Στην εβδομαδιαία πολιτική εφημερίδα «ο δρόμος της αριστεράς» και πιο συγκεκριμένα στο τελευταίο της φύλλο με ημερομηνία κυκλοφορίας 28 Μαΐου, διαβάσαμε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο «Ένας "χρυσός" εμφύλιος στη Χαλκιδική."
Ο σχολιαστής γράφει πολύ «ζωντανά» για το μείζον ζήτημα της μεταλλευτικής επένδυσης στο δήμο μας. Πλην όμως, όπως θέλει και όπως τα «ζει», η πλευρά που εδώ και χρόνια έχει πάρει διαζύγιο με την αλήθεια. Περιγράφει την εικόνα μιας κατάστασης. Για την ακρίβεια το αποτέλεσμα της… Χωρίς να μπει στον κόπο να περιγράψει τις αιτίες αυτής της κατάστασης. Τις πραγματικές. Έτσι όπως τις ζει ο κόσμος του δήμου μας χρόνια τώρα…
Εξαιτίας αυτής της έλλειψης, που μόνο «τυχαία» δεν είναι, θα μας επιτρέψει ο φίλος συνδημότης, όπως αυτοαποκαλείται, να καλύψουμε τα κενά που δημιούργησε ο λογισμός του…, ένα προς ένα!
Κάθισε και έγραψε λοιπόν: «Μια επένδυση η οποία, πέρα από την επικείμενη περιβαλλοντική καταστροφή, έχει δημιουργήσει κοινωνικά προβλήματα στην τοπική κοινωνία…»
Πριν λοιπόν καλά – καλά ξεκινήσει, ο καλά κατατοπισμένος φίλος, χρησιμοποιεί τη γνωστή πεπατημένη του ολέθρου και της συντέλειας, ολίγον ενισχυμένη με διαρκή κοινωνικά προβλήματα στην τοπική κοινωνία! Στη συνέχεια του σχολίου του, ο φίλος μας αυτοαναιρείται, καθώς μόνος του αντιλαμβάνεται ότι τα προβλήματα στην τοπική κοινωνία, δημιουργούνται από την ανεργία και την ανέχεια, το κατεξοχήν δίδυμο της διάλυσης του κοινωνικού ιστού…
Συνεχίζει… και εμείς μαζί του: «…Μια κοινωνία 20.000 ανθρώπων, μέχρι χθες φίλων, γνωστών και συγγενών σήμερα έχει χωριστεί σε δύο στρατόπεδα. Άνθρωποι που μεγαλώσανε μαζί, πλέον, δε λένε ούτε καλημέρα…»
Αλήθεια αγαπητέ φίλε για αυτό που περιγράφεις, η δική σας η μεριά είναι αθώα; Είναι αμέτοχη; Δεν συνέβαλε καθόλου; Από «παρθενογένεση», ξεκίνησε η κοπή… της καλημέρας; Σου θυμίζουμε την Ολυμπιάδα 1995 – 1998 και τη Στρατονίκη το 2002. Ποιος δίχασε τότε την τοπική κοινωνία; Η τότε εταιρεία που ήθελε να δημιουργήσει θέσεις εργασίας, ή κάποιοι θερμοκέφαλοι, τους οποίους σήμερα δε λαμβάνει κανείς πια υπ’ όψη; Τι λένε σήμερα οι περισσότεροι Ολυμπιαδιώτες και Στρατονικιώτες; Γιατί δεν πιάνουν πλέον οι κινδυνολογίες σ’ αυτά τα χωριά;
Μήπως η ανεδαφική, η στείρα και φανατική άρνηση της συμμαχίας των οικολογούντων και η ταυτόχρονη στήριξη της από επικοινωνιακά μέσα, που ελέγχονται από συγκεκριμένους κομματικούς μηχανισμούς, προκάλεσε την αφύπνιση της λογικής και της αξιοπρέπειας της πλειονότητας των κατοίκων της περιοχής μας, που αναρωτιούνται ανοιχτά πλέον για το μήπως έχουν χάσει τελείως την επαφή με τη ζώσα πραγματικότητα;
Περνάμε στα καλύτερα : «…Αρχικά και οι δύο πλευρές είχαν ένα κοινό παρανομαστή:
«Όχι στην επιφανειακή εξόρυξη». Εκείνη την περίοδο υπήρχε μια υποτυπώδης επικοινωνία, αλλά όλα άλλαξαν, όταν η εν λόγω εταιρεία (Ελληνικός Χρυσός) έθεσε το δίλημμα, «όλα ή τίποτα»… Αυτό οδήγησε στην μεταβολή της αρχικής θέσης των υπερμάχων της επένδυσης, το «όχι στην επιφανειακή εξόρυξη, ή παύση της υπάρχουσας δραστηριότητας, έγινε «ναι στην εξόρυξη, αλλά με σεβασμό στο περιβάλλον».
Εδώ αρχίζουν τα εκπαιδευμένα αντανακλαστικά της διαστρέβλωσης και της «μαθηματικής»… υποκρισίας με κλάσματα και παρανομαστές. «Λησμονεί» ο σχολιαστής, όχι άθελα του βέβαια, ότι μια ήταν η πάγια θέση των αυτόκλητων σωτήρων του δήμου μας: «Όχι στα μεταλλεία του θανάτου!», πέραν τούτου ουδέν. Ποτέ δε διατύπωσαν μια διαφορετική θέση. Πότε δε μπήκαν στη διαδικασία να γεφυρώσουν ή να συνθέσουν. Που και πότε εντοπίζεται λοιπόν ο κοινός παρανομαστής και η υποτυπώδης επικοινωνία;
Μήπως αντίθετα επικρατούσε από τη μεριά των οικοσωτήρων το ΟΛΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ και δεν θα γίνει ΤΙΠΟΤΑ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΟΠΟ, χωρίς την υψηλή έγκριση τους;
Από την άλλη, αυτοί που όλα τα ξέρουν και όλα τα μηδενίζουν, εάν δεν ταυτίζονται με τα συμφέροντα τους, αναρωτηθήκαν ποτέ, μήπως η εταιρεία κατέληξε στο συγκεκριμένο εξορυκτικό πλάνο (συνδυασμός επιφανειακής και υπόγειας εξόρυξης), για να μειωθεί στο ελάχιστο η κατάληψη επιφανειακού χώρου και στην χρήση της συγκεκριμένης μεταλλουργικής μεθόδου, για να καταστεί δυνατή η καθετοποίηση της παραγωγής του συνολικού ορυκτού πλούτου της περιοχής.
Ταυτόχρονα αποφεύγεται και η χρήση του κυανίου, του μεταμοντέρνου «μεταλλουργικού μπαμπούλα», που «φοράνε» οι θιασώτες της άρνησης, ωσάν άρωμα, σε κάθε τους νύξη και κουβέντα;
Γιατί ο φίλος σχολιαστής κάνει λόγο για «μεταβολές» και «όχι», που έγιναν αίφνης «ναι», κατόπιν πιέσεων της εταιρείας… Ηθελημένα πάλι ξεχνά, ότι το σύνολο της τοπικής κοινωνίας, από την πρώτη στιγμή παγίως και διαρκώς χωρίς εκπτώσεις απαιτούσε από την εταιρεία, να προβεί στην εκπόνηση ενός επενδυτικού μοντέλου με τις μικρότερες δυνατές επιπτώσεις στο περιβάλλον. Γιατί μηδενικές δεν υπάρχουν… , όπως και ολότελα καταστροφικές...
Δεν πιστεύουμε να κουραστήκατε, γιατί ο φίλος μας συνεχίζει γράφοντας:"... Ο φόβος των εργαζομένων μη χάσουν τη δουλειά τους, σε συνδυασμό με την τεράστια ανεργία στην περιοχή, οδήγησε σε έναν άκρατο φανατισμό που μόνο κολακευτικός δεν είναι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το γεγονός πως νεαροί προπηλακίστηκαν άγρια από ένα ολόκληρο χωριό, επειδή αφισοκολλούσαν για εκδήλωση κατά της επένδυσης..."
Εδώ ο συντάκτης του σχολίου, εκεί που πάει να πει την αλήθεια, τη χάνει… λόγω μάλλον κεκτημένης συνήθειας. Παραδέχεται μεν τη δυσμενή επίπτωση που έχει στη ψυχολογία του κόσμου η ανεργία, είτε μένουσα, είτε επαπειλούμενη, τη συνδέει δε με περιστατικό, που έχει οσμή στρεψοδικίας.
Αγαπητέ, όταν πριν από μια ώρα μόλις έχει ολοκληρωθεί το συλλαλητήριο του Παλαιοχωρίου και ο κόσμος στο Νεοχώρι ζυμώνεται στον απόηχο του, ένας λογικός νους αποφεύγει τη στιγμή, που είναι σε εξέλιξη αυτή η διαδικασία, να προκαλέσει.
Αυτό βέβαια δεν ισχύει για τους «γενναίους» αφισοκολλητές, που με τσαμπουκά, θράσος και πολλά άλλα, πήγαν να αναρτήσουν τις «μαύρες σκέψεις» τους στους τοίχους του χωριού. Σίγουρα αυτές είναι συνήθεις πρακτικές, που αλίμονο… δεν παραπέμπουν σε χουλιγκανικές νοοτροπίες και συμπεριφορές.
Αντίστοιχα, οι αφίσες που αναρτιόντουσαν και σκιζόντουσαν σχεδόν την ίδια στιγμή στην Ιερισσό και στην Μεγάλη Παναγία όλες τις μέρες πριν το συλλαλητήριο υπέρ της επένδυσης, είναι απολύτως λογικό και θεάρεστο… Όπως και το ομαδικό φασκέλωμα και ο προπηλακισμός των Μεγαλοπαναγιωτών που επέστρεφαν από το συλλαλητήριο στο Παλαιοχώρι από «αγανακτισμένους αγωνιστές» της άρνησης στο χοντρό δέντρο εντάσσεται στα πλαίσια της κατά τ’ άλλα «δίκαιης» διεκδίκησης του «όχι στα μεταλλεία του θανάτου»… Δυο μέτρα και δυο σταθμά, όπως πάντα…
Δεν τελειώσαμε … «…Η έκφραση και μόνο άποψης η οποία αντιτίθεται στην επένδυση, δημιουργεί αρκετά προβλήματα στον εκφραστή της.»
Ειλικρινά… εάν στη θέση του ρήματος «αντιτίθεται», τοποθετούσαμε το «υπερτίθεται», η φράση στο σύνολο της, δεν θα έβρισκε το πραγματικό νόημα της, με γνώμονα τα όσα έχουν διαδραματιστεί όλα αυτά τα χρόνια, σε βάρος όσων ήταν ευθύς εξ αρχής υπέρ της μεταλλευτικής επένδυσης;
Ξεχνάνε οι φίλοι μας τις απόπειρες ενημέρωσης στη Μεγάλη Παναγία το 2006, όπου όταν έπαιρναν το λόγο οι μηχανικοί της εταιρείας, το «καλύτερο» για αυτούς ήταν η μετατροπή της αίθουσας από τους «αγωνιστές της άρνησης» σε χάβρα ιουδαίων; Η να θυμηθούμε τις "μπαχαλοποιήσεις" των νομαρχιακών συμβουλίων...
Ενώ σε αντίστοιχες δικές τους ενημερωτικές ημερίδες, κόντευες να κοιμηθείς, απο την απόλυτη ησυχία... Το τραγελαφικό είναι ότι αυτά, που περιγράφουμε το τότε αρχηγείο της προπαγανδιστικής τους μηχανής, τα κυκλοφόρησε σε dvd, εν είδη λευκώματος για τις πιο «δυνατές» στιγμές της συμμαχίας, πακέτο μαζί με ένα ωριαίο ντοκιμαντέρ. Ένα ντοκιμαντέρ, όπου για την τρέχουσα επένδυση βασιλεύει το γνωμικό: «Είναι κακό για τον τόπο μας τα μεταλλεία. Έτσι μας λένε όλοι» (Μήπως κάπου πρόσφατα το έχετε ξανακούσει;)
Πλησιάζουμε προς το τέλος, όμως ο σχολιαστής επιμένει: «… Ολόκληρα χωριά μποϊκοτάρονται, διότι έχουν ταχθεί πολέμιοι της εξόρυξης χρυσού, όπως επίσης και καφετέριες, μπαρ, φούρνοι κ.α., των οποίων οι ιδιοκτήτες τόλμησαν να εκφράσουν αντίθετη από τους υπέρμαχους άποψη Συνηθισμένη είναι η ερώτηση σε ιδιοκτήτες καταστημάτων, αν είναι αυτοί και το προσωπικό τους υπέρ των μεταλλείων, προκειμένου να τους προτιμήσουν.»
Εδώ προκύπτει το εξής εύλογο ερώτημα: Κάποιος που είναι πολέμιος μιας κατάστασης και έχει ταχθεί φανερά εναντίον της, έχει πρόβλημα στο να «τολμήσει» να εκφράσει τους λόγους αυτής της θέσης; Παράλογο δεν ακούγεται; Και σε ποιο μέρος του δήμου Αριστοτέλη συμβαίνει αυτό; Εδώ θα ήταν καλό, ο σχολιαστής να αναφερόταν συγκεκριμένα σε ποια χωριά, γίνεται το μποϊκοτάζ, που περιγράφει.
Μιλώντας όμως γενικά κύριε σχολιαστά, εσείς πως θα νιώθατε, όταν στο μαγαζί, που πηγαίνετε πάντα για ψωμί, φαγητό, ποτό, έχει μαυροστολιστεί με πανό και συνθήματα, που συνδέουν την εργασία σας, με το θάνατο; Όσο και αν αγαπάς τον ιδιοκτήτη και εκτιμάς την ποιότητα των προϊόντων που σου παρέχει, κάποια στιγμή λόγοι ψυχολογίας και αισθητικής θα σε αποτρέψουν από το να ξαναπάς. Είναι ανθρωπίνως κατανοητό. Και δεν είναι μια και δυο, κρατάει χρόνια αυτή η μόδα με τις μαύρες σημαίες της οίκο-άρνησης.
Περιγράφετε επίσης πως: «Ακόμη πιο ακραία είναι η προτίμηση και η επιλογή του τοπικού τσίπουρου, ανάλογα με την τοποθέτηση του παρασκευαστή του.»
Εδώ μας δημιουργείται η εντύπωση, πως ο φίλος σχολιαστής μιλάει από προσωπική πείρα, ή τουλάχιστον μεταφέρει την εμπειρία, που έζησε κάποιος γνωστός του. Τι να πούμε; Δεν είναι στην κουλτούρα μας τέτοιες συμπεριφορές και σίγουρα δεν τις επικροτούμε, αν όντως συμβαίνουν.
Πάντως οι γνώστες του καλού τσίπουρου, όπου απευθυνθήκαμε, μας είπαν μετά βεβαιότητος, πως «το καλό τσίπουρο ενώνει... δε διχάζει», οπότε αναρωτιόμαστε, μήπως η δυστοκία, που εμφανίζεται στις πωλήσεις του συγκεκριμένου τσίπουρου, είναι καθαρά θέμα ποιότητας και όχι «φυλετισμού»;
«…Εντύπωση προκαλεί, επίσης, το φαινόμενο των συνθημάτων υπέρ της εταιρείας και κατά των οικολόγων, από νεαρούς οι οποίοι μάλιστα επικροτούνται από τους γονείς τους και συμπεριφέρονται σα να είναι στρατός της εταιρείας…»
Οι βαρύγδουπες εκφράσεις και οι μονόπλευρες προσεγγίσεις συνεχίζονται… Εμείς, όμως, καταδικάζουμε τέτοιες περιπτώσεις, αν συμβαίνουν και όπου συμβαίνουν, από την άλλη όμως κύριε σχολιαστή, μιας και έχουμε ανοίξει την μαύρη τρύπα της περιπτωσιολογίας, εσείς πώς θα χαρακτηρίζατε τους νεαρούς που έχουν εγκατασταθεί μέρα-νύχτα στο «πρότυπο φυλάκιο» των Σκουριών;
Πώς θα χαρακτηρίζατε τον οχετό, που αφήνουν υπό μορφή σχολίου στα blog της Χαλκιδικής και πως θα αντιλαμβανόσασταν τη φράση: «… μαζί σας θα τα πούμε μια και καλή στις Σκουριές»; Πάντως για πρόσκληση σε διάλογο, η συγκεκριμένη φράση, που αρκετές φορές, την έχουμε δει σαν σχόλιο, δεν συνηθίζεται…
Και το σχόλιο κλείνει ως εξής: «…Οικογένειες έχουν χωριστεί στα δύο. Η κατάσταση αυτή μόνο στην εταιρεία κάνει καλό, καθώς με την τακτική του «διαίρει κι βασίλευε» αποκλείει από οποιαδήποτε συλλογική διεκδίκηση.
Δεν είναι υπερβολικό να πούμε ότι τα περιθώρια διαλόγου και συμφωνίας μεταξύ των δύο πλευρών έχουν στενέψει και η κοινωνική βαρβαρότητα, στην οποία επενδύει η εταιρεία και οι παρατρεχάμενοι της τοπικοί άρχοντες, υπάρχει κίνδυνος να διαρρήξουν τον κοινωνικό ιστό της περιοχής…»
Αγαπητέ, και στο κλείσιμο σας δε μπορείτε να ξεφύγετε από τα κλισέ της οίκο-μανίας, που προκάλεσε στο πέρασμα της όλον αυτό τον κακοφορμισμό, που αποδίδεται σε μια απρόσωπη εταιρεία. Σας διαβεβαιώνουμε, πως «έχουν γνώση οι φύλακες», για το ποιοί «επένδυσαν» χρόνια τώρα, στη διαίρεση και την πόλωση της κοινωνίας μας, μέσω της βαρβαρότητας και της διάρρηξης παράλληλα του κοινωνικού της ιστού και ποιοί συνεχίζουν ατάραχοι, κάνοντας πως δεν συμβαίνει τίποτα…
Σας προσυπογράφουμε επίσης, πως καμιά εταιρεία και κανένας τοπικός άρχοντας, δεν θα μας αποτρέψει από οποιαδήποτε συλλογική διεκδίκηση υπέρ του τόπου, της φύσης και των κατοίκων του. Ο λόγος είναι πολύ απλός… Η οίκο-αποχάυνωση δε μένει πια εδώ…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου