ΓΙΑ ΠΟΣΟ ΘΑ ΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΙΖΕΡΙΑΣ… ?

… «Σε ολόκληρη την Κεντρική Μακεδονία, τα επίσημα στοιχεία αναφέρουν ποσοστό ανεργίας στο 16,5%, όμως η πραγματικότητα είναι χειρότερη.
«Στη Χαλκιδική μπορεί η ανεργία να ξεπερνά το 30%, καθώς στην οικοδομή φτάνει το 60%, στα μεταλλεία περιμένουμε να βρεθεί λύση, ενώ και στον τουρισμό θα δούμε με την έναρξη της σεζόν πόσες επαναπροσλήψεις θα γίνουν και με τι αποδοχές», επισήμανε ο Άγγελος Πράτσας, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Χαλκιδικής…
Αγαπητοί συνδημότες  αυτό που μόλις διαβάσατε αποτελεί απόσπασμα από ρεπορτάζ, που έκανε η εφημερίδα Αγγελιοφόρος στις 15 Μαρτίου, για τις εφιαλτικές διαστάσεις που έχει πάρει η ανεργία στην Κ. Μακεδονία και ειδικότερα στη Χαλκιδική με την υπογραφή του δημοσιογράφου Βασίλη Πεκλάρη.

Το αναπαράγουμε όχι για να κάνουμε «κουλτούρα», αλλά για να θέσουμε τον εξής προβληματισμό:
Αν τα μεταλλεία κλείσουν ή αναστείλουν τη λειτουργία τους που θα πάνε αυτοί οι δείκτες της ανεργίας στο δήμο μας;  Οι 350 εργαζόμενοι που ήδη απασχολούνται και οι περίπου 1000 και πλέον, που ξημεροβραδιάζονται με τη ψυχοφθόρο αγωνία- προσδοκία της πρόσληψης σε αυτά τι θα απογίνουν;
Ο καλλικρατικός Δήμος Αριστοτέλη με πληθυσμό περίπου 19.000,  σύμφωνα με την απογραφή του 2001 έχει τα περιθώρια να έχει το συντριπτικό ποσοστό του εργατικού του δυναμικού σε διαθεσιμότητα στις μέρες μας?  
Οι πολέμιοι της μεταλλευτικής δραστηριότητας, που αρέσκονται στην « μαύρη κουλτούρα» ή αλλιώς προπαγάνδα, αλλά όχι στη γόνιμη αντιπαράθεση και στην εξεύρεση ρεαλιστικών  λύσεων,  θα πουν με ευκολία « Ας ασχοληθούν με τη γεωργία, την αλιεία, την κτηνοτροφία, τον τουρισμό…»
Σε ποια χώρα… θα ρωτούσαμε εμείς. Καθώς πλην του τουρισμού οι υπόλοιποι κλάδοι, έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα στην Ελλάδα, αδυνατούν να συνεισφέρουν ακόμη και ποσοστιαία στο ΑΕΠ της χώρας.
Ακόμα και αν τώρα ξεκινούσαμε όλοι οι κάτοικοι του δήμου Αριστοτέλη να απασχολούμαστε με τη γεωργία και την κτηνοτροφία, όπως κάποιοι ευαγγελίζονται για την έξοδο από αυτή την ασύνορη οικονομική κρίση, μπορεί κάποιος να μας πει με σιγουριά πως θα εξασφαλιστεί ένα αξιοπρεπές εισόδημα για τον πάσα ένα απασχολούμενο, τη στιγμή που οι εξαγωγές των συμβατικών αγροτοκτηνοτροφικών προϊόντων ,συνιστούν δυστυχώς ανέκδοτο; Με την ελιά να πωλείται από τον παραγωγό στην εξευτελιστική τιμή των 30 λεπτών του ευρώ και την επιτραπέζια πράσινη ελιά Χαλκιδικής να αποκλείεται την ίδια στιγμή, από το πάνσοφο υπουργείο αγροτικής ανάπτυξης από τη λίστα των  εξαγώγιμων ελληνικών προϊόντων...
Τώρα, εάν οι «επαΐοντες» της οικολογίας ποντάρουν στην αλιεία… Δυστυχώς και εκεί ισχύει το  «ζήσε Μάη μου να φας… σούσι…» Τα λόγια είναι περιττά… Ενώ και στον τουρισμό, όπως διαβάσατε παραπάνω, ο κος Πράτσας εξέφρασε τον προβληματισμό του για το πώς και κάτω από ποιες συνθήκες θα ενσωματωθούν οι εργαζόμενοι σε αυτή την εποχιακή, ας μην το λησμονούμε, απασχόληση… Όπου εκ των πραγμάτων είναι πρακτικώς αδύνατο και με βάση τις οικονομικές και  κλιματολογικές συνθήκες, που επικρατούν στη Βόρεια Ελλάδα να απασχοληθεί κάποιος παραπάνω από 4 μήνες… Μετά πως θα ζήσεις, από το ταμείο ανεργίας, με καταναλωτικά δάνεια, με τη σύνταξη των παππούδων και των πατεράδων μας; Παλιά… πάνε και αυτά, θυσιάστηκαν  στο βωμό της σύγχρονης και συνάμα ανθρωποβόρας  οικονομικής θεολογίας.
Δεν είμαστε δογματικοί. Ούτε μηδενίζουμε. Όλα όσα γράφονται αποτελούν αντικείμενο καθημερινής συζήτησης σε όλη τη Βόρειο Χαλκιδική και δεν είναι θεωρίες τρόμου ή αχαλίνωτης φαντασίας. Αναμφίβολα δεν μπορεί και δεν πρέπει να σταματήσει η δραστηριότητα γύρω από τους παραπάνω κλάδους. Δεν μπορούν όμως από μόνοι τους και αυτοτελώς να καλύψουν τη ραγδαία αύξηση στη αναζήτηση εργασίας που έχουμε στον τόπο μας, ιδίως από τη νεολαία του δήμου μας.
Στην κρίση που ζούμε πρέπει να παράγουμε υλικά με υψηλή προστιθέμενη αξία για να μπορέσουμε να μπούμε σε μια κλιμακούμενη τροχιά ανάπτυξης. Λόγω μεταλλευτικής παράδοσης διαθέτουμε την πείρα. Ζητούμενο είναι η σύγχρονη τεχνογνωσία, χάρη στη χρήση της οποίας θα προστατέψουμε το μοναδικής ωραιότητας τόπο μας. Θέλει όμως και τρόπο…
Θέλει παράλληλα και τη συγκρότηση διεκδικητικού πλαισίου, που θα αναπτύσσεται σε καθημερινή βάση με την ίδια την εταιρεία για τη διασφάλιση όλων εκείνων των όρων ,που θα καταστήσουν τη συγκεκριμένη επένδυση αειφόρο σε όλα τα επίπεδα. Δεν θέλει όμως από την άλλη ευχολόγια και αφορισμούς. Αλλά αγώνα και επαγρύπνηση. Ας τα σκεφτούμε τα παραπάνω και ας μιλήσουμε σοβαρά και με προτάσεις. Ας συγκρουστούμε, ας ζυμωθούμε. ΔΕΙΧΝΟΝΤΑΣ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΟΝΙΜΗΣ ΣΥΝΘΕΣΗΣ ΣΤΟΥΣ ΑΥΤΟΚΛΗΤΟΥΣ «ΣΩΤΗΡΕΣ», ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΝ… ΤΟΥΣ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ. ΤΟΥΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ. ΔΕΝ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ.