Ο Δήμος Αριστοτέλη για το 2022 εισέπραξε το 95,6% εκ του συνόλου των μεταλλευτικών τελών που αποδόθηκαν στους εγχώριους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ένα ποσοστό που μεταφράζεται σε 3,5 εκατομμύρια ευρώ. Αναμφίβολα πρόκειται για ένα νούμερο που εντυπωσιάζει. Ένα πολύ σημαντικό ποσό για το δήμο και κατά κύρια επέκταση την τοπική κοινωνία.
Μια πολύ σπουδαία εμπράγματη ανταπόδοση για τη λειτουργία των μεταλλείων Κασσάνδρας εντός των ορίων του δήμου, παρά του γεγονότος ό,τι εμπορική παράγωγη υπάρχει προς το παρόν, μόνο στην Ολυμπιάδα, καθώς οι Σκουριές θέλουν ακόμη 1,5 χρόνο για να καταστούν λειτουργικές από κατασκευαστικής άποψης, ενώ ο Μάντεμ Λάκκος βρίσκεται εδώ και 1,5 χρόνο σε καθεστώς συντήρησης.
Η κοινή πεποίθηση πλειοψηφίας και μειοψηφίας της δημοτικής αρχής πως τα μεταλλευτικά τέλη είναι ο “καταλύτης” στην ομαλή οικονομική λειτουργία του δήμου, όπως διατυπώθηκε πρόσφατα κατά την συνεδρίαση συζητήσεως του προϋπολογισμού για το 2024 δεν αποτελεί κάποιου είδους δικαίωση.
Ίσως αυτό να ισχύει για την διοίκηση του δήμου, η οποία από την πρώτη στιγμή ανάληψης των καθηκόντων της, τον Σεπτέμβριο του 2019, έβαλε σαν στόχο, προσπάθησε και εν τέλει πέτυχε να πείσει την ηγεσία του ΥΠΕΝ να λάβει την απόφαση να αυξήσει επιπλέον σε ποσοστό 20% (στο ήδη υπάρχον 20%) τα μεταλλευτικά τέλη, που πρέπει να αποδίδει η Ελληνικός Χρυσός προς το δήμο Αριστοτέλη σε ετήσια βάση.
Αποτελεί όμως μια ατράνταχτη πιστοποίηση για την αξία και την σημασία της ανεμπόδιστης και χωρίς προσκόμματα αξιοποίησης του συνόλου του ορυκτού πλούτου μας, η οποία αποδεδειγμένα δύναται να συμβάλλει τα μέγιστα στην αναπτυξιακή άνοδο της χώρας.
Εδώ έρχεται και ο μεγάλος προβληματισμός. Αν ήμασταν μια κανονική χώρα και αντίστοιχα ένα κανονικό κράτος, με τόσο μεγάλο εύρος κοιτασμάτων κρίσιμων ορυκτών θα έπρεπε μέσα σε αυτό το σχεδόν απόλυτο ποσοστό καταβολής μεταλλευτικών τελών (95,6%) να υπάρχουν πολλές περισσότερες εξορυκτικές εταιρείες και όχι η εξής μια, η “Ελληνικός Χρυσός” και βεβαίως πολύ περισσότεροι δήμοι, ως αποδέκτες των οφειλόμενων μεταλλευτικών τελών. Δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει και κανείς δεν γνωρίζει, το αν και κατά πόσον θα συμβεί ποτέ.
Εξελίσσεται σε μάστιγα για να μην χαρακτηρίσουμε κατάρα την απίστευτη ευλογία που κατέχουμε ως χώρα να διαθέτουμε το πλουσιότερο ίσως υπέδαφος στην Ευρώπη. Πολιτική ατολμία σε συνδυασμό με την δρακόντεια ελληνική γραφειοκρατία που πλαισιώνεται από φάμπρικες νομικών προσφυγών δεν επιτρέπουν στην ελληνική κοινωνία να εισπράξει σε πρόοδο και ανάπτυξη αυτό που της αξίζει.
Στους δύσκολους καιρούς της εφοδιαστικής ανεπάρκειας και φτώχειας σε κρίσιμες πρώτες ύλες, η Ελλάδα αντί να καρπώνεται την υπεραξία που της παρέχει το υπέδαφος της, ως εξέχον μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το μόνο που είναι σε θέση να κάνει στην παρούσα κατάσταση είναι να ανακυκλώνει φρέσκο αέρα κοπανιστό, μέσα από ατέρμονες συζητήσεις και θεωρίες επί χάρτου.
Κλείνοντας… Οι έχοντες “καρδιά μυλωνά και θεωρία επισκόπου”, ας αναλογιστούν στην περίπτωση του “Ελληνικού Χρυσού” στη ΒΑ Χαλκιδική το εξής: Πόσο υπέρ πολλαπλάσια θα ήταν σήμερα τα έσοδα σε δημόσια ταμεία και τοπική κοινωνία, αν η εταιρεία είχε εδώ και 10 χρόνια σε εμπορική λειτουργία τις Σκουριές, με την τιμή του χρυσού να σπάει το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο.
Να έχεις χρυσό και να μην έχεις... Να έχεις χαλκό και να μην έχεις… Να έχεις φυσικό αέριο και να μην έχεις…
Αυτή η... κακοδαιμονία δεν γίνεται να συνεχιστεί!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου