξελίξεις αυτές και οι μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα, η κλιματική κρίση, το μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα και η ραγδαία τεχνολογική πρόοδος, καθιστούν πιο αναγκαία από ποτέ μία ισχυρή, δημοκρατική και στρατηγικά αυτόνομη Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ιδιαίτερα εν όψει των επικείμενων εκλογών για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, δεν υπάρχουν περιθώρια για εφησυχασμό και αδιαφορία. Με πίστη στις αρχές και τις αξίες της δημοκρατίας, η συμμετοχή στη διαμόρφωση του κοινού ευρωπαϊκού μας μέλλοντος αποτελεί όχι μόνο προνόμιο, αλλά καθήκον όλων μας.”